ου (ὁ) :
      1 marin, matelot, IL. 4, 76, etc. ; OD. 1, 171, etc. ; XÉN. Hell. 1, 1, 16, etc. ;
      2 p. anal. avec les matelots qui font ensemble une traversée, compagnon, associé, DIONYS. (ATH. 443 d).

➳ Dor. ναύτας, EUR. Hec. 921.

Étym. ναῦς ; emprunt lat. nauta.

ου, ὁ, (< ναῦς) seaman, sailor, Il. 19.375, Sappho Supp. 9.8, Pi. P. 4.188, Pl. Plt. 302a, etc. ; as Adj., ν. ὅμιλος E. Hec. 921 (lyr.); by sea, opp. πεζός (by land), A. Pers. 719 (troch.).
passenger by sea, ναύτην ἄγειν τινά S. Ph. 901; metaph, συμποσίου ναῦται mates in the drinking bout, Dionys. Eleg. 5.

ὁ, der Schiffsmann, Schiffer, Seefahrer ; πῶς δέ σε ναῦται ἤγαγον εἰς Ἰθάκην, Od. 1.171, öfter ; Hes. u. Pind., ναυτᾶν ἄωτος sind die Argonauten, P. 4.188 ; πεζὸς ἢ ναύτης, Aesch. Pers. 705, öfter, wie Soph.; auch μή μ' ἄγειν ναύτην, auf dem Schiffe, Phil. 901, Suid. erkl. ἐπιβάτης ; – Eur. ναύταν ὅμιλον, Hec. 921, öfter ; u. in Prosa, wo damit bes. die Matrosen, Ruderknechte bezeichnet werden ; διὰ τὴν τῶν κυβερνητῶν καὶ ναυτῶν μοχθηρίαν, Plat. Polit. 302a ; ναύτας ὁπλίσας, Xen. Hell. 1.1.16 ; κατέγραφον ναύτας, Pol. 1.49.2.

ναύτης, -ου, ὁ
(< ναῦς), [in Aq.: Eze.27:9; Sm.: Eze.27:29 * ;]
a seaman, sailor: Act.27:27, 30, Rev.18:17.†
(AS)