(impf. ἔμυζον, f. μύξω, ao. ἔμυξα, pf. inus.) serrer les lèvres, d’où :
      1 grogner, gronder, ESCHL. Eum. 117, 189 ; AR. Th. 231 ; ARSTT. H.A. 4, 9 ; 8, 2 ; p. suite, se murmurer à soi-même, PLUT. Pomp. 60 ; impers. μύζει, HPC. 1142 h, 1143 a, etc. il se produit un grondement, en parl. de borborygmes ;
      2 sucer, XÉN. An. 4, 5, 27.

➳ Ao. ion. ἔμυσα, HPC. 1142 h.

Étym. onomatopée ; litt. « faire ou dire μυ », cf. lat. mūgiō.

fut. μύξω D.L. 10.118; aor. ἔμυξα Men. 81 : — make the sound μὺ μῦ, mutter, moan, A. Eu. 118; μ. οἰκτισμὸν make a piteous moaning, ib. 189; hence to denote displeasure, murmur, growl, Ar. Th. 231; of the noise made by the dolphin, Arist. HA 535b32; rumble, ἐπὶ τοῖσι σπλάγχνοισι μύζει Hp. Morb. 2.55; impers., ἔμυζεν ἐν τῇ γαστρί Id. Epid. 5.6; pf., μεμυζότε μυδαλέω τε Antim. 90.

= μυζάω, [τοὺς καλάμους] λαβόντα εἰς τὸ στόμα μύζειν X. An. 4.5.27.

1) mit geschlossenem Munde einen Laut hervorbringen, indem man den Atem heftig durch die Nase stößt, schnauben, stöhnen ; Aesch. Eum. 117 ; μύζουσιν οἰκτισμὸν πολύν, 180 ; Ar. Thesm. 231 wird Einer, der μῦ μῦ gesagt hat, gefragt : τί μύζεις ; was klagst du ? Arist. vrbdt μύζων καὶ στένων, μύζει καὶ τριγμὸν ἀφίησι ; Sp.; vgl. μύω. Bei Hippocr. heißt es auch τὰ σπλάγχνα μύζει u. πρὸς τὰ σπλάγχνα μύζει u. ἐμυσεν ἐν τῇ γαστρὶ ἰσχυρῶς.
2) saugen, wie μυζάω, Hesych.