ής, ές, qui se meut lentement ou difficilement, lourd, lent, nonchalant, EUR. Or. 800 ; ARAT. 391 ; PLUT. M. 893 e ; τὸ νωχελές, HPC. 626, 51, l’arrière-faix, t. de méd.

• Cp. -έστερος, PLUT. l. c.

Étym. pré-grec.

ές, slow-moving, sluggish, dull, αἰεί ποτ’ ἐστὲ νωχελεῖς καὶ μέλλετε S. Fr. 142.19 ; τὸ δυσκίνητον καὶ ν. Diocl. Fr. 141, cf. Herm. ap. Stob. 1.49.3, Vett.Val. 68.12 ; Κρόνου ν. δύναμις Porph. ap. Eus. PE 3.11 ; πλευρὰ νωχελῆ νόσῳ E. Or. 800 (troch.) ; ν. βάρος Nic. Th. 162 ; νωχελέες καὶ ἀνώνυμοι Arat. 391 ; ἄνθρωποιέστατοι Phld. Ir. p. 64W. ; ἔκλαμψισεστέρα Placit. 3.3.12 (v.l. νωθεστέρα).
Subst. νωχελές, τό, abortion, Hp. Mul. 1.78 (νοχ- codd.).

ές (soll aus νω-, = νη-, u. κέλλω oder ὀκέλλω gebildet sein (?), nach Döderlein von νη – ὠκύς), träge, langsam, faul ; πλεῦρα νωχελῆ νόσῳ, Eur. Or. 798 ; Hippocr.; einzeln bei Sp., wie Maneth. 4.517 νωχελέες vrbdt mit ἄπρηκτοι und ἄτολμοι ; ζῷον, App. B.C. 2.6 ; oft in VLL durch νωθρός, ἄχρηστος u. ä. erklärt.