υος, υι, υν ; υες, ύων, υσσι ou ύεσσι, υας (ὁ, ἡ) [ῠ à tous les cas ; chez Hom. ῡ au nom. et à l’acc. sg.]
      1 mort, morte, IL. 4, 492, etc. ; ANTH. 7, 1 ;
      2 subst. corps mort, cadavre, OD. 24, 417 ; avec un gén. τοῦ φωρὸς τὸν νέκυν, HDT. 2, 121, le cadavre du voleur ; cf. SOPH. Ant. 26 ; EUR. Ph. 174, etc. ; νέκυες κατατεθνηῶτες, IL. 10, 343, litt. cadavres de morts ; οἱ νέκυες, OD. 10, 521, etc. les morts.

➳ Dat. sg. νέκυι, dissyll. IL. 16, 526 ; dat. pl. νέκυσσι, OD. 11, 569 ; 22, 401 ; 23, 45 ; ANTH. App. 50 ; acc. pl. νέκυς [ῡ] IL. 7, 420 ; OD. 24, 417. Fém. νέκυες, ANTH. 11, 96.

Étym. cf. νεκρός.

(Lacon. νέκυρ Hsch.), υος, ὁ, poet. dat. νέκυϊ Il. 16.526, etc. ; Ep. dat. pl. νεκύεσσι Od. 11.491, νέκυσσι ib. 569, 22.401, 23.45; acc. pl. νέκυς Il. 7.420, 18.180, Od. 24.417, E. Fr. 176.4; also νέκυας Il. 7.418, al. : — corpse, freq. in Il., less freq. in Od. ; in Il. 4.492, 493, νέκυς and νεκρός are used of the same dead person; ν. ἀνδρός Hdt. 1.140, cf. 3.16, 24, S. Ant. 26, E. Or. 1585; ν. τεθνηώς, κατατεθνηώς, Il. 18.173, 16.526; νέκυες κατατεθνηῶτες, κτάμενοι, καταφθίμενοι, Od. 10.530, 23.45, 11.491; ἀνδρὸς Πέρσεω ὁ ν. Hdt. 1.140, cf. 3.16; ὁ κατθανὼν ν. S. Ant. 515; dead person, νεκύων σώματα E. Supp. 62 (lyr.). in pl., spirits of the dead, freq. in Od. 11, less freq. in Il. ; νεκύων ἀμενηνὰ κάρηνα Od. 11.29, cf. Il. 15.251; πεδ’ ἀμαύρων ν. Sappho 68. as Adj. dead, post-Hom., ἐχθρὸν ὧδ’ αἰδῇ νέκυν ; S. Aj. 1356; κίχλαι αἱ νέκυες AP 11.96 (Nicarch.); cf. however Il. 24.35, 423. — Poet. word, used also by Hdt., in IG2². 1672.119 (iv BC), in Cretan, Kohler-Ziebarth Stadtrecht von Gortyn p. 35, and in late Prose, Plu. Crass. 19, Hdn. 4.8.5. [υ of nom. and acc. sg. in Hom., Il. 4.492, 22.386, etc. ; υ Simon. 114.5, E. Supp. 70 (lyr.), Or. 1585, and in later Poets, A.R. 4.480, Bion 1.71, AP 7.1 (Alc. Mess.).]
(Cf. Avest. nasu- ΄corpse΄, Skt. náśyati ΄perish΄, ΄disappear΄, Lat. necare.)

υος, ὁ, = νεκρός (vgl. neco), der Leichnam ; von Menschen, oft bei Hom., νέκυν ἐρύοντο, Il. 17.277, ἐκ νέκυος δολιχόσκιον ἔγχος ἐσπάσατο, 13.509, u. sonst ; auch ἀμυνόμενοι νέκυος πέρι τεθνηῶτος, 18.173, wie ἀμφὶ νέκυι κατατεθνηῶτι μάχεσθαι, 16.565. – Der Tote in der Unterwelt, νεκύων ἀμενηνὰ κάρηνα, Od. 11 oft, δύσομαι εἰς Ἀΐδαο καὶ ἐν νεκύεσσι φαείνω, 12.383, sagt Helios ; auch πᾶσιν νεκύεσσι καταφθιμένοισιν ἀνάσσειν, 11.491 ; νέκυσσιν steht 11.569, 22.401, 23.45, acc. plur. νέκυς 24.417 ; Soph. Aj. 1356 ; Eur. u. sp.D., wie Ap.Rh. 2.857 ; αἱ νέκυες, Nicarch. 36 (XI.96). – Auch Her. 1.140, 3.16 u. in sp. Prosa, wie Hdn. 4.8.12.
[Υ ursprünglich im nom. u. acc. sing. lang, bei alexandrinischen Dichtern kurz.]