ναυ·αγός, ός, όν [ᾱ] qui dirige un navire, pilote, EUPH. p. 135 Mein.

Étym. ναῦς, ἡγέομαι.

ναυ·αγός, ός, όν [ᾱ]
      1 pass. qui fait ou qui a fait naufrage, naufragé, EUR. Hel. 408 ; XÉN. Hell. 1, 7, 4 ; ANTH. 7, 76 ;
      2 act. qui cause un naufrage, ANTH. 9, 105.

➳ Ion. ναυηγός, ANTH. ll. cc.

Étym. ναῦς, ἄγνυμι.

όν, Ion. ναυηγός (also in late Prose, Alciphr. 1.18), shipwrecked, Hdt. 4.103, E. Hel. 408, Philem. 213.3; ναυαγοὺς ἀναιρεῖσθαι pick up shipwrecked men, X. HG 1.7.4; ν. τάφος, i.e. a watery grave, AP 7.76 (Diosc.); ν. μόρος ib. 9.84 (Antiphan.). Act., causing shipwreck, ἄνεμοι ib. 105. (< ἄγω) = ναύαρχος, Euph. 158.

[ᾱγ], ion. ναυηγός, Her. 4.103, dem das Schiff zerbrochen, schiffbrüchig ; ναυαγὸν ἐκπεσόντα, Eur. Hel. 546, öfter ; Philem. bei Stob. fl. 30.4 ; οὐκ ἀνείλοντο τοὺς ναυαγούς, Xen. Hell. 1.7.4 ; oft bei Sp.; auch ναυηγὸς μόρος, Antiphan. 6 (IX.84). – Auch übertr., verunglückt, zu Schaden gekommen. ναυηγοὶ ἄνεμοι, Ep.adesp. 383 (IX.105), vergleicht Meineke zu Euphor. richtig mit naufragum mare des Hor.

ός, όν ein Schiff führend, lenkend, Euphorion fr. 111 in Phot. bibl. 532b 20 ; vgl. Suid. u. Lobeck Phryn. 429 ;