(f. att. ιῶ, ao. ᾤκτισα, pf. inus. ; pass. inus.) se lamenter sur, s’apitoyer sur, acc. ESCHL. Pr. 68, etc. ; THC. 2, 51 ; τινά τινος, ARSTT. Mund. 1, 4, sur qqn au sujet de qqe ch. ; en parl. des mouvements pathétiques des orateurs, particul. dev. un tribunal, DIN. 104, 15 ; ATH. 590 e ; LGN 34, 2 ;

Moy. (ao. ᾠκτισάμην) m. sign. ESCHL. Eum. 515, etc. ; EUR. Tr. 155, Hel. 1053.

Étym. οἶκτος.

(pres. only in compd. κατοικτίζω), Att. fut. οἰκτιῶ A. Pr. 68 (κατ- S., etc.); aor. ᾤκτισα S. OT 1508 ; mostly poet., pity, have pity upon, c. acc. pers., A. l.c., S. l.c., etc. ; τινὰ τῆς μικροψυχίας Arist. Mu. 391a22 ; c. acc. rei, πάθος οἰκτίσαι S. Tr. 855 (lyr.); — Med. in same sense, ἐπίδοι… στόλον οἰκτιζομένα with pitying eye, A. Supp. 1031 (lyr.), cf. E. Hec. 720 (as v.l.), Th. 2.51. Med. also, bewail, lament, τι E. IT 486, cf. Hel. 1053 ; abs., Din. 1.110 ; c. acc. cogn., οἶκτον οἰκτίζεσθαι utter a wail, A. Eu. 515 (lyr.), cf. E. Tr. 155 (anap.).

= οἰκτείρω ; ὅπως μὴ σαυτὸν οἰκτιεῖς ποτε, Aesch. Prom. 68 ; οὕνεκ' ᾤκτισεν ἡμᾶς, Suppl. 630 ; auch im med., wehklagen, Eum. 490 ; τινά, bemitleiden, Suppl. 1012 ; ἀλλ' οἴκτισον σφᾶς, Soph. O.R. 1508, öfter, wie Eur., der aber häufiger das med. braucht, γυναικείοις ἂν οἰκτισαίμεθα κουραῖσι καὶ θρήνοισι, Hel. 1059, οἴκτους, οὓς οἰκτίζει, Tr. 155 ; τὸν θνήσκοντα ᾠκτίζοντο, Thuc. 2.51 ; οἰκτίζεσθαι neben δακρύειν, Din. 1.110 ; Sp.