(seul. prés. et impf.) :
      1 s’irriter, s’indigner : τινι, IL. 2, 239, etc. contre qqn ; τινί τι, IL. 5, 757, contre qqn au sujet de qqe ch. ; avec une prop. inf. IL. 2, 296, s’indigner que, etc. ; avec un part. s’indigner de ce que, IL. 5, 872 ;
      2 voir avec horreur ou aversion, craindre, redouter : θεούς, OD. 1, 263, redouter la haine ou la colère des dieux ;
      3 avoir honte de, gén. OD. 2, 138 ; avec une prop. inf. IL. 17, 254.

Étym. νέμεσις.

Ep. Verb, only pres. and impf., feel righteous indignation, Ζεῦ πάτερ, οὐ νεμεσίζῃ ὁρῶν τάδε καρτερὰ ἔργα ; Il. 5.872, cf. Od. 2.138; c. dat. pers., Ἥρῃ δ’ οὔ τι τόσον νεμεσίζομαι Il. 8.407; c. dat. pers. et acc. rei, οὐ νεμεσίζῃ Ἄρῃ τάδε καρτερὰ ἔργα ; 5.757; c. acc. et inf., to be angry or amazed that…, οὐ νεμεσίζομ’ Ἀχαιοὺς ἀσχαλάαν 2.296; νεμεσιζέσθω δ’ ἐνὶ θυμῷ Πάτροκλον… μέλπηθρα γενέσθαι 17.254.
stand in awe of, θεούς Od. 1.263.

nur praes. u. imperf.,
1) wie νεμεσάω, unwillig gegen Einen werden, ihm zürnen, τινί, Ἥρῃ δ' οὔτι τόσον νεμεσίζομαι, Il. 8.407, 421 ; Od. 2.239 ; τινί τι, Einem Etwas verargen, verübeln, verdenken, οὐ νεμεσίζῃ Ἄρει τάδε καρτερὰ ἔργα, Il. 5.737, 872 ; mit acc. c. inf., οὐ νεμεσίζομ' Ἀχαιοὺς ἀσχαλάαν, ich verdenke es ihnen nicht, daß sie, Il. 2.296.
2) wie νεμεσάομαι, sich schämen, νεμεσιζέσθω δ' ἐνὶ θυμῷ, Il. 17.254, εἰ μὲν θυμὸς νεμεσίζεται αὐτῶν, Od. 2.138. – Auch c. accus., sich vor Jem. schämen, ihn scheuen, ἐπεί ῥα θεοὺς νεμεσίζετο, Od. 1.263. – Das act. νεμεσίζω hat nur Suid.