εος-ους (τὸ) :
   I deuil, càd. :
      1 douleur, affliction : π. τινός, OD. 18, 324, etc. deuil au sujet de qqn ; π. ἔχειν, IL. 24, 105, être dans le deuil ; π. ἔχει τινά, PLUT. Cæs. 23, etc. ; ou λαμϐάνει, IL. 16, 548, la douleur possède qqn ou s’empare de qqn ; ἐν πένθει εἶναι, SOPH. El. 290, etc. ; PLAT. Rsp. 605 d, être dans le deuil ; πολὺ πένθος ἦν κατὰ τὸ στράτευμα, XÉN. Hell. 4, 5, 10, il y avait un grand deuil dans l’armée ; πένθος λύεσθαι, ἀποθέσθαι, PLUT. Fab. 18, Alex. 75, s’affranchir d’un deuil, déposer le deuil ; ἐπὶ πένθει, PLUT. Ages. 29, Cic. 31, dans le deuil ; τινὶ πένθος τιθέναι, IL. 17, 37 ; ou παρέχειν, ESCHL. Pers. 322, être cause d’un deuil pour qqn ; au plur. PD. fr. 119 (126) 4 Bgk ; ESCHL. Ch. 83, etc. ; joint à θρῆνοι, ARSTT. Rhet. 1, 11 ; à ξυμφοραί, PLAT. Rsp. 395 d ;
      2 cérémonie de deuil, deuil public : πένθος ποιήσασθαι, HDT. 2, 1, organiser un deuil de cour ; cf. HDT. 6, 21 ;
   II malheur, événement douloureux, PD. I. 7 (6) 51 ; HDT. 3, 14.

Étym. πάσχω.

εος, τό, grief, sorrow, Il. 11.658, etc. ; τινος for one, Od. 18.324, etc. ; π. ἄλαστον ἔχουσα Il. 24.105 ; π. λαγχάνειν S. Fr. 659 ; Τρῶας λάβε π. Il. 16.548, etc. ; μέγα π. Ἀχαιΐδα γαῖαν ἱκάνει 1.254, etc. ; πένθεϊ δ’ ἀτλήτῳ βεβολήατο πάντες 9.3 ; θυμὸς ἐτείρετο π. λυγρῷ 22.242, etc. esp. of grief for the dead, mourning, τοκεῦσι γόον καὶ π. ἔθηκας 17.37 ; παιδὸς γάρ οἱ ἄλαστον ἐνὶ φρεσὶ π. ἔκειτο Od. 24.423 ; Σάρδεσι π. παρασχών A. Pers. 322 ; δμῳαῖς προθήσειν π. οἰκεῖον στένειν S. Ant. 1249 ; π. ποιήσασθαι make a public mourning, Hdt. 2.1 ; so π. προεθήκαντο Id. 6.21 ; π. τίθεται Id. 2.46 ; π. τινὸς κοινοῦσθαι E. Alc. 426 ; ἐν πένθει [εἶναι] S. El. 290, 847 (lyr.) ; πολὺ π. ἦν κατὰ τὸ στράτευμα X. HG 4.5.10 ; π. λιπεῖν IG 3.1311 ; π. λύεσθαι, ἀποθέσθαι, Plu. Fab. 18, Alex. 75 ; in pl., Pi. I. 8 (7).6, Fr. 154, A. Ch. 333 (lyr.), Pl. R. 395e, Arist. Rh. 1370b25, etc.
unhappy event, misfortune, π. τινός one΄s illfortune, Hdt. 3.14 ; ἔτλαν π. οὐ φατόν Pi. I. 7 (6).37. of a person, a misery, S. Aj. 615 (lyr.) ; π. ἔδωκε φέρειν, i.e. the body, Epigr.Gr. 228.6 (Ephesus). (Cf. πείσομαι from πένθσομαι, fut. of πάσχω, pf. πείσονθα, Lith. kenčiù ΄suffer΄, pa-kantà ΄patience΄; πενθ- is reduced to πṇθ (παθ-) in αἰνοπαθής, etc.)

τό (eigtl. = πάθος, vgl. Her. 3.14), Trauer, Kummer ; Hom. u. Hes. oft ; Τρῶας δὲ κατάκρηθεν λάβε πένθος ἄσχετον, Il. 16.548 ; ἔνὶ φρεσὶ πένθος ἔχειν, Od. 7.218 u. öfter ; τινός, um Einen, 24.423 ; Leid, ἔτλαν πένθος οὐ φατόν, Pind. I. 6.37 ; ἐκ μεγάλων πενθέων λυθέντες, 7.5, öfter ; ἄστυ πένθει δνοφερῷ κατέκρυψας, Aesch. Pers. 528 ; πολυδάκρυτα πένθη, Ch. 330 ; ὅσον δ' ἀρεῖσθε πένθος, Soph. O.R. 1225 ; ἐν πένθει εἶναι, trauern, El. 282, 836 ; auch von Menschen, wie vom Ajas gesagt wird νῦν φίλοις μέγα πένθος εὕρηται, Aj. 608 ; πένθος ἡμῖν ἐστι, Eur. Alc. 821, u. öfter ; u. in Prosa : πένθος μέγα προεθήκαντο, Her. 6.21 ; ποιεῖσθαι, 2.1 ; ἐν πένθει ὄντα, Plat. Rep. X.605 D ; ἐν ξυμφοραῖς τε καὶ πένθεσι, Rep. III.395d ; Folgde : πένθος ὀλιγοχρόνιον πεπενθηκώς, Luc. Tyrannic.

πένθος, -ους, τό
[in LXX chiefly for אֵבֶל ;]
mourning: Jas.4:9, Rev.18:7-8 21:4.†
(AS)