ή, όν :
   I qui concerne la navigation ou les navigateurs, naval, nautique, HDT. 7, 99 ; ESCHL. Pers. 383, Ag. 661, etc. ; SOPH. Aj. 3, etc. ; τὸ ναυτικόν :
      1 forces maritimes, flotte, THC. 1, 44, etc. ; XÉN. Hell. 1, 1, 23, etc. ; plur. τὰ ναυτικά, THC. 1, 15, etc. ;
      2 s.-e. ἀργύριον, argent prêté à la grosse, càd. avec de gros risques de pertes ou de profits, selon l’échec ou le succès d’une affaire maritime, XÉN. Vect. 3, 9 ; DÉM. 893, 24 ;
   II qui a l’expérience de la navigation, propre à la navigation, THC. 1, 18, 93 ; PLAT. Leg. 706 c ; ἡ ναυτική, HDT. 8, 1 ; XÉN. Ath. 1, 19, ou τὰ ναυτικά, XÉN. Hell. 1, 6, 4, l’art de la navigation ; οἱ ναυτικοί, POL. 4, 41, 3, les matelots, les marins.

Étym. ναύτης.

ή, όν, of or for a ship, seafaring, naval, ὁ ν. στρατός Hdt. 7.100, 203, etc. ; opp. ὁ πεζός, Id. 8.1; ν. λεώς A. Pers. 383; στόλος S. Ph. 561; ν. ἐρείπια wrecks of ships, A. Ag. 660; ἑδώλια S. Aj. 1277; σκάφη ib. 1278; ν. πόλεμος And. 4.12; ν. ἀστρολογία Arist. APo. 79a1; ἔγγαια καὶ ναυτικά property on land and sea, PEleph. 1.13 (iv BC); ν. ἀναρχία among the seamen, E. Hec. 607; τὸ ν.
crew, Hp. Ep. 14; but usu.
navy, fleet, Hdt. 7.97, 160, Ar. Eq. 1063, Th. 1.36, etc. ; ἡ ναυτική Hdt. 7.161. of persons, skilled in seamanship, nautical, ναυτικοὶ ἐγένοντο became a naval power, Th. 1.18, cf. 7.21; ναυτικός, ὁ, = ναύτης, POxy. 929.8 (ii/iii AD). ἡ ναυτική (sc. τέχνη) navigation, seamanship, Hdt. 8.1, etc. ; τὰ ναυτικά Pl. Alc. 1.124e; τὰ ναυτικά, also, naval affairs, sea-power, Th. 4.75, X. HG 1.6.4. ναυτικόν, τό, perh.
pilot΄s fee, POxy. 522.15 (ii AD); but usu.
money borrowed or lent on bottomry, in full, ν. χρήματα Lys. 32.7; mostly in pl., ν. ἐκδεδομένα ib. 6; ναυτικὸν ἀνελέσθαι to take it up, borrow it, D. 50.17; ναυτικοῖς ἐργάζεσθαι Id. 33.4; in sg., X. Vect. 3.9; also ν. τόκος D.L. 6.99. Adv. -κῶς, δανείζειν Id. 7.13.

das Schiff oder den Schiffer betreffend ; πάντα ναυτικὸν λεών, das Schiffsvolk, Aesch. Pers. 375 ; στρατός, 714, Ag. 620 ; ναυτικῶντ' ἐρειπίων, Schiffstrümmer, 646, wie Eur. Hel. 1086 ; τὸ ναυτικὸν στράτευμα, I.A. 914 ; Soph. Phil. 58 ; ἐπὶ σκηναῖς ναυτικαῖς, Aj. 3 ; auch ναυτικὰ σκάφη, Schiffe, 1257 ; ναυτικὴ ἀναρχία, = ναυτῶν, Eur. Hec. 607 ; ἡ ναυτική, sc. τέχνη, Schifffahrtskunde, Her. 8.1, wie ναυτικὴ ἐπιστήμη, Plat. Legg. I.638a ; ναυτικὸς στρατός, im Ggstz det Landheeres, πεζός, Her. 7.99, 203, 8.131 ; ναυτικὴ δύναμις, Plat. Legg. IV.706b, wie Pol. 1.21.4 ; τὸ ναυτικόν, die Seemacht, Flotte, Her. 7.160, wie ἡ ναυτική, 161 ; Thuc. 1.36 ; auch τὰ ναυτικά, Seemacht, 4.75 ; Isocr. 4.90 ; αἱ διὰ τὰ ναυτικὰ πόλεων δυνάμεις, Plat. Legg. IV.707a ; Pol. 1.59.9 ; οἱ ναυτικοί, Matrosen, = ναῦται, 4.41.3, wie Thuc. 1.18 u. A.; πόλεμος, Seekrieg, Andoc. 4.12 ; – χρήματα ναυτικά, Lys. 32.7, u. τὸ ναυτικόν allein, Seezins, auf Schiffe ausgeliehene Kapitalien, Bodmerei, Dem. 27.11 (s. oben ἀμφοτερόπλουν, ἑτερόπλουν); u.
• adv., ναυτικῶς δανείζειν, sein Geld auf Bodmerei ausleihen, DL. 7.13.

1. seafaring, naval , ὁ ν. στρατός opp. to ὁ πεζός, (Herdotus Historicus); ν. λεώς (Aeschulus Tragicus); στόλος (Sophocles Tragicus); ν. ἐρείπια wrecks of ships , (Aeschulus Tragicus); ν. ἀναρχία among the seamen , (Euripides):—; τὸ ναυτικόν a navy, fleet , (Herdotus Historicus), etc.
2. of persons, skilled in seamanship, nautical , ναυτικοὶ ἐγένοντο became a naval power , (Thucydides)
3. ἡ ναυτική (i.e. τέχνη); navigation, seamanship , (Herdotus Historicus); so, τὰ ναυτικά (Plato Philosophus);—;but, τὰ ναυτικά, also, naval affairs naval power , (Thucydides)
4. at Athens, ναυτικόν technically meant money borrowed or lent on bottomry , (Xenophon Historicus), etc. (ML)