ου (ὁ) ou νῶτον, ου (τὸ) :
      1 dos, en parl. des hommes, SOPH. Tr. 1092, etc., et des animaux, IL. 2, 308 ; 9, 207, etc. ; OD. 4, 65, etc. ; τὰ νῶτα ou τὸ νῶτον ἐπιστρέφειν, ORACL. (HDT. 7, 141) ; LUC. Apol. 28 ; ou ἐντρέπειν, HDT. 7, 211 ; δεῖξαι, PLUT. Marc. 12, tourner le dos, montrer le dos, s’enfuir ; κατὰ νῶτα, THCR. Idyl. 22, 84, par derrière ; κατὰ νώτου τινὶ ἐπιγίγνεσθαι, THC. 3, 108, prendre qqn à dos, par derrière ;
      2 fig. surface convexe, arrondie (surface de la mer, IL. 2, 159 ; EUR. I.T. 1446, etc. ; de la terre, PD. P. 4, 228, etc. ; EUR. I.T. 46, 161) ; voûte du ciel, EUR. El. 731 ; AR. Th. 1067 ; PLAT. Phædr. 247 c ; sommet d’une montagne, PD. O. 7, 159 ; EUR. Hipp. 127 ; moyeu de roue, SPT. 3Reg. 7, 33, d’où roue d’un char, EUR. Tr. 572.

➳ Au sg. masc. dans Homère, Hésiode, Xénophon ; neutre dans Platon, Aristote, etc. particul. en poésie, dans le sens du sg. ; le masc seul. dans les SPT. 3Reg. 7, 33.

Étym. cf. lat. nates.

ὁ, u. νῶτον, τό,
1) der Rücken, sowohl von Menschen als von Tieren ; Hom ; Hes.; oft im sing. masc., im plur. νῶτα, der auch von einzelnen Tieren, also für den sing. gesetzt wird, δράκων ἐπὶ νῶτα δαφοινός, Il. 2.308 ; 8.94 ; Od. 14.437, νώτοισιν δ' Ὀδυσῆα διηνεκέεσσι γέραιρε, mit dem Rückenstücke des Schweines ; ὑγρὸν νῶτον αἰωρεῖ, vom Adler, Pind. P. 1.9 ; πτεροῖσιν νῶτα πεφρίκοντας, 4.183, öfter ; οὐράνιόν τε πόλον νώτοις ὑποστενάζει, Aesch. Prom. 428 ; ἀμφὶ νῶτα καὶ τροχῶν βάσεις ἤφριζον ἱππικαὶ πνοαί, Soph. El. 708 ; ὦ πολλὰ δὴ καὶ χειρὶ καὶ νώτοισι μοχθήσας ἐγώ, Tr. 1036 ; ἀμφὶ νῶτα, im Rücken, Ant. 124 ; oft bei Eur. u. in Prosa ; Attisch herrscht auch im sing. das neutr. vor, die Unterscheidung einiger alter Grammatiker aber, daß ὁ νῶτος der Rücken der Tiere. τὸ νῶτον der Menschen sei, findet sich nicht bestätigt, vgl. Pierson zu Moeris p. 435 u. Lobeck zu Phryn. 290 ; τὰ νῶτα δεῖξαι, den Rücken zeigen, fliehen, ἐντρέπειν τὰ νῶτα, Her. 7.211 ; νῶτον ἐπιστρέψας, 7.141 ; κατὰ νώτου, im Rücken, von hinten, 1.10, 75 ; ἐπιγινόμενοι αὐτοῖς κατὰ νώτου, Thuc. 3.108 ; Folgende, wie Pol. 1.28.9 u. öfter ; κατὰ νώτου ἐπιφαίνεσθαι τοῖς πολεμίοις, 31.26.10 ; νῶτον καὶ πλεύρας κύκλῳ ἔχον, Plat. Symp. 189e, öfter ; vom Pferde sagt Xen. Hipp. 3.3 πῶς ἐπὶ τὸν νῶτον δέχεται τὸν ἀναβάτην.
2) übertr. jede breite Fläche, bes. der Rücken, die Fläche des Meeres, εὐρέα νῶτα θαλάσσης, Hom. oft u. Hes.; σχίζε νῶτον γᾶς, Pind. P. 4.228 ; νώτων ὕπερ γαίας ἐρήμων, 4.26 ; νώτοισιν Ἀταβυρίου μεδέων, O. 7.57 ; πόντου νῶτα, Eur. I.T. 1445 ; ποίοισιν ἐν νώτοισι ποντίας ἁλός, Hel. 128 ; τὰ ἕσπερα νῶτα, El. 731 ; Ar. αἰθέρος ἀστεροειδέα νῶτα, Th. 1067, aus Eur.; so Plat. ἔστησαν ἐπὶ τῷ τοῦ οὐρανοῦ νώτῳ, auf dem Himmel, der gekrümmten Oberfläche des Himmels, Phaedr. 247c, vgl. Rep. X.616e ; so noch bei sp.D., Anth.