ναυ·ϐάτης, ου [ᾰ] adj. m. :
      1 qui monte sur un vaisseau, passager ou matelot, ESCHL. Pers. 1011 ; SOPH. Aj. 348 ; HDT. 1, 143 ; THC. 8, 44 ;
      2 naval, maritime, SOPH. Ph. 270.

➳ Dor. acc. sg. -ϐάταν, EUR. I.A. 294 ; gén. pl. -ϐατᾶν, ESCHL. Pers. 1011.

Étym. ναῦς, βαίνω.

ου, ὁ, (< βαίνω) seafarer, seaman, Hdt. 1.143, A. Pers. 1011 (lyr.), S. Ph. 301, 540, Th. 1.121, Rev.Bibl. 14.290 (Megiste), etc. as Adj., ν. στρατός A. Ag. 987 (lyr.); ὁπλισμοί ib. 405 (lyr.); ν. στόλος S. Ph. 270; ν. λεώς E. IA 294 (lyr.); ν. ἀνήρ collective for ναυβάται, A. Pers. 375.

ὁ, der ein Schiff bestiegen hat, ein Schiffer ; ἀνήρ, Aesch. Pers. 367, öfter ; στρατός, Ag. 960 ; auch ὁπλισμοί, 393 ; νεὼς σῆς ναυβάτης, Soph. Phil. 536, öfter ; auch ναυβάτῃ στόλῳ, ih. 270 ; ναυβάταν λεών, Eur. I.A. 294, öfter ; Her. 1.143 u. Folgde ; ξένοι, Mietstruppen zur See, Thuc. 1.121.