(τὸ) seul. nom. et acc. sg. être prodigieux, prodige, monstre, touj. en parl. d’êtres vivants d’une grosseur énorme, en parl. d’un dauphin, HH. Ap. 401 ; d’ord. en mauv. part, en parl. du Cyclope, OD. 9, 428 ; de Scylla, OD. 12, 87 ; du serpent Python, HH. Ap. 374 ; en parl. d’Hèphæstos, IL. 18, 410.

τό, portent, prodigy, monster, Ep. Noun, only nom. and acc., in early writers always of living beings, mostly in bad sense, as of the Cyclops, π. ἀθεμίστια εἰδώς Od. 9.428 ; αὐτὴ δ’ αὖτε π. κακόν, of Scylla, 12.87 ; of the serpent Python, h.Ap. 374 ; of a dolphin, π. μέγα τε δεινόν τε ib. 401 ; even of Hephaestus, π. αἴητον ἀνέστη χωλεύων Il. 18.410 ; later, of things, εὐρυτενὴς ὠγκοῦτο π. μίτος Nonn. D. 24.257. — Cf. πέλωρος.

τό (πέλω ? vgl. πελώριος), nur im nom. u. accus. sing. gebräuchlich, Ungeheuer, Ungetüm, von allem ungewöhnlich Großen, bes. lebenden Wesen, gew. im schlimmen Sinne ; vom Kyklopen, Od. 9.428 ; von der Skylla, 12.87 ; vom Drachen Python, H.h. Apoll. 374 ; aber auch bloß zur Bezeichnung der Größe, von einem Delphin, H.h. Apoll. 401 ; vom Hephästus, Il. 18.410 ; sp.D., γαίης εἶναι ἔϊκτο πέλωρ τέκος Ap.Rh. 2.39.