ου (τὸ) seul. sg. :
   I sol, surface du sol, d’où :
      1 le sol, la terre, HH. Cer. 455 ; νεύειν ἐς πέδον, SOPH. Ant. 441, pencher vers la terre ; πρὸς πέδῳ κεῖσθαι, SOPH. O.R. 180, être étendu à terre ; πεσόντος αἵματος πέδῳ, ESCHL. Ch. 48, le sang étant tombé à terre ; ῥίπτειν πέδῳ, EUR. I.A. 39, jeter à terre ;
      2 terre, pays, en parl. de plaines : Παλλάδος π. AR. Pl. 772, la plaine de Pallas, càd. l’Attique ; Κρισαῖον π. SOPH. El. 730 ; ou Λοξίου π. ESCHL. Ch. 1036, la plaine de Krisa ou d’Apollon Loxias, càd. la plaine de Delphes ;
   II p. suite, contrée : Εὐρώπης, ESCHL. Pr. 734, Λήμνου, SOPH. Ph. 1464, d’Europe, de Lemnos.

Étym. R. indo-europ. *ped-o-, pas, trace de pas ; cf. πούς, th. πόδ-, sscr. padá-.

τό, (< πούς) ground, earth, first in h.Cer. 455 (πέδονδε is used in Hom.) ; freq. in later Poetry, Pi. O. 10.46, P. 1.28, etc. ; χθονὸς π. A. Pr. 1 ; γῆς π. Ar. Nu. 573 (lyr.) ; π. κελεύθου στρωννύναι A. Ag. 909. of a particular site, esp. of sacred ground (poet. and used only in sg.), Ζηνὸς εὐθαλὲς π., of Nemea, B. 8.5 ; Κρισαῖον π. S. El. 730 ; Λοξίου π. A. Ch. 1036 ; Παλλάδος κλεινὸν π., i.e. the Acropolis, Ar. Pl. 772 ; ἁγνὸν ἐς Θήβης π. Eub. 10, cf. 66 ; πέδον c. gen. loci periphr. for the place itself, Εὐρώπης π. A. Pr. 734 ; Λήμνου. S. Ph. 1464 (anap.), etc. with a Prep., νεύειν ἐς π. Id. Ant. 441 ; πρὸς πέδῳ βαλεῖν, κεῖσθαι, A. Fr. 183, S. OT 180 (lyr.). πέδῳ on the ground, to earth, h.Cer. 455 ; πεσόντος αἵματος π. A. Ch. 48 (lyr.), cf. Eu. 263 (lyr.), 479, S. El. 747 ; ῥίπτειν πέδῳ E. IA 39 (anap.), cf. Or. 1433, 1440 (both lyr.) ; πέδῳ σκήψασα A. Pr. 749 ; πέδοι shd. perh. be read for πέδῳ in Trag., as also for πέδον in the phrases πέδον πατεῖν, πέδον πατεῖσθαι, A. Ag. 1357, Ch. 643 (lyr.).

τό, der Boden, Erdboden, das Land ; τὸ κύκλῳ πέδον, Pind. Ol. 11.48 ; ἐν Αἴτνας κορυφαῖς καὶ πέδῳ, P. 1.28 ; Tragg. oft, πέδον κελεύθου στρωννύναι πετάσμασιν, Aesch. Ag. 883 ; ἰὸς ἐκ φρονημάτων πέδῳ πεσών, Eum. 457 ; auch πέδον πατεῖν, zu Boden treten, Ag. 1330, vgl. τὸ μὴ θέμις γὰρ οὐ λὰξ πέδον πατούμενον, Ch. 643, nieder in den Staub getreten ; πίπτοντες πέδῳ, Soph. El. 737 (vgl. ῥίπτεις πέδῳ πεύκην Eur. I.A. 39); wie πεδίον zur Umschreibung gebraucht, πέρσαι τὸ Δαρδάνου πέδον, Phil. 69 ; vgl. Eur. Hel. 2, 57 ; die Ebene, Soph. El. 720 u. einzeln bei Sp.