'μηδεμία, μηδέν, gén. μηδενός, μηδεμίας, μηδενός, aucun, nul, personne, ATT. ; au neutre, rien ; dans les propos. et les cas où la négat. μή se met elle-même à la place de οὐ :
      1 personne, càd. avec idée de quantité, pas une personne, pas une chose, rien, IL. 18, 500, etc. ; qqf. au plur. XÉN. Hell. 5, 4, 20, etc. ; qqf. en deux mots séparés par une particule : μηδ' ἂν εἷς, PLAT. Crat. 414 d ; μηδ' ἐν ἑνί, PLAT. Parm. 156 c ; μηδ' ἐξ ἑνός, PLAT. Phædr. 245 d, etc. ;
      2 qui n’est rien : ὁ μηδείς, SOPH. O.C. 918, celui qui n’est rien ; neutre subst. μηδέν, rien, IL. 18, 500 ; μηδὲν λέγειν, XÉN. Cyr. 8, 3, 20, dire qqe ch. qui n’est rien, ne rien dire ; avec l’art. : τὸ μηδέν, ce qui n’est rien, le néant, EUR. Tr. 609 ; τὸ μηδὲν εἶναι, HDT. 8, 106, n’être rien ; adv., μηδέν, HÉS. Sc. 98 ; ATT. (ESCHL. Pr. 72, etc. ; PLAT. Pol. 280 a, etc.) en rien, en aucune manière ; μηδὲν ἧττον, ATT. (SOPH. Aj. 1329, etc.) pas moins ; μηδὲν μᾶλλον, ATT. (SOPH. Aj. 280, etc.) pas plus.

➳ Plur. rare : nom. μηδένες, XÉN. Hell. 5, 4, 20 ; dat. μηδέσι, ARC. p. 138, 2 ; acc. μηδένας, SOPH. Aj. 1114 ; PLAT. (Euthyd. 303 b). Dans les inscr. att. μηδείς, μηδενός, etc. se sépare qqf. en μηδὲ εἷς, CIA. 2, 258, 9 (peu après 305 av. J.C.) ; μηδὲ ἑνί, CIA. 1, 57 b, 3 (environ 410 av. J.C.) ; au lieu de μηδείς, μηδέν, μηδενός, apparaissent à partir de 378 av. J.C. les formes μηθείς, μηθέν, μηθενός, qui deviennent dominantes à partir de 330 av. J.C. ; au temps des atticistes, il se produit un retour à l’ancienne forme ; M. Meisterhans résume dans le tableau suiv. ces variations de formes pour οὐδείς et μηδείς : de 450 à 378 av. J.C. dans les inscr. att. 11 ex. avec δ, aucun avec θ ; chez les prosateurs att. 100 avec δ, aucun avec θ. De 378 à 300, dans les inscr. 33 avec δ, 22 avec θ ; chez les prosat. 60 avec δ, 40 avec θ. De 300 à 60, dans les inscr. aucun avec δ, 19 avec θ ; chez les prosat. aucun avec δ, 100 avec θ. Au temps de l’empire dans les inscr. 18 avec δ, 5 avec θ ; chez les prosat. 78 avec δ, 21 avec θ ; le fém. est touj. μηδεμία ; v. Meisterh. p. 80, § 39, 4, p. 216, 217.

Étym. μηδέ, εἷς ; cf. μηθείς.

'

μηδεμία, μηδέν (i.e. μηδὲ εἷς, μηδὲ μία, μηδὲ ἕν); fem. μηδὲ ἴα or μηδεΐα (or -έϊα) IG 12(2).6.12 (Mytil.) : — not one, not even one, nobody (in neut.
nothing), once in Hom. (who elsewh. uses μή τις, v. μήτις), ἀναίνετο μηδὲν ἑλέσθαι Il. 18.500; μή πως… μηδὲν ἀνύσσῃς Hes. Op. 395; μηδὲν ἄγαν Pi. Fr. 216, etc. ; rare in pl. (μηδαμοί being used in Ion.), μηδένες ἄλλοι X. HG 5.44.20; μηδένας Pl. Euthd. 303c. μηδὲ εἷς (so written) is found in Att. Inscrr., as IG1². 114.41, 2². 487.9 (μηδ’ hενί ib. 12.73.6), but is used esp. in an emphatic sense, not even one, μηδὲ ἕν Ar. Pl. 37; freq. with an intervening Particle or Prep., μηδ’ ἂν ἕνα Pl. Cra. 414d; μηδ’ ἐν ἑνὶ χρόνῳ Id. Prm. 156c; μηδ’ ἐξ ἑνός Id. Phdr. 245d; μηδ’ ἐφ’ ἑνί Id. R. 553d; μηδὲ περὶ ἑνός Id. Tht. 171c; μηδ’ ὑφ’ ἑνός, μηδ’ ὑπὸ μιᾶς, Id. Smp. 222d, Alc. 1.122a; μηδὲ ὑφ’ ἑνός IG1². 32.8.
nobody, naught, good for naught, κἄμ’ ἴσον τῷ μ. S. OC 918; pl., οὐ γὰρ ἠξίου τοὺς μηδένας Id. Aj. 1114; μηδέν or τὸ μηδέν as Subst., naught, nothing, κεἰ τὸ μ. ἐξερῶ Id. Ant. 234; μ. λέγειν to say what is naught, X. Cyr. 8.3.20, etc. ; ἡ ἡμετέρη εὐδαιμονίη… ἀπέρριπται ἐς τὸ μ. Hdt. 1.32; τοῦ μηδενὸς ἀξίη Id. 6.137; ἐπὶ μηδὲν ἔρχεσθαι S. El. 1000; ἐς τὸ μ. ἥκειν E. Hec. 622; of persons, τὸ μ.
a good-for-nothing, τὸ μ. εἶναι, of a eunuch, Hdt. 8.106; τοιγὰρ σὺ δέξαι μ’ ἐς τὸ σὸν στέγος, τὴν μηδὲν ἐς τὸ μ. S. El. 1166; κἂν τὸ μ. ὦ Id. Tr. 1107; τὸ μ. ὄντας Id. Aj. 1275; ὁ μ. ὤν ib. 767; ὅτ’ οὐδὲν ὢν τοῦ μηδὲν ἀντέστης ὕπερ ib. 1231, cf. 1094, E. Hec. 843, etc. ; ἧττον αὐτοῖς ἔνι ἢ τὸ μ., i.e. it is a mere impossibility, Pl. Tht. 180a; also μ. εἶναι without the Art., Luc. Rh. Pr. 2. neut. μηδέν as Adv., not at all, by no means, μηδὲν ἐγκέλευ’ ἄγαν A. Pr. 72, cf. 344; μ. διαφέρειν πλὴν ὀνόματι Pl. Plt. 280a, etc. ; with an Adv., μ. αἰνικτηρίως A. Pr. 949; freq. with Comp., μ. μᾶλλον, ἧσσον, etc., S. Aj. 280, 1329, etc. — When other negatives, also derived from μή, are used with it, they do not destroy, but strengthen the negation, μηδέποτε μηδὲν αἰσχρὸν ποιήσας ἔλπιζε λήσειν never hope to escape, when you have done anything base. Isoc. 1.16; cf. μηθείς.

μηδεμία, μηδέν, gen. μηδενός, μηδεμιᾶς, für μηδὲ εἷς, keiner, auch nicht Einer, vgl. μηδέ ; in denselben Verbindungen wie μή ; bei Hom. nur Il. 18.500 : ὁ δ' ἀναίνετο μηδὲν ἑλέσθαι. – Beim Verbot, μηδὲν πόνει, Aesch. Prom. 342, ταῦτα μέντοι μηδὲν αἰνικτηρίως, gar nicht rätselhaft, ἔκφραζε, 951, μηδὲν φοβηθῇς, 128 ; hortativ, μηδὲν αἱματώμεθα, Ag. 1641 ; ὑπέρκοπον μηδέν ποτ' εἴπῃς εἰς θεοὺς ἔπος, Soph. Aj. 128 ; τρέσητε μηδέν, Ant. 712 ; so oft adverbial, καί μοι μηδὲν ἀχθεσθῇς, Plat. Gorg. 486a ; nachdrücklicher als das einfache μή, wie μηδὲν ἀθυμήσητε Xen. An. 5.4.19, öfter ; in den Conditional- und Absichtssätzen, κἂν μηδεὶς ἐᾷ, Soph. Aj. 1163, ὁ μηδὲν εἰδώς, O.R. 397 ; ὅπως μηδεμία τὸ αὑτῆς αἰσθήσεται, Plat. Rep. V.460c ; gehäuft, μηδενὶ μηδὲν μηδεμίαν δύναμιν ἔχειν κοινωνίας εἰς μηδέν, Soph. 251c ; – ἀπορρεῖ κἀπὶ μηδὲν ἔρχεται, Soph. El. 988, das Nichts, wie εἰς τὸ μηδὲν ἥκομεν Eur. Hec. 622 ; Sp., εἰς τὸ μηδὲν καταντᾷ, Pol. 4.34.2 ; – τὸ μηδέν, Her. 1.32, auch von einem Verschnittenen, 8.106, wie auch Soph. sagt κἂν τὸ μηδὲν ὤν, Trach. 1097, der so gut wie Nichts, schwach ist, τὸ μηδὲν ὄντας ἐν τροπῇ δορός, die Nichts waren, Aj. 1254, ὁ μηδὲν ὤν, 754 ; δέξαι με τὴν μηδὲν ἐς τὸ μηδέν, El. 1157 ; καὶ μὴ τὸ μηδὲν ἄλγος εἰς μέγ' οἴσετε, O.R. 638 ; τὰ μηδὲν ὄντα, Eur. Trach. 609 ; μηδὲν λέγειν, im Ggstz von δικαίων δεῖσθαι, Xen. Cyr. 8.3.20. – μηδέν steht oft adverbial, in Nichts, auf keine Weise, μηδὲν διαφέρειν, Plat. Polit. 280a (s. oben); μηδὲν ἄρα θαυμάζωμεν, wir wollen uns also gar nicht wundern, Rep. X.597a. – Der plur. μηδένες ist selten, Soph. Aj. 1114 ; Plat. Euthyd. 303b ; Xen. Hell. 5.4.20 ; vgl. μηδαμός ; – μηθείς, μηθέν, späte, unattische Form von Arist. an.

μηδείς, -δεμία, -δέν
(and -θέν, Act.27:33, a Hellenistic form; see Bl., 6, 7; Thackeray, Gr., 58)
related to οὐδείς as μή to οὐ,
no, none, no one; neut., nothing: Mat.16:20, Mrk.5:43 6:8, Luk.3:14, Act.8:24, Rom.13:8, al.; with genitive, Act.4:17 24:23; neut. accusative, μηδέν, adverbially, in no respect, Act.10:20 11:12; as accusative obj. after verb, βλάπτειν, Luk.4:35; ὠφελεῖσθαι, Mrk.5:26; ὑστερεῖν, 2Co.11:5; μεριμνᾶν, Php.4:6; in double negation, strengthening the denial, μηκέτι μ., Mrk.11:14, Act.4:17; μὴ . . . μηδέν (μηδένα, μηδεμίαν), 2Co.13:7, 2Th.2:3, 1Pe.3:6
μηθείς, see. μηδείς
(AS)