voc. ον, gén. ονος :
   I cuit par le soleil, d’où mûr, HDT. 4, 23 ; SOPH. fr. 190 ; XÉN. Œc. 19, 19 ; TH. H.P. 3, 12 ; p. opp. à ὠμός, AR. Eq. 260 ; σίκυος πέπων, ARSTT. Probl. 20, 32, etc. ; ou abs. ὁ πέπων, DIOCL. (ATH. 68 e) sorte de melon ;
   II fig. p. anal. en parl. de pers., d’animaux, de choses :
      1 en b. part : doux, aimable ; particul. en adressant la parole, IL. 5, 109 ; 6, 55 ; 9, 252 ; 11, 314, etc. ; OD. 13, 154 ; 22, 233 ; en parl. du bélier de Polyphème, OD. 9, 447 ; en parl. de choses : μόχθος πέπων, SOPH. O.C. 437, souffrance qui a perdu son âpreté ; πεπαιτέρα μοῖρα τῆς τυραννίδος, ESCHL. Ag. 1365, sort plus doux que la tyrannie ; avec un dat. ἐχθροῖς πέπων, ESCHL. Eum. 66, doux envers ses ennemis ;
      2 en mauv. part : mou, efféminé, IL. 2, 235 ; HÉS. Sc. 350, etc.

• Cp. πεπαίτερος, ESCHL. fr. 244 Dind. ; XÉNARQ. (ATH. 569 b) ; TH. C.P. 3, 2, 1 ; • Sup. πεπαίτατος, ALEX. (ATH. 650 c).

Étym. R. indo-europ. *pek^w-, cuire, mûrir ; cf. πέσσω.

ον, gen. ονος ; Comp. and Sup. πεπαίτερος, τατος ; — prop. of fruit, cooked by the sun, ripe, B. Fr. 34, Hdt. 4.23, S. Fr. 181 ; ἄπιος Alex. 33.5 (Sup.); opp. ὠμός, Ar. Eq. 260, X. Oec. 19.19 ; of wine, mellow, Ar. Fr. 579, etc. ; πέπονα ποιεῖν τινα, by beating him, Com.Adesp. 125. of abscesses, ripe, ready to suppurate, Hermipp. 30. σίκυος π. a kind of gourd or melon, not eaten till quite ripe (whereas the σίκυος was eaten unripe), Hp. Morb. 3.17, Vict. 2.55, Pl.Com. 64.4, Anaxil. 36, Arist. Pr. 926b4, Diocl. Fr. 120; πέπων alone distd. from σίκυος, τοὺς σικύους καὶ τοὺς πέπονας LXX Nu. 11.5, cf. Speus. ap. Ath. 2.68e, Phan. Hist. 34, Dsc. 2.135, etc. ; prov., μαλθακώτερος πέπονος σικύου Theopomp.Com. 72 ; ἀνὴρ ἐκεῖνος ἦν πεπαίτερος μόρων A. Fr. 264 ; π. ἀπίοιο Theoc. 7.120. metaph, as always in Hom. (more freq. in Il. than in Od.), and in Hes., in addressing a person, mostly as a term of endearment or familiarity, kind, gentle, πέπον Καπανηϊάδη Il. 5.109 ; Κύκνε πέπον Hes. Sc. 350 ; ὦ πέπον good brother!, gentle sir!, Il. 6.55, 9.252, Hes. Th. 544, 560, etc. ; κριὲ πέπον my pet ram (says Polyphemus), Od. 9.447 ; Comp., of a ἑταίρα, Xenarch. 4.9 ; in bad sense, ὦ πέπονες ye weaklings! Il. 2.235.
mild, less acrid, ῥεύματα Hp. VM 19 (Comp.) ; hence metaph, mild, gentle, πεπαιτέρα γὰρ μοῖρα τῆς τυραννίδος A. Ag. 1365 ; μόχθος πέπων softened pain, S. OC 437, etc. ; c. dat., ἐχθροῖσι π.
gentle to thy foes, A. Eu. 66. (Cf. πέπειρος, πέσσω.)

ονος (πέπτω, πέσσω),
1) eigtl. von Früchten, von der Sonne gekocht, also reif, weich, mürbe ; Soph. fr. 190 ; Her. 4.23 ; bei Ar. dem ὠμός entgeggstzt, Eq. 260, Pax 1132 ; πέπονες βότρυς, Xen. Oec. 19.19 ; Theophr. u. Sp. – Bes. σίκυος πέπων, auch πέπων allein, eine gurken- od. melonenähnliche Frucht, Pfebe od. Angurie, die nur reif gegessen wurde, während man die eigentliche Gurke, σίκυος, unreif aß, vgl. Ath. II c. 78 (68); daher sprichwörtlich als Bezeichnung der größten Weichheit, πέπονος μαλακώτερος, Ath. a.a.O., übh. weichlich, zart.
2) Bei Hom. u. Hes. immer in übertragener Bdtg, nur in der Anrede, πέπον, ὦ πέπον, u. plur. ὦ πέπονες, bald allein, bald bei einem subst., gew. in gutem Sinne, als freundliche, schmeichelnde Anrede od. Begrüßung, Il. 5.109, 6.55 u. öfter, trauter, lieber ; auch einmal vom Polyphem an seinen Widder gerichtet, κριὲ πέπον, trauter Widder, Od. 9.447. Aber Il. 2.235, ὦ πέπονες, κάκ' ἐλέγχέ, Ἀχαιΐδες, οὐκέτ' Ἀχαιοί, im schlimmen Sinne, weichlich, feig, vgl. 13.120 ; u. so auch Hes. Sc. 350 ; vgl. Th. 544, 560, wo auch die tadelnde Beziehung nahe liegt. – Mild, freundlich heißt es auch Aesch. Eum. 66, ἐχθροῖσι τοῖς σοῖς οὐ γενήσομαι πέπων ; auch von Sachen, ὅτ' ἤδη πᾶς ὁ μόχθος ἦν πέπων, Soph. O.C. 438. – Kompar. πεπαίτερος u. superl. πεπαίτατος.

1. of fruit, cooked by the sun, ripe, mellow , Lat. mitis, [Herdotus Historicus (Refs 5th c.BC), Aristophanes Comicus (5th/4th c.BC)], etc.
2. metaphorically in vocative, mostly as a term of endearment, kind, gentle , ὦ πέπον my good friend , [Iliad by Homer (8th/7th c.BC)]; κριὲ πέπον my pet ram, [Odyssey by Homer (8th/7th c.BC)];—; in bad sense, soft, weak , [Iliad by Homer (8th/7th c.BC)]; ὦ πέπονες ye weaklings , [Iliad by Homer (8th/7th c.BC)]: —; μόχθος πέπων softened pain, [Sophocles Tragicus (Refs 5th c.BC)], etc.: with dative, ἐχθροῖς π. gentle to one's foes, [Aeschulus Tragicus (6th/5th c.BC)] (ML)