att. οἰκτίρω (impf. ᾤκτειρον, f. οἰκτερῶ, ao. ᾤκτειρα, pf. inus. ; pass. seul. prés.) avoir pitié ou compassion de, plaindre, acc. IL. 24, 516 ; τινά τινος, ESCHL. Ag. 1321, etc. ; XÉN. Cyr. 5, 4, 31 ; ou τινά τινος ἕνεκα, XÉN. Œc. 2, 7, ou ἐπί τινι, XÉN. Œc. 2, 4, qqn à cause de qqe ch. ; τι, AR. Vesp. 328, déplorer qqe ch. ; avec une prop. inf. SOPH. Aj. 652 ; ou avec εἰ, XÉN. An. 1, 4, 7, déplorer que ; au pass. être un objet de compassion, XÉN. Œc. 7, 40.

➳ Impf. οἴκτειρον, HDT. 3, 52. Fut. réc. οἰκτειρήσω, SPT. Jer. 13, 14 ; NT. Rom. 9, 15 ; JOS. Macc. 5 ; ao. ᾠκτείρησα, LIB. 4, 1072. — [ῐ] dans οἰκτίρετε, ANTH. 7, 267.

Étym. οἶκτος.

bemitleiden, bedauern, beklagen ; τινά, Il. 23.548 u. öfter ; Aesch. Ag. 1303 u. öfter ; auch τινά τινος, Jem. um Etwas, οἰκτείρω σε θεσφάτου μόρου, 1294, vgl. Suppl. 206 ; εἴ τι κἄμ' οἰκτείρετε, Soph. Phil. 1031, öfter ; auch pass., ἀλλ' οὐκ ἐκ σέθεν ᾠκτείρεθ' οὗτος, El. 1404 ; oft auch Eur., z.B. τἀμὰ οἰκτείρας κακά, Suppl. 168 ; auch in Prosa, καὶ ἐλεεῖν τινα Plat. Euthyd. 288d, θεοὶ οἰκτείραντες τὸ τῶν ἀνθρώπων ἐπίπονον γένος Legg. II.653c ; Xen. u. Folgde ; Sp. bilden das fut. auch οἰκτειρήσω, wie von οἰκτειρέω, welches im praes. schwerlich vorkommt.

οἰκτείρω
(< οἶκτος, pity), [in LXX for רָחַם pi., חָנַן, etc. ;]
to pity, have compassion on. with accusative of person(s), Rom.9:15 (LXX).†
SYN.: ἐλεέω, q.v (AS)