ναυκληρέω-ῶ :
      1 être propriétaire ou armateur d’un navire, XÉN. Lac. 7, 4 ; AR. Av. 598 ; d’où fréter, DÉM. 929, 14 ; gén. PLUT. Pomp. 73 ; p. anal. diriger, gouverner, acc. ESCHL. Sept. 652 ; SOPH. Ant. 994 ; particul. gouverner une maison, ALEX. (Bkk. p. 109, 19) ;
      2 donner à loyer, louer, acc. IS. 58, 13.

Étym. ναύκληρος.

to be a shipowner, Ar. Av. 598, X. Lac. 7.1, Lys. 6.49; Ἐρασικλῆς μαρτυρεῖ κυβερνᾶν τὴν ναῦν ἣν Ὑβλήσιος ἐναυκλήρει Test. ap. D. 35.20; c. gen., φορτηγὸν ἧς ἐναυκλήρει Ῥωμαῖος ἀνήρ Plu. Pomp. 73. metaph, ν. πόλιν manage, govern, A. Th. 652, S. Ant. 994.
to be manager of a tenement-house (v. ναύκληρος II), ν. συνοικίαν ἐν Πειραιεῖ Is. 6.19, cf. Alex. 138.

1) ein ναύκληρος sein, ein Schiff besitzen ; Ar. Av. 598 ; Ἐρασικλῆς μαρτυρεῖ κυβερνᾶντὴν ναῦν, ἣν Ὑβλήσιος ἐναυκλήρει, Dem. 35.20, öfter ; auch ἧς ἐναυκλήρει, Plut. Pomp. 73 ; – übh. lenken, regieren, πόλιν, Aesch. Spt. 634, wie Soph. Ant. 981.
2) ein Haus besitzen u. es vermieten, Isae. 6.19 ; – Hesych. erkl. es auch allgemein = ναυτίλλομαι.