πάρ·εργον, ου (τὸ) hors-d’œuvre, càd. :
      1 objet accessoire, supplément, d’ord. en mauv. part, EUR. Or. 610, etc. ; πάρεργον ποιεῖσθαί τι, ISOCR. 88 b ; ἐν παρέργῳ θέσθαι τι, SOPH. Ph. 473, etc. ; ou ποιεῖσθαί τι, POL. 3, 57, 5, etc. regarder qqe ch. comme un accessoire, traiter une chose comme peu importante ; πάρεργον γίγνεσθαι, PAUS. 10, 27, 2, devenir un accessoire, s’ajouter comme surcroît à autre chose ; ἐκ παρέργου, THC. 1, 142, etc. ; PLAT. Theæt. 184 a ; ἐν παρέργου μέρει, PLAT. Rsp. 370 c ; κατὰ πάρεργον, LUC. Dem. enc. 26, accessoirement, en passant ; ὁδοῦ πάρεργον, EUR. El. 509 ; LUC. Nigr. 1, etc. chemin faisant, pour le dire en passant ;
      2 ce qui est étranger ou contraire à une chose, insolite, extraordinaire : πάρεργον δοῦσα τοῦτο τῆς τύχης, EUR. Hel. 925, me donnant ainsi une jouissance contraire à ma fortune habituelle (propr. une exception à ma fortune).

Étym. neutre de πάρεργος.

τό, Nebenwerk, alles nicht zur Hauptsache Gehörige, Zugabe, Anhang ; τὴν ἀθλίαν ἐμὲ ῥῦσαι, πάρεργον δοῦσα τοῦτο τῆς τύχης, Eur. Hel. 925, vgl. Herc.Fur. 1340, was nicht zum Geschicke gehört ; οὐ δεύτερον, οὐδὲ πάρεργον δεῖ τὴν παίδων τροφὴν τὸν νομοθέτην ἐᾶν γίγνεσθαι, Plat. Legg. VI.766a, vgl. Euthyd. 275d, καλὸν ἄν που τὸ ἔργον ὑμῶν εἴη, εἰ τηλικαῦτα πράγματα πάρεργα ὑμῖν τυγχάνει ὄντα ; Arist. Polit. 7.2 u. Folgde ; πάρεργον ποιεῖσθαί τι, Etwas zur Nebensache machen, es als Nebensache behandeln, πάρεργ' Ὀρέστην κἀμὲ ποιεῖται δόμων, Eur. El. 63, d.i. = νόθοι ; καλὸν πάρεργον δ' αὐτὸ θήσομαι πόνων, Or. 610 ; μὴ πάρ. ποιούμενος, μηδὲ μετὰ ῥᾳθυμίας, ἀλλὰ μετὰ λογισμοῦ, Isocr. 5.29 ; so auch ἐν παρέργῳ θοῦ με, Soph. Phil. 473 ; τὸ ναυτικὸν τέχνης ἐστὶ καὶ οὐκ ἐνδέχεται ἐκ παρέργου μελετᾶσθαι, Thuc. 1.142, es läßt sich nicht so nebenbei üben ; οὐκ ἐν παρέργῳ τὸν πόλεμον ἐποιεῖτο, 7.27 ; ἐκ παρέργου τοῦτο πεποιηκότες, beiläufig, Pol. 4.51.2 ; οὐ διερριμμένην, οὐδ' ἐν παρέργῳ ποιήσασθαι τὴν μνήμην, 3.57.5, vgl. 58.3 ; Sp.; auch ἐν παρέργου μέρει, Plat. Rep. II.374c. – In der Malerei = Nebenfigur, Beiwerk, Staffage. – Πάρεργον ὁδοῦ, beiläufig, nebenher, z.B. ἥκω σοι εὐδαίμων γενόμενος, Luc. Nigr. 1 ; vgl. Jacobs zu Philostr. Imagg. p. 606. – Eigentlich neutr. von πάρεργος.