εος-ους (τὸ) nuage :
      1 propr. nuage, nuée, HOM. ATT. ; joint à ὁμίχλη, PLAT. Tim. 49 c ;
      2 en gén. obscurité, ténèbres : θανάτου μέλαν νέφος, IL. 16, 350 ; OD. 4, 180, les noires ténèbres de la mort ; σκότου ν. SOPH. O.R. 1313, les ténèbres de la cécité ; fig. λάθας ν. PD. O. 7, 83, le nuage, l’obscurité de l’oubli ; ν. οἰμωγῆς, EUR. Med. 107, le nuage de l’affliction ; ὀφρύων νέφος, EUR. Hipp. 173, les nuages des sourcils, càd. un visage sombre, assombri ;
      3 p. anal. toute foule compacte (troupe, monceau, essaim), qui de loin ressemble à un nuage : νέφος Τρώων, IL. 4, 274 ; πεζῶν, IL. 16, 66 ; ἀνθρώπων, HDT. 8, 109, nuage de Troyens, de guerriers à pied, d’hommes ; en parl. d’animaux : ν. ψαρῶν, IL. 17, 755, nuée d’étourneaux ; cf. IL. 23, 133, etc. ; fig. πολέμοιο ν. IL. 17, 243, un nuage de guerre, fig. en parl. d’Hector ;
      4 la région des nuages, le ciel, l’éther, OD. 20, 104.

Étym. indo-europ. *neb^h-s-, nuage ; cf. νεφέλη, lat. nebula, sscr. nábhas-, all. Nebel.

εος, τό, cloud, mass of clouds, Il. 4.275, al. ; σμικροῦ νέφους ἐκπνεύσας μέγας χειμών S. Aj. 1148; ν. ὄμβριον Ar. Nu. 288 (lyr.); ν. καὶ ὁμίχλη Pl. Ti. 49c; τὸν κίνδυνον παρελθεῖν ὥσπερ ν. D. 18.188. metaph (cf. νεφέλη 1.2), θανάτου δὲ μέλαν ν. ἀμφεκάλυψεν Il. 16.350, cf. Od. 4.180, B. 12.64; λάθας ν. Pi. O. 7.45; σκότου ν., of blindness, S. OT 1314 (lyr.); ν. οἰμωγῆς, στεναγμῶν, E. Med. 107 (anap.), HF 1140; ὀφρύων ν.
a cloud upon the brow, Id. Hipp. 172 (anap.); ὑπὸ τοῦ μετώπου οἷον ν. ἐπανεστηκός Arist. Phgn. 809b22; διασκεδᾶτε τὸ προσὸν νῦν ν. ἐπὶ τοῦ προσώπου Anaxandr. 58. metaph, also, a cloud of men, etc., ν. πεζῶν, Τρώων, Il. 4.274, 16.66; ψαρῶν, κολοιῶν, 17.755; ν. τοσοῦτον ἀνθρώπων Hdt. 8.109; πενεστάων ν. Timo 39; μαρτύρων Ep. Hebr. 12.1; πολέμοιο ν.
the cloud of battle, thick of the fight, Il. 17.243, cf. Ar. Pax 1090; applied by Pi. N. 10.9 to a single hero; used by Prose writers for poet. νεφέλη. (Cf. Skt. nábhas ΄fog΄, ΄cloud΄, Slav. nebo ΄heaven΄, Lat. nebula.)

τό, (nubes, verwandt mit δνόφος, κνέφας, wie νεφέλη), Wolke, Gewölk ; ἄνεμος ζαὴς νέφεα σκιόεντα δονήσας, Il. 12.157, öfter ; σὺν δὲ νεφέεσσι κάλυψεν γαῖαν ὁμοῦ καὶ πόντον, Od. 9.68 ; νέφη ὑδρηλά, Aesch. Suppl. 774 ; νέφεσσι γειτονῶν Διός, 761 ; Soph. Aj. 1172 ; ὄμβριον, Ar. Nub. 288 ; u. in Prosa, νέφος καὶ ὁμίχλην, Plat. Tim. 49c, einzeln bei Folgdn ; Arist. mund. erkl. πάχος ἀτμῶδες συνεστραμμένον, γόνιμον ὕδατος. – Häufig übertr., θανάτου νέφος, wie νεφέλη, Todesdunkel, Il. 16.350, Od. 4.180. – Eine große, dichtgedrängte Menge, ein Schwarm, der, wenn er sich von fern heranbewegt, einer Wolke ähnlich sieht, ἅμα δὲ νέφος εἵπετο πεζῶν, Il. 4.274, 23.133 ; ψαρῶν, κολοιῶν, 16.66, 17.755 ; πολέμοιο νέφος, das dichte Schlachtgetümmel, 17.293, wie Pind. N. 10.9, der auch νέφος πλούτου, fr. 84, u. in anderer Uebertragung ἐπιβαίνει λάθας νέφος, Ol. 7.45, sagt, das Vergessen als das Verdunkeln des Wissens darstellend ; von der Blindheit auch Soph. O.R. 1313 ; τοῖον Ἑλλάνων νέφος ἀμφί σε (Τροίαν) κρύπτει, Eur. Hec. 907, schließt sich an den homer. Gebrauch an ; vgl. νέφος ἀσπίδων πυκνόν, Phoen. 258 ; auch von der Trauer, στυγνὸν νέφος ὀφρύων αὔξεται, Hipp. 173, wie auch wir von Wolken der Stirn sprechen ; οἰμωγῆς, Med. 107, vgl. στεναγμῶν με περιβάλλει νέφος, Herc.Fur. 1140. – Auch Her. sagt 8.109, wie Hom., νέφος τοσοῦτο ἀνθρώπων. – Od. 22.304, ταὶ μέν (ὄρνιθες) τ' ἐν πεδίῳ νέφεα πτώσσουσαι ἵενται, erkl. die Alten = νεφέλαι, von Vogelnetzen.

νέφος, -ους, τό
[in LXX for עָב, שַׁחַק, עָנַן ;]
a mass of clouds, a cloud (cf. νεφέλη); metaph. as in Hom., Hdt., al.), of a dense throng: Heb.12:1.†
(AS)