μετα·χρόνιος, α, ον :
   I qui doit s’accomplir plus tard, dans l’avenir, LUC. Alex. 28 ; TRIPHIOD. 1, etc. ;
   II qui monte vers le ciel (χρόνος = οὐρανός) d’où :
      1 qui s’élève au-dessus de la terre, qui plane dans les airs, HÉS. Th. 269 ; A.RH. 2, 300 ;
      2 porté sur la cime des vagues, A.RH. 2, 587.

Étym. μ. χρόνος.

ον, poet. α, ον, (< χρόνος) prop., = μετάχρονος, happening afterwards, Tryph. 1; of an oracle post eventum, Luc. Alex. 28; delayed, Gal. 19.522. = μετέωρος, high in air, μεταχρόνιαι γὰρ ἴαλλον [Ἅρπυιαι] Hes. Th. 269, cf. A.R. 2.300, al., Pae. Oxy. 660.13, Nonn. D. 20.289, 42.1; μεταχθόνιος is suggested in Sch. A.R. 2.587; but Gramm. recognize this use of μεταχρόνιος, Hsch. s.v. μεταίσιον (leg. μετάρσιον), Apollon. Lex., EM 581.41, Suid.

α, ον,
1) nachher, in späterer Zeit geschehen, Tryphiod. 1, wie auch die μεταχρόνιοι χρησμοί Luc. Alex. 28 zu nehmen sind.
2) wie μεταχθόνιος, = μετέωρος, über der Erde, erhaben, in der Luft schwebend ; von den Harpyen, μεταχρόνιαι γὰρ ἴαλλον, Hes. Th. 269 ; u. so Ap.Rh. 2.300 von der Iris ἡ δ' ἀνόρουσεν Οὔλυμπόνδε θοῇσι μεταχρονίη πτερύγεσσι ; von dem Schiffe auf hohen Wellen, ὑψοῦ δὲ μεταχρονίη πεφόρητο, ib. 587, in welcher Stelle Brunck μεταχθονίη ändert, aber Suid. erkl. μεταχρονία, ἡ εἰς ὕψος φερομένη, u. der Schol. zu Hes. a.a.O. bemerkt, daß ὁ οὐρανός auch χρόνος geheißen, also eigentlich zwischen Himmel u. Erde, vgl. Well. zu Ap.Rh. 2.300.