'οἴ·μοι, interj. :
   I marquant d’ord. :
      1 la douleur, la pitié, le regret, SOPH. Tr. 971, etc. ;
      2 par antiphrase com. la joie, AR. Nub. 763 ;
   II οἴμοι se construit :
      1 abs. SOPH. Ant. 86, etc. ;
      2 avec un subst. ou un adj. au nom. : οἴμοι τάλας, SOPH. Aj. 340, hélas ! infortuné que je suis, au voc. οἴμοι, πάτερ, SOPH. Tr. 1203, infortuné père ! au gén. : οἴμοι ταλαίνης τῆσδε συμφορᾶς, SOPH. El. 1179, hélas ! déplorable événement ! ;
      3 avec un adv. suivi d’un verbe : οἴμ' ὡς τεθνήξεις, AR. Ach. 590, malheureux ! tu es perdu ;
      4 avec μοι répété : οἴμοι μοι, SOPH. Ph. 787 ; malheureux, hélas ! malheureux !.

➳ La finale peut s’élider devant ὡς, SOPH. Aj. 354, etc. ; AR. Ach. 590, etc.

Étym. οἴ, μοι, dat. de ἐγώ.

'

exclam. of pain, fright, pity, anger, grief, also of surprise, prop. οἴ μοι ah me ! woe΄s me ! first in Thgn. and Trag. (v. infr.) (in Hom. always ὤ μοι) ; οἴμ’ ὡς τεθνήξεις Ar. Ach. 590 ; and Com., οἴμ’ ὡς ἥδομαι Id. Nu. 773 ; mostly abs., or with a nom., οἴ. ἐγὼ σοῦ μέλεος cj. in S. Tr. 971 (lyr.) ; οἴ. δείλαιος Ar. Eq. 139 ; ironical, οἴ., καταύδα oh ! denounce it, S. Ant. 86 ; sts. c. gen. causae, οἴ. ἀναλκείης Thgn. 891 ; οἴ. φρενὸς σῆς E. Hipp. 1454 ; οἴ. ταλαίνης συμφορᾶς S. El. 1179 ; οἴμοι μοι Ar. Pax 257 (really οἰμοιμοῖ acc. to A.D. Adv. 177.3) ; — the forms ᾤμοι and ὤμοι are freq. found in codd., as of S. Tr. l.c., Aj. 980, OC 202 (lyr.), etc. ; ὤμοι is acknowledged by A.D. Adv. 126.27. (οἴμοι may become οἴμ’ by elision in Trag. and Com. before ὡς, οἴμ’ ὡς ἔοικας ὀρθὰ μαρτυρεῖν S. Aj. 354, cf. Ant. 320, 1270, Ar. ll.cc., Cratin. 183 ; freq. written οἴμμοι in codd. of LXX.)

auch οἴμοι μοι od. οἴ μοί μοι, Soph. Phil. 777, El. 1149 (Apoll.Dysc. adv. 588.25 οἰμοιμοῖ), u. οἴμοι μοί μοι, Soph. Phil. 1075, weh mir ! Ausruf des Schmerzes, der Trauer, des Mitleids, auch der Ueberraschung ; zuerst bei Theogn. (Hom. ὤ μοι) Aesch. Ag. 1198, Ch. 428, 862 ; u. oft bei den anderen Tragg.; οἴμοι ἐγὼ τλάμων, Soph. Tr. 982, wie Ar. οἴμοι τάλας, Plut. 169 ; u. mit dem gen. der Sache, um deren willen man Wehe ruft, οἴμοι τῶν κακῶν, 389 (wie οἴμοι ἀναλκείης, Theogn. 887); auch οἴμοι ταλαίνης τῆσδε συμφορᾶς, Soph. El. 1170 ; auch in Prosa, οἴμοι τῶν κρηπίδων τῶν παλαιῶν, Luc. Catapl. 20 ; οἴμ' ὡς τεθνήξει, Ar. Ach. 565. – Aber auch Ausruf der Freude, οἴμ' ὡς ἥδομαι, Nub. 763. – Die letzte Silbe wird auch vor ω elidiert, bes. οἴμ' ὡς ἔοικας, Unwillen ausdrückend, Soph. Ant. 1256, Aj. 347.

exclamation of pain, fright, pity, anger, grief, also of surprise, properly οἴ μοι ah me! woe's me! (Theognis Elegiacus);—;with genitive causae, οἴμοι τῶν κακῶν, οἴμοι γέλωτος ah me for my misfortunes, for the laughter, [variant datesTragica Adespota
The last syllable in οἴμοι may be elided before ὡς. (ML)