α, ον [ᾰ]
   I (οὐρανός, ciel) :
      1 du ciel, céleste, PD. P. 1, 19, etc. ; ESCHL. Pr. 104 ; SOPH. El. 1064, etc. ; XÉN. An. 1, 1, 11, etc. ; θεοὶ οὐράνιοι, PLAT. Leg. 828 c, les dieux du ciel ; subst. τὰ οὐράνια (s.-e. ὕδατα) TH. H.P. 4, 14, 8, l’eau du ciel, l’eau de pluie ;
      2 p. ext. merveilleux, prodigieux, très grand, ESCHL. Pers. 573 ; EUR. Tr. 519 ; οὐράνιον ὅσον ; AR. Ran. 781, 1135, prodigieusement (cf. θαυμαστὸν ὅσον) ;
   II qu’on lève ou qu’on lance vers le ciel, AR. Vesp. 1492, 1530 ;
   III (οὐρανός, voûte palatale, palais) du palais, ANTH. 6, 17.

➳ Fém. -ιος, PLAT. Phædr. 247 b ; MAN. 4, 24. Poét. ὀράνιος, SOPH. O.C. 1466 (conj.) ; gén. pl. fém. dor. οὐρανιᾶν, PD. P. 2, 38.

Étym. οὐρανός.

α, ον, also ος, ον E. Ion 715, Ph. 1729 (both lyr.), Pl. Phdr. 247a (v.l.), IG 12(2).58b4 (Mytil.) : — heavenly, dwelling in heaven, γέννα A. Pr. 165 (lyr.); θεοί h.Cer. 55, A. Ag. 90 (anap.), E. HF 758 (lyr.), etc. ; οὐράνιαι the goddesses, Pi. P. 2.38 codd. ; οὐράνιοι the gods, IG 5(1).40 (Laconia); of special gods, Θέμις οὐ. Pi. Fr. 30.1; Ζεύς Hdt. 6.56, Call. Jov. 55, etc. ; αἱ οὐ. θεοί, Demeter and Kore, IG 12(5).655.6 (Syros, nr. Delos); Ἥρα CIG 7034; Ἔρως ib. 3157; v. Οὐρανία. generally, in or of heaven, ἀστήρ Pi. P. 3.75; πόλος A. Pr. 429 (lyr.); οὐ. θεᾶς βρέτας fallen from heaven, E. IT 986; ἀστραπά S. OC 1466 (lyr.); φῶς Id. Ant. 944 (lyr.); νεφέλαι Ar. Nu. 316; οὐ. ὕδατα, i.e. rain, Pi. O. 11 (10).2, Gp. 2.6.10; so τὰ οὐ. alone, = rains, Thphr. HP 4.14.8; οὐ. ἄχος, of a storm, S. Ant. 418 (where it may be metaph, cf. infr. II); οὐ. σημεῖα X. Cyr. 1.6.2; τὰ οὐ.
the phenomena of the heavens, Id. Mem. 1.1.11; οὐράνιά τε καὶ χθονοστιβῆ S. OT 301.
reaching to heaven, high as heaven, κίων, of Aetna, Pi. P. 1.19; ἐλάτης οὐ. ἄκρος κλάδος E. Ba. 1064; πήδημα Id. El. 860 (lyr.); σκέλος οὐ. ἐκλακτίζειν, ῥίπτειν, kick up sky-high, Ar. V. 1492, 1530; of sounds, ὀμφὰν οὐ. A. Supp. 808 (lyr.), cf. Ar. Ra. 781; ἵππον οὐράνια βρέμοντα E. Tr. 519 (lyr.); metaph, mountainous, colossal, οὐ. ἄχη A. Pers. 573 (lyr.); ἡμάρτηκεν οὐράνιόν γ’ ὅσον Ar. Ra. 1135.
sky-blue, λίθος κυανωτάτη καὶ οὐρανία ἰδεῖν Philostr. VA 1.25. οὐράνιον, τό, name of an eye-salve, Orib. ap. Aët. 7.106. Adv. -ίως from the point of view of heaven, opp. γηΐνως, Procl. Sacr. p. 148 B.

Sp., wie Luc. Dem. enc. 13 auch 2 Endgn, himmlisch, an, in, von dem Himmel ; bes. θεοί, die im Himmel wohnen, H.h. Cer. 55 ; Θέμις, Ἀφροδίτη, Pind. frg. 6, 87 (wie Soph. El. 1053 u. Eur. Hipp. 59); auch οὐράνιαι allein, die Göttinnen, P. 2.38 ; ἀστήρ, 3.75 ; κίων, 1.19 ; auch ὕδατα, Regen, Ol. 10.2, wie Theophr. auch τὰ οὐράνια allein braucht ; Aesch. unterscheidet Ag. 90 θεῶν τῶν τ' οὐρανίων τῶν τ' ἀγοραίων ; auch οὐρανία γέννα, Prom. 164 ; οὐράνιος πόλος, 927 ; ἄστρα, 1051 ; αἰθήρ, Soph. O.R. 866 (wie Eur. αἰθέρα οὐράνιον, Hec. 1100); ἀστραπή, O.C. 1465, wo man des Metrums wegen οὐράνια ändert, was adverbialisch zu fassen, vom Himmel, wie etwa ἵππον οὐράνια βρέμοντα, Eur. Troad. 1159, s. aber unten ; φῶς, Soph. Ant. 935, der οὐράνια καὶ χθονοστιβῆ einander gegenübersetzt, O.R. 301 ; οὐρανίων μακάρων, Eur. Herc.Fur. 758 ; θεοί, El. 1235 ; u. in Prosa, οὐρανίη Ἀφροδίτη, Her. 4.59 ; Plat. Symp. 181c ; ἄκραν ὑπὸ τὴν οὐρανίαν ἁψῖδα πορεύονται, Phaedr. 247b ; θεοί, Legg. VIII.828c u. öfter ; οὐράνια σημεῖα, Himmels-, Lufterscheinungen, Xen. Cyr. 1.6.2 ; ῥῖπτε σκέλος οὐράνιον, zum Himmel, Ar. Vesp. 1530. – Auch übertr., gewaltig, groß, den höchslmöglichen Grad einer Sache bezeichnend, ἀμβόασαν οὐράνι' ἄχη, Aesch. Pers. 565 ; vgl. B-A. 4.20, ἀνεβόησεν οὐράνιον ὅσον, σημαίνει τὸ ὑπερβεβηκὸς καὶ μέχρι τοῦ οὐρανοῦ ἧκον ; Soph. vrbdt Τυφὼς ἀείρας σκηπτόν, οὐράνιον ἄχος, Ant. 414, nach den Alten Staubwolke, Andere fassen es in eigentlicher Bdtg, Himmelsleid ; aber ἄταν οὐρανίαν φλέγων ist »gewaltig groß« Aj. 194 ; dah. Ar. Ran. 781, 1131 οὐράνιον ὅσον ἡμάρτηκα, wie θαυμαστὸν ὅσον.

οὐράνιος, -ον
(cl. usually -α, -ον), [in LXX: Deu.28:12 A (שָׁמַיִם), etc. ;]
of or in heaven, heavenly: Mat.5:48 6:14, 26 6:32 15:13 18:35 23:9, Luk.2:13, Act.26:19.†
(AS)