μονο·γενής, ής, ές :
      1 engendré seul, unique enfant, HÉS. O. 374 ; Th. 426, 448 ; ESCHL. Ag. 898 ; HDT. 7, 221 ; PLAT. Criti. 113 d, Leg. 691 d ;
      2 issu d’une même race, parent par le sang, EUR. Hel. 1685 ;
      3 t. de gramm. qui n’a qu’un genre, DRAC. 30, 15 ; DYSC. Adv. 615, 5.

➳ Épq. et ion. μουνογενής, HÉS. HDT. ll. cc.

Étym. μ. γένος.

ές, Ep. and Ion. μουνογενής, (< γένος) the only member of a kin or kind; hence, generally, only, single, παῖς Hes. Op. 376, Hdt. 7.221, cf. Ev. Jo. 1.14, Ant.Lib. 32.1; of Hecate, Hes. Th. 426.
unique, of τὸ ὄν, Parm. 8.4; εἷς ὅδε μ. οὐρανὸς γεγονώς Pl. Ti. 31b, cf. Procl. Inst. 22; θεὸς ὁ μ. Sammelb. 4324.15. μ. αἷμα one and the same blood, dub.l. in E. Hel. 1685.
Gramm., having one form for all genders, A.D. Adv. 145.18.
name of the foot, Heph. 3.3.
Adv. -νῶς, φέρεται μ. ἐν ἑνὶ τόπῳ grows only in one place, Peripl. M.Rubr. 56, cf. 11.
in a unique manner, Aët. 15.13, 14.

ές, einzeln, allein geboren, oder einziger Sohn, ion. u. ep. μουνογενής ; Hes. O. 378, Th. 426, 448 ; παῖς, Her. 7.221 ; μονογενὲς τέκνον πατρί, Aesch. Ag. 872 ; μονογενοῦς ἀφ' αἵματος, Eur. Hel. 1701 ; θυγάτηρ, Plat. Critia. 113d ; δίδυμον φυτεύσας τὴν τῶν βασιλέων γένεσιν ἐκ μονογενοῦς, Legg. III.691d ; Sp. oft.
Bei den Gramm. von einem Geschlecht, Schol. Dion.Gr. p. 944.

μονογενής, -ές
(< μόνος, γένος), [in LXX: Jdg.11:34, Psa.22:20 25:16 35:17 (יָחִיד), Tob.3:15 6:10, 14 8:17, Wis.7:22, Bar.4:16 * ;]
only, only begotten (DCG, ii, 281), of sons and daughters : Luk.7:12 8:42 9:38, Heb.11:17; of Christ, Jhn.3:16, 18, 1Jn.4:9; μ. παρὰ πατρός, Jhn.1:14; μ. θεός, Jhn.1:18.†
(AS)