εος-ους (τὸ) [ᾰ] seul. dat. pl. πάγεσι, gelée, ARSTT. Probl. 12, 6.

Étym. v. πάγος.

ου (ὁ) [ᾰ]
   I propr. ce qui est fiché ou comme fiché, d’où pointe de rocher, OD. 5, 405, 411 ; d’où rocher, montagne, colline, tertre, HÉS. Sc. 439 ; PD. O. 10, 59, etc. ; πάγος Ἄρειος, ESCHL. Eum. 685 ; Ἄρειος πάγος, PLAT. Ax. 367 a ; Ἄρειοι πάγοι, EUR. I.T. 1470 ; ion. Ἀρήϊος πάγος, HDT. 8, 52 ; Ἄρεος πάγος, SOPH. O.C. 947, la colline d’Arès où était l’Aréopage, à Athènes ;
   II d’où :
      1 tout objet figé, durci, glace, glaçon, morceau de glace, SOPH. Ph. 293, fr. 162 ; PLAT. Conv. 220 b ; au pl. ESCHL. Ag. 335 ; SOPH. Ant. 357 ; ARSTT. H.A. 3, 22, 2, etc. ;
      2 peau ridée sur le lait, SCH.-NIC. Al. 91 ;
      3 cristallisation de sel, d’où surface salée, LYC. 135.

Étym. πήγνυμι.

ὁ, (< πήγνυμι) prop., that which is fixed or firmly set; crag, rock, σπιλάδες τε πάγοι τε Od. 5.405; π. ὀξέες ib. 411; generally, rocky hill, Hes. Sc. 439, Pi. O. 10 (11).49, I. 2.33; χλοερὸς ὑλώδης π. S. Ichn. 215; ὁ Ἄρειος (Ion. Ἀρήϊος) π.
the Areopagus at Athens, Hdt. 8.52, cf. A. Eu. 685sq. ; Ἄρεος εὔβουλος π. S. OC 947; Ἀρείοις ἐν π. E. IT 1470, cf. 961; ἐν κλεινοῖς Ἀθηναίων π. S. Fr. 323; μαντεῖος, ἀκρονιφὴς π., of Delphi, Pae.Delph. 7, 16. after Hom., = παγετός, frost, πάγου χυθέντος S. Ph. 293; π. φανέντος αἰθρίου Id. Fr. 149.3; ὄντος π. οἵου δεινοτάτου Pl. Smp. 220b, etc. ; pl., τῶν ὑπαιθρίων π. A. Ag. 335, cf. S. Ant. 357 (lyr.), Arist. HA 523a20, GA 735a35, etc. ; heterocl. dat. pl. πάγεσι Id. Pr. 907a9; dat. sg. πάγει (v.l. πάγοις) D.S. 3.34.
scum on the surface of milk, Sch. Nic. Al. 91.
salt, as formed by the evaporation of sea-water, Lyc. 135.
coagulation, π. αἵματος Aret. CA 2.2, cf. SA 2.7. ἄκριτον πάγος of the confused mass outside the universe, Hp. Hebd. 6; τὸν περιέχοντα πάγον Id. Vict. 1.10, cf. Paul. Al. I. 4.

ὁ (πήγνυμι),
1) feste Bergspitze, Felsenspitze ; ἀκταὶ προβλῆτες ἔσαν, σπιλάδες τε πάγοι τε, Od. 5.405, 411 ; übh. Berg, Hes. Sc. 439 ; Pind. Ol. 11.51, I. 2.33 ; oft bei den Tragg. πάγος Ἄρειος, der Areshügel in Athen, wo der Areopag seine Sitzungen hielt, Aesch. Eum. 655, 660, wie Ἄρεος πάγος, Soph. O.C. 951 ; auch ἐν Ἀρείοις πάγοις, Eur. I.T. 1470 ; Her. 8.52 u. sonst ; τῆς ἐξ Ἁρείου πάγου βουλῆς, Plat. Ax. 367a u. Sp.
2) was fest geworden, gefroren ist, Eis, Reif, auch Eiskälte, Frost ; τῶν ὑπαιθρίων πάγων δρόσων τ' ἀπαλλαγέντες, Aesch. Ag. 326 ; πάγου χυθέντος, Soph. Phil. 293 ; δυσαύλων πάγων αἴθρια, Ant. 355 ; καί ποτε ὄντος πάγου οἵου δεινοτάτου, Plat. Symp. 220b ; Arist. de mundo 4 (auch wie von τὸ πάγος im dat. pl. πάγεσι, probl. 12b); πάγων ὑπερβολαί, übergroße Kälte, Pol. 9.15.3 ; – Schol. Nic. Ar. 91 erkl. γραῦς ὁ ἐπὶ τοῦ γάλακτος γιγνόμενος πάγος, die Haut auf der Milch. – Das aus Verdampfung des Meerwassers gewonnene Salz, das fest wird, u. davon p., wie ἅλς¹, das Meer selbst, Lycophr. 134. – Auch das Darmfell, peritonaeum, Medic.

Πάγος, see: Ἄρειος.
Ἄρειος Πάυος (T, Ἄριος Π.), -ου, ὁ
Hill of Pres or Mars, Areopagus; also, the Court of Areopagus, the highest tribunal of Athens: Act.17:19, 22.†
(AS)