ου et πελανός, οῦ (ὁ) [ᾰ]
      1 gâteau de sacrifice qu’on brûlait sur l’autel, ESCHL. Pers. 204 ; EUR. Ion 226, etc. ; AR. Pl. 661 ; p. ext. tout liquide épaissi (résine, cire, miel, sang épais ou caillé, etc.) ; particul. mélange de farine, d’huile et de miel pour un sacrifice, ESCHL. Ch. 92 ; sang versé dans le combat, EUR. Rhes. 430, etc. ;
      2 p. anal. obole, p.-ê. à cause de la forme arrondie semblable à celle des gâteaux de sacrifice, NIC. Al. 488.

Étym. πελαργός.

ὁ (vielleicht ursprünglich Brei, vgl. πόλτος), gew. ein Opferkuchen, der auf den Altar gelegt u. verbrannt wurde ; ἀποτρόποισι δαίμοσι θέλουσα θῦσαι πέλανον, Aesch. Pers. 200 ; θύειν, Eur. Ion 226 ; καλλίφλογα πέλανον, 707, vgl. Troad. 1063, Hel. 1350 ; Ar. Plut. 661 ; einzeln in Prosa, wie Plat. Legg. VI.782c, πέλανοι καὶ τοιαῦτα ἄλλα ἁγνὰ θύματα, wozu Tim. lex. πέμματα ἐκ παιπάλης καὶ ἐλαίου καὶ μέλιτος ; – πελάνους δὲ Δήμητρος καὶ ἄλλας τινὰς καρπῶν ἀπαρχάς, Dion.Hal. 2.74 ; vgl. Paus. 8.2.3 u. Harp. – Aber auch vom Trankopfer, χέουσα τόνδε πέλανον ἐν τύμβῳ πατρός, Aesch. Ch. 90 ; u. übertr. von dem dicken Blute, ῥοφεῖν ἐρυθρὸν ἐκ μελέων πέλανον, Eum. 255, vgl. Ag. 96 ; Pers. 802 ist unter πέλανος αἱματοσφαγής das vom Blute der Erschlagenen erweichte Schlachtfeld zu verstehen ; πρὸς αἱματηρὸν πέλανον Eur. Alc. 854. – Nach Suid. auch τὸ πεπηγὸς καὶ ἐξηραμμένον ὀπῶδες δάκρυον, Harz, Gummi ; – ὁ πεπηγὼς ἀφρός, Hesych.; vgl. Eur. Or. 220, wo der Schol. erkl. πᾶν ἐξ ὑγροῦ πεπηγμένον. – Sannyrion Harp. erkl. πέλανοι durch ἄλφιτα, und so sagt Ap.Rh. 1.1077 μύλης πελάνους ἐπαλετρεύουσιν, Mehl.
Bei Nic. Al. 488 = ὀβολός, vielleicht von der Gestalt, welche jene Opferkuchen in ältester Zeit hatten ; vgl. Suid. πέλ. ὁ τῷ μάντει διδόμενος μισθὸς ὀβολός, welche Erkl. Hesych. bei πεδανός hat, der auch die heterogene Pluralform πέλανα anführt.