μυκάομαι-ῶμαι (f. ήσομαι, ao.1 ἐμυκησάμην, ao.2 épq. ἔμυκον [ῠ], pf. μέμυκα [ῡ]) mugir, IL. 18, 580 ; OD. 10, 413 ; EUR. Bacch. 738 ; PLAT. Rsp. 396 b ; p. anal. en parl. de pers. EUR. H.f. 870 ; AR. Ran. 562, Vesp. 1488 ; THCR. Idyl. 22, 75 ; 26, 20 ; ou de choses (du tonnerre, AR. Nub. 292 ; de la mer, PHILSTR. V. Ap. 4, 24 ; d’un fleuve, OPP. C. 4, 166 ; d’un tremblement de terre, PLAT. Rsp. 615 e ; ARSTT. Meteor. 2, 8).

➳ Fut. dor. μυκάσομαι [ᾱ], ao.2 épq. μύκον [ῠ] IL. 5, 749 ; 8, 393 ; 12, 460 ; 20, 260. — Act. réc. fut. μυκήσω, SIB. 8, 349 ; ao. ἐμύκησα, ANTH. 6, 220.

Étym. R. indo-europ. *muH-, mugir ; cf. lat. mūgiō.

fut. -ήσομαι AP 9.730 (Demetr. Bith.), Luc. Phal. 1.11; aor. ἐμυκησάμην Ar. Nu. 292, Theoc. 16.37; used by Hom. once in pres. part., Od. 10.413, elsewh. in Ep. aor. μύκον [υ], Ep. pf. μέμυκα (also in A. Supp. 352 (lyr.)); plpf. ἐμεμύκειν or μεμύκειν Od. 12.395; Ep. iterat. μύκεσκε only in EM 624.40; — prop. of oxen, low, bellow, ὁ δὲ μακρὰ μεμυκώς [ὁ ταῦρος] Il. 18.580; μεμυκὼς ἠΰτε ταῦρος 21.237; πόριες… μυκώμεναι Od. 10.413, cf. A. l.c., E. Ba. 738; of a calf, Theoc. l.c. ; of Heracles in agony, E. HF 870 (troch. ; so comically, ἔβλεψεν δριμὺ κἀμυκᾶτο Ar. Ra. 562); οἷον μυκτὴρ μυκᾶται Id. V. 1488; μάτηρ κεφαλὰν μυκήσατο παιδὸς ἑλοῖσα Theoc. 26.20; ὥσπερ λέων μ. Apoc. 10.3. of things, πύλαι μύκον οὐρανοῦ Il. 5.749; μέγα δ’ ἀμφὶ πύλαι μύκον 12.460; of a shield, μέγα δ’ ἀμφὶ σάκος μύκε δουρὸς ἀκωκῇ rang, 20.260; of meat, ἀμφ’ ὀβελοῖσι μεμύκει bellowed upon the spits (a portent), Od. 12.395; μέμυκε δὲ γαῖα καὶ ὕλη Hes. Op. 508; βροντῆς μυκησαμένης Ar. Nu. 292; κόχλον ἑλὼν μυκήσατο κοῖλον Theoc. 22.75; — rare in Prose, Pl. R. 396b, 615e, Arist. Mete. 368a25. — An aor. Act., [τυμπάνου] βαρὺ μυκήσαντος AP 6.220.11 (Diosc.). (Onomatopoeic word.)

[ῡ], aor. ἔμυκον, perf. μέμῡκα, den Naturlaut nachahmendes Wort, brüllen ; von Rindern, ταῦρος μεμυκώς, Il. 18.580 ; πόρτιες μυκώμεναι, Od. 10.413 ; κρέα δ' ἀμφ' ὀβελοῖς ἐμεμύκει, 12.395 ; δαμαλιν, ἃ μέμυκε, Aesch. Suppl. 347 ; πόριν μυκωμένην, Eur. Bacch. 737 ; auch vom Herakles, Herc.Fur. 870 ; u. danach komisch ἔβλεψεν εἴς με δριμὺ κἀμυκᾶτο, Ar. Ran. 562 ; μυκάσατο, Theocr. 22.75 ; γοερόν τι μυκώμενοι, Luc. V.H. 2.44. – Auch von leblosen Dingen, dumpf ertönen, erdröhnen ; πύλαι μύκον οὐρανοῦ, sie knarrten auf, Il. 5.479, vgl. 12.460 ; vom Flusse, μεμυκὼς ἠΰτε ταῦρος, 21.237 ; vom Schilde, der mit der Lanze getroffen wird, μέγα δ' ἀμφὶ σάκος μύκε δουρὸς ἀκωκῇ, 20.260 ; μέμυκε δὲ γαῖα καὶ ὕλη, vom Sturme, Hes. O. 510 ; vom Donner, μυκησαμένη βροντή, Ar. Nub. 292.

μυκάσμαι, -ῶμαι in cl. chiefly poët.,
[in Sm.: Job.6:5 * ;]
prop., of oxen (onomatop.), to low, bellow; of a lion, to roar: Rev.10:3.†
(AS)