ου (ὁ) c. μόρον, ESCHL. (ATH. 51 d).

ου (ὁ) :
      1 lot assigné aux hommes par le destin, d’où sort, destin, IL. 1, 34, etc. ; ESCHL. Pr. 248, etc. ;
      2 en mauv. part : infortune, malheur, destin funeste, avec κακός, IL. 21, 133, etc. ; OD. 1, 166, etc. ; ESCHL. Pers. 369, etc. ; d’où mort violente, mort, IL. 18, 465 ; HDT. 1, 117, etc. ; ESCHL. Sept. 199, etc. ; SOPH. Tr. 357, etc. ; au plur. ESCHL. Sept. 420, etc. ; SOPH. Ant. 1313, etc. ; EUR. Hel. 1077, etc. ; joint à θάνατος, OD. 9, 61 ; 11, 408, etc. ; particul. supplice, PHALAR. Ep. 5, p. 29.

ὁ, (μείρομαι) = μοῖρα III. 1, fate, destiny, poet. and Ion. Prose; c. inf., μόρος [ἐστὶν] ὀλέσθαι ΄tis my doom to die, Il. 19.421; ὑπὲρ μόρον beyond destiny, of those who by their own fault add to their destined share of misery, 20.30, Od. 1.34, etc. (to be written divisim, cf. μοῖρα ; but cf. ὑπέρμορα, ὑπερμόρως).
doom, death, ὅτε μιν μόρος αἰνὸς ἱκάνοι Il. 18.465, cf. Pi. P. 3.58, etc. ; νῦν δ’… ἦλθέ ποθεν σωτήρ, ἢ μόρον εἴπω ; A. Ch. 1074 (anap.); in Hdt. always of a violent death, τοιούτῳ μόρῳ ἐχρήσατο 1.117; κακὸς μόρος, θάνατός τε μόρος τε, Il. 21.133, Od. 9.61, etc. ; μόρῳ ἀνοσίῳ, αἰσχίστῳ, Hdt. 3.65, 9.17, etc. ; μ. λευγαλέῳ S. Fr. 785; also in pl., Heraclit. 20, 25, S. Ant. 1313, 1329 (lyr.).
corpse, αἱματηφόρους μόρους A. Th. 420 (lyr.); νέος νέῳ ξὺν μόρῳ ἔθανες S. Ant. 1266 (lyr.), cf. AP 7.404 (Zon.). a measure of land in Locris, Berl.Sitzb. 1927.8 (v BC); at Mytilene, IG 12(2).74 B 3. Μόρος personified, Hes. Th. 211 (never in Trag., cf. τόνδε Μοῖρ’ ἐπορσύνεν μόρον A. Ch. 911).

ὁ (μείρομαι), wie μοῖρα, das den Menschen von dem Schicksal Zugeteilte, das Los, Geschick ; οἶδα, ὅ μοι μόρος ἐνθάδ' ὀλέσθαι, Il. 19.421, daß es mein Los ist ; ὑπὲρ μόρον, über das Geschick hinaus, wider das Geschick (vgl. ὑπέρμορον). So auch Tragg.; θνητοὺς ἔπαυσα μὴ προδέρκεσθαι μόρον, Aesch. Prom. 248 ; τοῦδε τοῦ μόρου τυχεῖν, Soph. Ant. 461, vgl. 1311. Bes. unglückliches Geschick ; vom gewaltsamen Tode, oft Hom.; ὅτε μιν μόρος αἰνὸς ἱκάνοι, Il. 18.465 ; οἷσιν ἐπὶ Ζεὺς θῆκε κακὸν μόρον, 6.357 ; ὀλέεσθε κακὸν μόρον, 21.133 ; neben θάνατος, Od. 9.61 u. öfter, wie τίη δὲ σὺ Τηλεμάχῳ θάνατον τε μόρον τε ῥάπτεις ; 16.421 ; ἐνέσκιμψεν μόρον, Pind. P. 3.58 ; ἐχθρότατον δώσειν μόρον, N. 1.66 ; der Tod, oft bei Tragg., ἀπροσδόκητος δ' αὐτὸν αἰφνίδιος μόρος τοῦ ζῆν ἀπεστέρησεν, Aesch. Prom. 680 ; λευστήρ, der Steinigungstod, Spt. 181 ; τεθνᾶσιν αἰσχρῶς δυσκλεεστάτῳ μόρῳ, Pers. 438, u. sehr oft ; μόρον κοινὸν κατειργάσαντο, Soph. Ant. 56, öfter ; ἐπὶ μόρῳ θανατόεντι, Eur. I.A. 1288 ; Bacch. 337 u. öfter ; gewaltsamer Tod ist es auch bei Her. 1.117 ; τούτῳ τῷ μόρῳ διεφθάρησαν, 5.21, wie διαφθαρῆναι αἰσχίστῳ μόρῳ, 9.17 ; sonst nur in späterer Prosa einzeln u. in der Anth.; bei Diod. Zon. 9 (VII.404), οὐ γάρ σευ μήτηρ – εἶδεν ἁλίξαντον σὸν μόρον εἰνάλιον, scheint es geradezu für νέκυς zu stehen. – Als mythische Person ist Μόρος Sohn der Nacht, Hes. Th. 211.
Nach Eust. soll bei den Zypriern μόρος auch = ὀξύς gewesen sein, wovon einige Alte ἰόμωρος ableiteten.