'(impf. ᾠχόμην, f. οἰχήσομαι, ao. inus., pf. ᾤχημαι, pf. de forme act. οἴχωκα et ᾤχωκα) :
   I en parl. de pers. :
      1 aller, venir, IL. 5, 495 ;
      2 plus souv. s’en aller, partir, se mettre en route ; prés. au sens du pf. être parti, IL. 14, 311 ; 15, 223 ; EUR. Or. 421 ; d’où à l’impf. : j’étais parti, OD. 16, 24 ; XÉN. Cyr. 3, 2, 27 ; avec un part. οἴχεται φεύγων, OD. 8, 336 ; PLAT. Parm. 130 d, il s’en va en fuyant ; ᾤχετ' ἀποπτάμενος, IL. 2, 71, il s’en alla en volant ; νηῒ οἴχεσθαι, OD. 16, 24, 142, naviguer ; οἴχεται πλέων, HDT. 4, 145 ; 5, 47, il s’en va par mer ; rar. part. οἰχόμενος, avec un verbe à un mode personn. IL. 22, 223 ; 23, 699 ; avec l’acc. ὁδὸν οἴχεσθαι, OD. 4, 393, se mettre en route ; part. οἰχόμενος, celui qui est parti, qui est absent, qui est au loin, OD. 14, 144, 376 (sel. d’autres : le mort) ; τῶν οἰχομένων Ἑλλάδ' ἐς αἶαν, ESCHL. Pers. 1, ceux qui sont partis pour la terre de Grèce ; particul. par euphém. p. θνῄσκειν, IL. 22, 213 ; PLAT. Phæd. 115 d ; part. οἰχόμενος, pour θανών, le mort, ESCHL. Pers. 916 ; SOPH. El. 146 ; EUR. Hec. 141 ; en gén. ne plus exister, être anéanti, ESCHL. Pers. 252 ; XÉN. Cyr. 5, 4, 11 ; p. opp. à σῴζεσθαι, SOPH. Tr. 85 ; de même au pf. οἴχωκα, SOPH. Aj. 896, je suis perdu ;
   II en parl. de choses :
      1 avec idée de mouvement rapide ou violent, passer, en parl. de projectiles d’armes de jet, de tempêtes, IL. 1, 53 ; 6, 346 ; 13, 505 ; OD. 20, 64 ;
      2 s’en aller, être perdu, passer, disparaître, périr : πῆ σοι μένος οἴχεται ; IL. 5, 472, où s’en est allé ton courage ? οἴχεται πάντα ἐρριμμένα, SOPH. Aj. 1271, tout est perdu ; cf. PLAT. Leg. 945 c ;
      3 ἐπ' ὀλίγου οἴχεται, AR. Lys. 31, cela dépend de peu de chose.

➳ Prés. ion. οἰχεῦμαι, ANTH. 7, 273 ; 2 sg. ion. οἴχεαι, HDT. 2, 115. Impf. ion. οἰχόμην, HDT. 1, 48, etc. Pf. οἴχημαι, ANTH. 7, 273 ; en compos. -ῴχημαι, PLUT. Cam. 14 ; SEXT. 164, 14 ; HPC. 1, 15. Pl.q.pf. ion. 3 sg. οἰχώκεε, HDT. 1, 189, etc. ; en compos. -ῳχήκειν, POL. 8, 29, 9.

Étym. incert.

'

impf. ᾠχόμην (in Hdt. οἰχόμην), the only tenses used by Hom. ; fut. -ήσομαι Ar. V. 51, Fr. 150, Pl. Tht. 203d, etc. ; pf. οἴχωκα S. Aj. 896, Id. Fr. 241 codd. (ᾤχωκε A. Pers. 13) ; pf. part. οἰχωκώς, υῖα, ός Hdt. 9.98, 8.108 ; also ᾤχηκα (παρ-) Il. 10.252 (v.l.), D.H. 11.5, etc. ; plpf. οἰχώκεε Hdt. 1.189, etc. ; ᾠχήκει Plb. 8.27.9; — Med., pf. ᾤχημαι, Ion. οἴχημαι Hdt. 4.136 (δι-), Plu. Cam. 14 (παρ, but in Hp. de Arte 9, X. An. 2.4.1, παροιχόμενος is now restored) ; — Act., imper. οἶχε (but perh. οἴχε(ο) with elision) Plu. Pyrrh. 28 ; pres. οἰχέομαι, contr. οἰχεῦμαι, dub.l. in AP 7.273 (Leon.); rarely in a general sense, go or come, without the idea of departure, and without a perfect sense, ἐννῆμαρ μὲν ἀνὰ στρατὸν ᾤχετο κῆλα θεοῖο Il. 1.53, cf. 5.495 ; more freq.
go, go away, go off, Il. 1.380, 13.38, 23.564, Od. 17.104, al. ; but usu. οἴχεται in pf. sense, he has gone, departed, and ᾤχετο in plpf. sense, he had gone, ἤδη… οἴχεται Il. 15.223, cf. 14.311 ; ἐπεὶ οἴχεο νηΐ Πύλονδε Od. 16.24, etc. ; οἱ πρέσβεις οἱ μετὰ Πλειστίου οἰχόμενοι IG1². 57.51 ; τῶν οἰ. Ἑλλάδ’ ἐς αἶαν A. Pers. 1 (anap.); τὸν κήρυκα τὸν παρὰ τοὺς βροτοὺς οἰ. Ar. Av. 1270 ; freq. c. part., εἴ πέρ κεν Ἄρης… οἴχηται φεύγων shall be fled and gone, Od. 8.356 ; ᾤχετ’ ἀποπτάμενος he had taken flight and gone, Il. 2.71 ; ὥς μ’ ὄφελ’… οἴχεσθαι προφέρουσα… θύελλα 6.346, cf. Od. 20.64 ; so οἴχεται πλέων Hdt. 4.145 ; οἴχεται ἀπολιπών he has gone and left…, ib. 155 ; so in Att., οἴχεται θανών (v. infr. II) ; ἢν δῃώσαντες οἴχωνται Foed. ap. Th. 5.47 ; οἴ. φέρων Ar. Lys. 976, etc. ; πρεσβεύων ᾤχετο X. Cyr. 5.1.3 ; ᾤχετ’ εὐθέως ἀπιών D. 18.65, cf. Pl. Smp. 223b, etc. ; with an Adj., οἴχεται φροῦδος he΄s clean gone, Ar. Ach. 210 ; rarely in the reverse usage, οἰχόμενοι κόμισαν δέπας Il. 23.699, cf. 22.223 ; c. acc. cogn., οἴχεσθαι ὁδόν Od. 4.393. — The part. οἰχόμενος in Hom. sts. means absent, away, Ὀδυσσῆος πόθος αἴνυται οἰχομένοιο Od. 14.144 ; δὴν οἰ. ib. 376. Special usages; of persons, euphem. for θνῄσκω, to have departed, be gone hence, εἰς Ἀΐδαο Il. 22.213 ; ψυχὴ κατὰ χθονὸς ᾤχετο 23.101 ; οἴ. θανών S. Ph. 414, cf. E. Hel. 134, etc. ; [τὸ γένος] οἴ. πᾶν πρόρριζον And. 1.146 ; οἰχήσομαι ἀπιὼν εἰς μακάρων δή τινας εὐδαιμονίας Pl. Phd. 115d ; part. οἰχόμενος for θανών, departed, dead, A. Pers. 546 (anap.), S. El. 146 (lyr.), etc.
to be undone, ruined, opp. σῴζομαι, ἢ σεσώσμεθα… ἢ οἰχόμεσθ’ ἅμα Id. Tr. 85, cf. Aj. 1128 ; τὸ μὲν ἐπ’ ἐμοὶ οἴχομαι, τὸ δ’ ἐπὶ σοὶ σέσωσμαι X. Cyr. 5.44.11 ; so οἴχωκα or ᾤχωκα to be gone, undone, ruined, A. Pers. 13 (anap.), S. Aj. 896, etc. ; so οἰχομένας πόλεως E. Tr. 596 (lyr.), cf. Heracl. 14 ; τοῦ… διαλυθεῖσαν οἴχεσθαι πολιτείαν Pl. Lg. 945c. of things, to be gone, lost, vanished, πῇ δή τοι μένος οἴχεται ; whither is thy spirit gone? Il. 5.472, cf. 13.220, 24.201 ; αἰτία οἴχεται is absent, Gal. 18(2).48 ; δίψης οἰχομένης Id. 15.564, cf. Aret. CD 14.

Hom. nur praes. u. impf., fut. οἴξομαι nur als v.l. Her. 2.29, gewöhnlich fut. οἰχήσομαι, perf. ᾤχημαι, ion. οἴχημαι, Her. 4.136, u. οἴχωκα, Her., partic. οἰχωκώς, οἰχώκεε mit imperf.-Bedeutung, auch ᾤχωκα, Aesch. Pers. 13, παρῳχήκει Pol. 8.29 a.E.;
gehen, bes. weggehen, sich auf den Weg begeben, eigtl. von Menschen, und das Präsens oft mit Perfektbedeutung, fortgegangen sein, fortsein ; νῦν δ' οἴχεται οἶος ἀείρας νεκρόν, Il. 17.588 ; ἀναΐξας ἄφαρ οἴχεται, Od. 1.410 ; τίπτε δέ μοι παῖς οἴχεται, 4.707 ; so heißt Odysseus, der 20 Jahre vom Vaterlande entfernt ist, oft δὴν οἰχόμενος. – Oft steht ein Partizip dabei, die Art des Entfernens angebend, οἴχεται φεύγων, fliehend geht er davon, Od. 8.356, ᾤχετ' ἀποπτάμενος, er flog davon, Il. 2.71, so οἴχεται ἰών, ἀπιών, θανών u. dgl.; νηῒ οἴχεσθαι, zu Schiffe abfahren, Od. 16.24, 142 ; selten c. accus., ὁδὸν οἴχεσθαι, 4.393. Die Perfektbedeutung tritt bes. bei den Attikern hervor, Περσῶν τῶν οἰχομένων Ἑλλάδ' ἐς αἶαν. die nach Griechenland gezogen sind, Aesch. Pers. 1, vgl. 174 ; ὁ δ' ἐξαλύξας οἴχεται, Eum. 111 ; ἀνὴρ οἴχεται φεύγων, 117, 120, 142 ; σκοπὸς δέ νιν οἴχεται στελῶν, Soph. O.C. 298 ; obwohl ib. 898 Κρέων οἴχεται heißt »er schickt sich an, wegzugehen« ; ὥς τινα, παρά τινα, Ar. Plut. 32, Av. 1270 ; διαφυγὼν οἰχήσεται, Th. 653 ; ἀποδρὰς ᾤχου, Ran. 469 ; οἴχοντο πλέοντες, Her. 4.145, öfter ; ἄρτι ἐνθένδε οἴκαδε οἴχεται, Plat. Parm. 106c ; οἴχεται ἀποπηδήσας πρὸς ἄλλον, Legg. IV.720c ; φεύγων οἴχομαι, Parm. 130d ; ἀδιάφθορον οἴχεται ἀπιόν, Phaed. 106e ; οἴχεται ἀγομένη, sie wird weggeführt, 108b, wie ᾤχετο ἄγων, er führte weg, 58a ; καταγελάσαντας οἰχήσεσθαι, Symp. 181d ; οἶδα γὰρ ὅπη οἴχονται, wohin sie weggegangen sind, Xen. An. 1.4.8 ; ᾤχετο πλέων, 2.6.3 ; ᾤχετο ἀπιών, 3.3.5 ; ἀπελαύνων, 2.4.24 ; ὁρῶντες ὀλίγους ἤδη τοὺς λοιπούς· πολλοὶ γὰρ ᾤχοντο, Viele waren fortgegangen, 4.3.13 ; ᾤχετο ἄγων τὸν ἵππον, er führte das Pferd fort, 4.5.35 ; auffallend ᾤχοντο δ' ἐν τοῖς ὀχυροῖς, 4.7.17, sie waren fortgegangen und befanden sich nun in den festen Plätzen. – Bes. ist es ein Euphemismus für sterben, wie Hom. sagt οἴχεται εἰς Ἀΐδαο, Il. 22.213, ᾤχετο ψυχὴ κατὰ χθονός, 23.101 ; ᾤχοντ' ἄφαντοι, sie kamen um, Aesch. Ag. 643 ; τὸ Περσῶν ἄνθος οἴχεται πεσόν, ist dahingesunken, Pers. 248 ; Ὀρέστης ἐλπὶς οἴχεται δόμων, Ch. 765 ; οἴχομαι φόβῳ, ich komme um vor Furcht, Suppl. 767 ; vollständiger οὗτος οἴχεται θανών, Soph. Phil. 412, vgl. Aj. 778 ; Eur. Troad. 395 u. öfter ; οἴχεται πατήρ, Soph. El. 1140 ; auch οἴχομαι τάλας, Trach. 1133 ; οἴχωκ', ὄλωλα, διαπεπόρθημαι, Aj. 880 ; ἐκ γυναικὸς οἴχεται σφαγείς, Eur. I.T. 552 ; οἱ οἰχόμενοι, die Gestorvenen, Hec. 141, wie Aesch. Pers. 880 u. Sp.; ὅπως μὴ ἐγὼ οἰχήσομαι, Plat. Phaed. 91c ; Xen. setzt An. 3.1.32 einander gegenüber ὅπου μὲν στρατηγὸς σῶος εἴη –, ὁπόθεν δὲ οἴχοιτο, wie Soph. ἢ σεσώσμεθα – ἢ οἰχόμεσθα, Trach. 85 ; vgl. noch Xen. Cyr. 5.4.11 ; Sp., οἴχεται δέ σοι ὅ τε Ῥωμαίων δῆμος καὶ τὸ πλεῖστον τοῦ στρατιωτικοῦ, Hdn. 1.13.4. – Auch von leblosen Dingen wird es gebraucht, sowohl übh. eine schnelle Bewegung bezeichnend, daherfahren, von Geschossen u. Stürmen, Il. 1.53, 6.346, 13.505, Od. 20.64, als bes. verloren gehen, untergehen, verschwinden, πῆ σοὶ μένος οἴχεται ; wohin ist dein Mut ? wo bleibt dein Mut ? Il. 5.472, vgl. 13.220, 24.201 ; οἴχεται τιμὰ φωτί, Pind. N. 10.78 ; οὐ πλόκαμοι κερθέντες ᾤχοντ' ἀγλαοί, P. 4.82 ; οἴχεται δὴ πάντα ταῦτ' ἐρριμμένα, Soph. Aj. 1250, der auch οἴχωκε γὰρ κροτητὰ πηκτίδων μέλη sagte, frg. Tham. 1.1 ; διαλυθεῖσαν οἴχεσθαι πολιτείαν, Plat. Legg. XII.945c ; Sp., οἴχεται πάντα, Alles ist fort, Luc. D.D. 25.1 ; Mer. D. 4 ; oft bei S.Emp. – Das adj. verb. οἰχητέον steht bei Alciphr. 3.42.

1. Dep. to be gone, to have gone , Lat. abesse (not abire) , in perfect sense, and imperfect ὠιχόμην in pluperfect sense, directly opp. to ἥκω, to have come , while ἔρχομαι, to go or come , serves as the present to both, (Homer), etc.;—;often with participle, οἴχεται φεύγων is fled and gone , (Iliad by Homer); ὤιχετ᾽ ἀποπτάμενος he hath taken flight and gone , (Iliad by Homer); οἴχεται θανών (see. infr. II. 1); also with an adjective, οἴχεται φροῦδος he's clean gone, (Aristophanes Comicus):—;with accusative pers. to have escaped from , (Iliad by Homer)
2. Special usages,
3. euphamistic for θνήσκω, to be gone hence , οἴχεται εἰς Ἀί̈δαο (Iliad by Homer); in attic, οἴχεται θανών (Sophocles Tragicus), etc.:—;participle οἰχόμενος for θανών, departed, dead , [variant datesTragica Adespota; but in (Homer) simply absent or away , Ὀδυσῆος πόθος οἰχομένοιο desire of the absent Ulysses, (Odyssey by Homer)
4. to be undone, ruined , (Sophocles Tragicus); especially in ὤιχωκα or οἴχωκα, Lat. perii, (Aeschulus Tragicus), etc.
5. of things, to denote any quick, violent motion, to rush, sweep along , (Iliad by Homer) (ML)