νικη·φόρος, ος, ον [ῑ]
      1 qui donne (propr. qui apporte) la victoire, ESCHL. Ch. 148 ;
      2 qui remporte la victoire, victorieux, vainqueur, PD. O. 1, 115, etc. ; PLAT. Leg. 953 d, etc. ; en parl. de choses, PD. O. 2, 5, etc. ; ESCHL. Eum. 477, etc. ; SOPH. Tr. 186 ; PLAT. Phil. 27 d ; ν. παγκρατίου, XÉN. Conv. 2, 5 (cf. Mem. 3, 4, 5, Ages. 9, 7), vainqueur au pancrace ;
      3 qui concerne la victoire ou le vainqueur, PD. O. 13, 14.

➳ Dor. νικαφόρος [ᾱ] PD. ll. cc.

Étym. νίκη, φέρω.

[ῑ] Dor. νικαφόρος, ον, (< φέρω) bringing victory, δίκη A. Ch. 148.
IΙ. (< φέρομαι) bearing off the prize, victorious, Pi. O. 1.116; ν. ἀγλαΐα the glory of victory, ib. 13.14; πρᾶγμα ν. A. Eu. 477; κράτος S. Tr. 186; δίκη E. Ph. 781; ἄγρα Id. Ba. 1200; θεὸς or θεοὶ ν., applied to the Ptolemies, OGI 89.3 (iii BC), PTeb. 43.28 (ii BC); of the Roman emperors, TMByz9.271 no.3, as name of a legion (= Lat. Victrix), λεγ[εῶ]νος ϝʹ Νεικηφόρου SEG 23.317 (Delphi, AD 85); epith. of Athena, Eros, etc., SIG 629.6 (Pergam., ii BC), IG 11(4).1304 (Delos, ii BC), etc. ; c. gen., X. Mem. 3.4.5.

[ῑ], den Sieg davontragend, siegreich, dor. νικᾱφόρος, in den Kampfspielen siegend, auch ἄεθλα, P. 8.27, στέφανοι, I. 1.22 ; bei Aesch. heißt Δίκη so, den Sieg verleihend, Ch. 146 ; πάλαισμα σωτήριόν τε καὶ δορὸς νικηφόρον, Eum. 747 ; σὺν κράτει νικηφόρῳ, Soph. Trach. 185 ; oft bei Eur., πατρὸς ἐκ νικηφόρου γεγώς, El. 880, νικηφόρου δώρου τύχοιτε, I.A. 1557 ; auch in Prosa, der Sieger, Plat. Rep. X.621d, Legg. V.730c, Xen. Mem. 3.4.5, oft Plut.