ναυαγέω-ῶ [ᾱ] faire naufrage, DÉM. 933, 11 ; POL. 6, 44, 7 ; fig. en parl. de chars dans le stade, DÉM. 1410, 10.

➳ Ion. ναυηγέω, HDT. 7, 236.

Étym. ναυαγός.

Ion. ναυηγέω, pf. νεναυάγηκα Hdt. 7.236 (-ηγ-), Eub. 76; (< ναῦς, ἄγνυμι) : — suffer shipwreck, Hdt. l.c., X. Cyr. 3.1.24, D. 34.10, etc. ; metaph, of chariots, Id. 61.29; of an earthen vessel, A. Fr. 180; of persons, ν. ἐν τοῖς ἰδίοις Thphr. ap. D.L. 5.55, cf. Phld. Vit. p. 33 J. ; ἐν τῷ βίῳ Ceb. 24.2; περὶ τὴν πίστιν 1 Ep. Ti. 1.19; χὡ μὲν ἐναυάγει γαίης ἔπι AP 5.208 (Posidipp. or Asclep.); ναυαγεῖ συμπόσια μὴ τυχόντα παιδαγωγίας ὀρθῆς Plu. 2.622b.

[ᾱγ], ion. ναυηγέω, Schiffbruch leiden, scheitern ; Aesch. frg. 15 ; Her. 7.236, im perf.; ναυαγῆσαι ἔφη τὸ πλοῖον παραπλέον εἰς Θευδοσίαν, Dem. 35.31 ; Folgde, wie Pol. 6.44.7. – Auch übertr. von anderen Dingen, z.B. vom zerbrochenen Wagen, Dem. 61.29 ; mißlingen, zu Schaden kommen, Sp., z.B. DL. 5.55 ; ἐν οἷς τὰ πλεῖστα ναυαγεῖ συμπόσια, Plut. Symp. 1.4 E.

ναυαγέω, -ῶ
(< ναῦς, + ἄγνυμι, to break)
to suffer shipwreck: 2Co.11:25; metaph., before περὶ τ. πίστιν, 1Ti.1:19.†
(AS)