μονόω-ῶ :
      1 réduire à un, OD. 16, 117 ;
      2 isoler, laisser seul, POL. 5, 16, 10 ; d’où tenir séparé des autres, ANTH. 9, 451 ; au pass. être isolé, IL. 11, 470 ; OD. 15, 385 ; THC. 2, 81, etc. ; PLAT. Tim. 59 e, etc. ; τινος, HDT. 1, 102, etc. ; XÉN. Cyn. 9, 9 ; PLAT. Leg. 710 b, etc. ; ἔκ τινος, PLAT. Ax. 370 d, être dégagé de qqe ch. (d’un lien, etc.) ; ἀπό τινος, EUR. I.A. 669, être séparé de qqn.

➳ Ion. μουνόω, HDT. 1, 102, 116 ; 4, 113, etc.

Étym. μόνος.

Ep. and Ion. μουνόω, Od. 16.117, Hdt. (v. infr.); but μον- in Il. 11.470; (< μόνος) : — make single or solitary, ἡμετέρην γενεὴν μούνωσε Κρονίων made our race single, i.e.
allowed but one son in each generation, Od. 16.117; μ. τὸν Φίλιππον leave him isolated, Plb. 5.16.10; get alone, τινὰ ἐν σπήλυγγι AP 9.451; strip of predicates, make unique, [θεόν] Plot. 6.8.15. more freq. in Pass., to be left alone, forsaken, ἐνὶ Τρώεσσι μονωθείς Il. l.c. ; μουνωθέντα παρ’ οἴεσιν ἢ παρὰ βουσίν Od. 15.386; ἐμουνοῦντο they were left each man by himself, Hdt. 8.123; μουνωθέντα taken apart, without witnesses (v.l. for μουνόθεν), Id. 1.116; γυνὴ μονωθεῖσ’ οὐδέν A. Supp. 749; of animals when hunted, X. Cyn. 9.9; when left solitary, Arist. HA 578b33; of the soul, to be separated from the body, Diog.Oen. 36; of things, to be taken alone, Arist. EN 1096b17; to be isolated in thought, Dam. Pr. 195. c. gen. pers., μεμουνωμένοι συμμάχων deserted by allies, Hdt. 1.102, cf. 6.15, 7.139; μονωθεὶς δάμαρτος, σοῦ μονούμενος, E. Alc. 296, 380; δεσποτῶν μονούμενος Id. Rh. 871; μονωθεῖσ’ ἀπὸ πατρός Id. IA 669; μονωθεὶς μετ’ ὀλίγων Th. 6.101; abs., μεμονωμένων εἰ κρατήσειαν Id. 2.81, cf. 5.40, 58. BC gen. rei, μεμονωμένοι τῆς τῶν ἱππέων βοηθείας bereft of…, D.S. 19.43; μονούμενος τῶν ἀγαθῶν separated from…, Pl. Lg. 710b; μονωθεῖσαι φρονήσεως without…, Id. Ti. 46e; μονωθεὶς ἐκ τῆς εἱρκτῆς, i.e.
set free from…, Id. Ax. 370d.

ion. u. ep. μουνόω, vereinzeln, machen, daß Etwas einzeln oder einsam ist ; ὧδε γὰρ ἡμετέρην γενεὴν μούνωσε Κρονίων, Od. 16.117, er machte das Geschlecht einzeln, daß immer nur ein Sohn da war, vgl. die folgdn Verse ; häufiger im pass., δείδω μή τι πάθῃσιν ἐνὶ Τρώεσσι μονωθείς, Il. 11.470, allein gelassen od. verlassen, vgl. Od. 15.386 ; γυνὴ μονωθεῖσ' οὐδέν, Aesch. Suppl. 730 ; δεσποτῶν μον οὐμενος, Eur. Rhes. 871 ; μονωθεὶς σῆς δάμαρτος, Alc. 297, beraubt ; auch μονωθεῖσ' ἀπὸ πατρὸς καὶ μητέρος, I.A. 669. – In Prosa ; μεμουνωμένοι συμμάχων, Her. 1.102, 6.15, öfter ; μεμονῶσθαι, Thuc. 4.126 ; μονωθεὶς μετ' ὀλίγων, 6.101 ; ὅταν πυρὸς ἀποχωρισθὲν ἀέρος τε μονωθῇ, Plat. Tim. 59e, vgl. 46e, öfter ; Xen. u. Folgde ; αὔταρκες, ὃ μονούμενον, allein, für sich, αἱρετὸν ποιεῖ τὸν βίον, Arist. Eth. 1.7 ; dem μεθ' ἑτέρου entgeggstzt, 10.23 ; μεμονωμένοις πάσης βοηθείας, von aller Hilfe entblößt, DS. 19.39 ; auch absol. μεμονωμένοι, Plut. Them. 9 ; μονώσαντες τὸν Φίλιππον, nachdem sie ihn von allen Bundesgenossen entblößt hatten, Pol. 5.16.10.

μονόω, -ῶ
(< μόνος), [in Aq.: Gen.49:6 ;]
to leave alone, forsake: of a childless widow, pf. ptcp. pass., 1Ti.5:5.†
(AS)