(f. νεύσω, ao. ἔνευσα, pf. νένευκα) :
      1 faire un signe de la tête, OD. 17, 330 ; AR. fr. 883 ; τινί, IL. 9, 223 ; PLAT. Phæd. 117 a ; τινὶ κεφαλῇ, OD. 16, 283 ; ou εἴς τινα, HH. 6, 9, faire signe de la tête à qqn, dans la direction de qqn ;
      2 faire un signe d’assentiment à qqn, IL. 1, 528 ; 17, 209 ; ὅρκον ὀμόσσαι κεφαλῇ νεύσας, HH. Merc. 519, jurer, en faisant de la tête un signe d’assentiment ; cf. PD. P. 1, 137 ; SOPH. Ph. 484 ; νεῦσε δέ οἱ avec une prop. inf. IL. 8, 246, il lui fit signe, càd. il lui donna l’assurance que, etc. ; cf. PD. O. 7, 121 ; A.RH. 2, 949 ; pour marquer le commandement, HH. Merc. 395 ; avec l’inf. νεανίαις ἔνευσε παρθένον λαϐεῖν, EUR. Hec. 545, il fit signe aux jeunes gens de saisir la jeune fille ; cf. A.RH. 3, 441 ; ANTH. 9, 306 ; avec l’acc. de la chose, accorder qqe ch. à qqn par un signe, acc. HH. Cer. 445, 463 ; SOPH. O.C. 248 ; EUR. Alc. 978 ; avec la prop. inf. ANTH. 6, 244 ;
      3 incliner la tête, s’incliner, s’enfoncer, se pencher (en avant), IL. 13, 133 ; 16, 217 ; en parl. du panache du casque qui flotte en retombant, IL. 3, 337 ; d’épis inclinés vers la terre, HÉS. O. 471 ; νεύειν κεφαλάς, OD. 18, 237, se courber vers le bas avec les têtes, càd. courber les têtes, les laisser pendre, en parl. des vaincus ; cf. SOPH. Ant. 441 ; νενευκώς, EUR. I.A. 1581, qui a la tête penchée ; κάτω ν. EUR. El. 839, se courber vers la terre ; p. anal. pencher, càd. être en pente, incliner ou se diriger vers, en parl. de contrées : ν. εἰς δύσεις, POL. 1, 42, 6 ; πρὸς μεσημϐρίαν, POL. 1, 42, 4 ; ἐπὶ τὴν θάλατταν, POL. 3, 39, 2, être dirigé vers le couchant, vers le midi, vers la mer ; avec le dat. αἰγιαλῷ, ANTH. 7, 142, vers le rivage ; fig. se laisser aller (à la colère, etc.) avec εἰς et l’acc. A. PL. 136, 4, etc. ;
      4 p. suite, dévier, se détourner, ANTH. 6, 220.

➳ Fut. dor. 2 sg. νευσεῖς, THCR. Idyl. 7, 109 ; ao. part. dor. νεύσαις, THCR. Idyl. 7, 109.

Étym. R. indo-europ. *neu(H)-, faire un signe de tête, s’incliner ; cf. lat. nu- de annuō, nūtus, nūmen, etc.

Il. 13.133, etc. ; fut. νεύσω Od. 16.283, etc. ; aor. ἔνευσα, Ep. νεῦσα (v. infr.); pf. νένευκα E. IA 1581, etc. (fut. Med. νεύσομαι only in compds.) : — incline in any direction; nod, beckon, as a sign, νεύσω μέν τοι ἐγὼ κεφαλῇ Od. 16.283; νεῦσ’ Αἴας Φοίνικι Il. 9.223, cf. Od. 17.330; νεῦσαν ἐς ἀλλήλους h.Hom. 7.9; ὅρκος βέβαιός ἐστιν ἂν νεύσω μόνον Alex. 91, cf. 178.3; beckon with the hand, δεξιᾷ δέ μοι ἔνευσε Ezek. Exag. 73; c. inf., beckon to one to do a thing, in token of command, νεανίαις ἔνευσε παρθένον λαβεῖν E. Hec. 545.
nod or bow in token of assent, ἐπὶ γλεφάροις ν. Pi. I. 8 (7).50; νεῦσον, Κρονίων Id. P. 1.71; νεῦσον, τέκνον, πείσθητι S. Ph. 484, cf. Ar. Pax 883; c. acc. et inf., grant, assure, promise that…, νεῦσε δέ οἱ λαὸν σόον ἔμμεναι Il. 8.246; c. inf. fut., Pi. O. 7.67; c. inf. aor., AP 6.244 (Crin.); c. acc. rei, grant, promise, νεῦσε δέ οἱ κούρην h.Cer. 445, cf. 463; νεύσατε τὰν ἀδόκητον χάριν S. OC 248 (lyr.), cf. E. Alc. 978 (lyr.). generally, nod, bend forward, of warriors, Il. 13.133; νεῦον τὸ αἰδοῖον Hdt. 2.48; λόφος καθύπερθεν ἔνευεν Il. 3.337, cf. Alc. 15.3, etc. ; στάχυες νεύοιεν ἔραζε Hes. Op. 473, etc. ; ν. κάτω stoop, E. El. 839; ν. ἐς τὴν γῆν Ar. V. 1110, cf. Theoc. 22.90; c. acc., οὕτω νῦν μνηστῆρες… νεύοιεν κεφαλὰς δεδμημένοι Od. 18.237; ἐς πέδον κάρα νεῦσαι φόβῳ S. Ant. 270, cf. 441.
incline, slope, ν. ἀπό τινος εἴς τι incline to wards, Th. 4.100; εἰς τὸ αὐτὸ ν.
tend to the same point, Pl. Lg. 945d; πρὸς τὸ λυπῆσαν, πρὸς τοῖς ῥήμασιν, Alex.Aphr. Pr. 1.48, 78; of countries, etc., slope, ν. εἰς δύσεις, πρὸς τὸ πέλαγος, Plb. 1.42.6, 1.73.5, etc. ; of buildings, etc., look, face, εἰς νότον, etc., PLond. 3.978 (iv AD), etc. ; μηδαμοῦ ν.
to be in equilibrium, Plb. 6.10.7; ταῖς πρῴραις ἔξω νεύοντα τὰ σκάφη Id. 1.26.12; Geom., of straight lines, verge, tend to a point (i.e. to pass through it when produced), Arist. APo. 76b9, Apollon. Perg. 1.2, etc. ; metaph, to be inclined, ἄλλως ν. Theoc. 7.109; ν. εἰς ὀργάν, εἰς ἔλεον, APl. 4.136 (Antiphil.); ἐπὶ χάριν Phalar. Ep. 78; πρὸς γαστέρα Ath. 14.659a; πρὸς θῆλυ Trag.Adesp. 355. metaph, decline, fall away, ἐκ… τῶν ποτε λαμπρῶν νεύει βίοτος, νεύει δὲ τύχα E. Fr. 153; in Neo-Platonic philosophy, decline, sink in the scale of Being, Plot. 2.9.4, etc. νεύει· ἐπανέρχεται ἢ μᾶλλον φεύγει, Hsch. Pass., only pf. part. νενευμένος inclined, Teucerin Cat.Cod.Astr. 7.202. (Cf. Skt. návate ΄turn round΄, Lat. nuo.)

(nuo), nicken, winken ; um ein Zeichen zu geben, νεύσω μέν τοι ἐγὼ κεφαλῇ, Od. 16.283, u. so allein, νεῦσ' Αἴας Φοίνικι, Il. 9.223, vgl. Od. 17.330 ; auch mit folgdm accus. c. inf., νεῦσε δέ οἱ λαὸν σόον ἔμμεναι, Il. 8.246, er sicherte es ihm zu ; εἴς τινα, H.h. 6.9 ; als Ausdruck der Bejahung, Genehmigung, Zusicherung, ὀφρύσι, κεφαλῇ, Il. 1.528, 17.209, Od. 16.164 u. sonst ; ἐπ' ὀφρύσι νεύειν, mit den Augen dazu nicken, oft (vgl. Pind. ἐπὶ γλεφάροις νεῦσαν, I. 7.45); auch mit dem bloßen accus., zugestehen, bewilligen, νεῦσέ οἱ κούρην, H.h. Cer. 445, 463 ; χάριν, Soph. O.C. 248 ; vgl. ὅρκος βέβαιός ἐστιν, ἢν νεύσω μόνον, Aesch. frg. 282 ; Ζεὺς ὅ τι νεύσῃ, τελευτᾷ, Eur. Alc. 981 ; sp.D., νεῦσε δ' ὅγ' αὐτῇ δωσέμεναι, Ap.Rh. 2.249. – Auch = sich neigen, senken, vorbiegen ; ἱππόκομοι κόρυθες λαμπροῖσι φάλοισιν νευόντων, Il. 13.133, 16.217, u. δεινὸν δὲ λόφος καθύπερθεν ἔνευεν, 3.337, u. oft von niederwallendem Helmbusch ; νεύειν κεφαλάς, die Köpfe senken, hangen lassen, als Zeichen der Demütigung, des Ueberwundenseins, Od. 18.237 ; vgl. Soph. ὃς πάντας ἐς πέδον κάρα νεῦσαι φόβῳ προὔτρεψεν, Ant. 270 ; τοῦ νεύοντος κάτω, Eur. El. 839 ; νεύειν εἰς τὴν γῆν, Ar. Vesp. 1110 ; στὰν δὲ κάτω νεύσαντες ἐπὶ χθονός, Ap.Rh. 2.683 ; von vollen Aehren, Hes. O. 575 ; auch in Prosa, Her. 2.48 ; Plat. winken, ἔνευσε τῷ παιδί, Phaed. 117a ; sich wohin neigen, οὐκ εἰς ταὐτὸν ἔτι νεύουσαι, Legg. XII.945d ; Thuc. 4.100 ; u. bes. bei Sp. νεύειν εἰς δύσεις, πρὸς μεσημβρίαν, Pol. 1.42.4, 6, wie vergere, von dem sich nach einer Himmelsgegend hin Erstrecken ; so auch ἐπὶ τὰ πεδία, 1.15.8 ; u. übertr., μηδαμοῦ νεύειν, πρὸς ἕνα σκοπὸν νεύειν, 1.4.1, 6.10.7 ; vgl. εἰ δ' ἄλλως νεύσαις, Theocr. 7.109.

νεύω
[in LXX: Pro.4:5 21:1 * ;]
to nod or beckon, as a sign : with dative of person(s) and inf., Jhn.13:24, Act.24:10 (cf. δια-, ἐκ-, ἐν-, ἐπι-, κατα-νεύω).†
(AS)