μισέω-ῶ (f. ήσω, ao. ἐμίσησα, pf. μεμίσηκα) [ῑ] haïr, détester, acc. ESCHL. Pr. 1067 ; SOPH. El. 357 ; PLUT. M. 537 a, etc. ; avec l’inf. avoir horreur de, EUR. Rhes. 333 ; avec une prop. inf. avoir horreur que, IL. 17, 272 ; au pass. être haï, être un objet de haine, ESCHL. Pr. 45 ; SOPH. Aj. 818 ; ὑπό τινος, THC. 8, 83 ; XÉN. Cyr. 8, 2, 1, être haï par qqn.

➳ Fut. moy. au sens pass. μισήσομαι, EUR. Tr. 659 ; Ion 597, 611 ; BABR. 13 ; PHILSTR. V. Ap. 251.

Étym. pré-grec.

pf. μεμίσηκα Pl. Phlb. 44c; — Pass., fut. Med. in pass. sense μισήσομαι E. Tr. 664, Ion 597, 611, Philostr. VA 6.13, later μισηθήσομαι LXX Si. 21.28, Aristid. 2.426 J., D.C. 52.39; aor. ἐμισήθην Hdt. 2.119, etc. ; pf. μεμίσημαι Isoc. 5.137, Hdn. 8.5.8; (< μῖσος) :
hate, once in Hom., c. acc. et inf., μίσησεν δ’ ἄρα μιν δηΐων κυσὶ κύρμα γενέσθαι Zeus hated (would not suffer) that he should become a prey…, Il. 17.272; μισῶ φίλοισιν ὕστερον βοηδρομεῖν E. Rh. 333; οὐ μισοῦντ’ ἐκείνην τὴν πόλιν, τὸ μὴ οὐ μεγάλην εἶναι not hating that city, as not being…, Ar. Av. 36; μισῶ λακωνίζειν I hate Laconizing, Eup. 351.1; but mostly c. acc., ὑβρίζοντα μισεῖν Pi. P. 4.284; μισοῦντ’ ἐμίσει S. Aj. 1134, etc. ; θεῖον μισεῖ μῖσος… με Men. Epit. 216; μ. τινὰ μῖσος ἐξαίσιον Aristaenet. 1.22; ὃ μισεῖς μηδενὶ ποιήσῃς LXX To. 4.15; — Pass., to be hated, Hdt. l.c., etc. ; ὦ πολλὰ μισηθεῖσα χειρωναξία A. Pr. 45, cf. S. Aj. 818; μισεῖσθαι ὑπ’ αὐτῶν Th. 8.83; μισηθεὶς ἔσχατον μῖσος Plu. Crass. 6.

[ῑ], hassen, verabscheuen ; μίσησεν δ' ἄρα μιν δηΐων κυσὶ κύρμα γενέσθαι, Zeus verabscheuete es, wollte es nicht, daß Patroklus den Hunden der Feinde zum Raube werden sollte, Il. 17.272 ; ὑβρίζοντα μισεῖν, Pind. P. 4.284 ; Tragg., τοὺς προδότας Aesch. Prom. 1070, μισῶ γυναῖκας ἀνοσίους Eur. Or. 517, μισεῖ ὁ θεὸς τὴν βίαν Hel. 909, öfter ; μισήσομαι als fut. pass. Ion 597, Troad. 659 ; Ar. u. in Prosa überall ; Ggstz von ἐράω, Plat. Legg. VII.792a ; von φιλέω, Euthyphr. 8a ; μισῶν τε καὶ λοιδορῶν τοὺς λόγους, Phaed. 90d ; λίαν μεμισηκότων τὴν τῆς ἡδονῆς δύναμιν, Phil. 44c ; μισηθέντες ἔσχατον μῖσος, Plut. Crass. 6.

μισέω, -ῶ
[in LXX chiefly for שָׂנֵא ;]
to hate: with accusative of person(s) Mat.5:43 24:10, Luk.1:71 6:22, 27 19:14, Jhn.7:7 15:18-19, 23-26 17:14, Tit.3:3, 1Jn.2:9 Jn 2:11 Jn 3:13 Jn 3:15 Jn 4:20 Rev.17:16; pass., Mat.10:22 24:9, Mrk.13:13, Luk.21:17; with accusative of thing(s), Jhn.3:20, Rom.7:15, Eph.5:29, Heb.1:9, Ju 23, Rev.2:6; pass., Rev.18:2. As the Heb. שָׂנֵא is sometimes found with the modified sense of indifference to or relative disregard for one thing in comparison with another (cf. Gen.29:30-31, Deu.21:15-16, Mal.1:3) so prob. μ. in the foll.: Mat.6:24, Luk.14:26 16:13, Jhn.12:25, Rom.9:13' (LXX) .†
(AS)