μετα·μέλω, seul. impers. μεταμέλει (f. μεταμελήσει, ao. μετεμέλησε, etc.) :
      1 être un sujet de regret, de repentir (avec un n. de chose pour sujet) μεταμέλει μοί τι, HDT. 6, 63, je me repens de qqe ch. ;
      2 se repentir (sans suj. exprimé) : μεταμέλει μοι, je me repens ; μεταμέλειν τινός, XÉN. Cyr. 5, 1, 22, etc. se repentir de qqe ch. ; μεταμέλει μοί τινος, ISOCR. 87 a ; LUC. Scyth. 3, je me repens de qqe ch. ; ou avec un part. : οὔτε νῦν μοι μεταμέλει οὕτως ἀπολογησαμένῳ, PLAT. Ap. 38 e, et en ce moment je ne me repens pas de m’être ainsi justifié ; au part. abs. : μεταμέλον αὐτῷ, ISOCR. 382 c ; PLAT. Phæd. 114 a, comme il se repent ou se repentait ;

Moy. μεταμέλομαι (f. μεταμελήσομαι, ao. μετεμελήθην, etc.) :
      1 changer d’avis, d’où se repentir, XÉN. Cyr. 4, 6, 5 ; τινι, DS. 15, 9 ; ou ἐπί τινι, DS. 19, 75 ; PHALAR. Ep. 114 ; περί τινος, PHALAR. Ep. 76, de qqe ch. ; avec un part. μετεμέλοντο οὐκ ἀναστάντες, THC. 7, 50, ils se repentaient de ne s’être pas éloignés plus tôt ;
      2 impers. μεταμέλεσθαι πολλάκις αὐτοῖς, PLAT. Demod. 382 d, il leur arriva souvent de se repentir ; subst. τὸ μεταμελησόμενον, XÉN. Mem. 2, 6, 23, ce qui causera du regret, sujet de repentir pour l’avenir.

(μέλω), act. nur 3. Person ; μεταμέλει μοι, es gereuet mich, πόνος, Aesch. Eum. 741 ; οἶμαι δέ σοι ταῦτα μεταμελήσειν, Ar. Nub. 1098 ; τῷ Ἀρίστωνι μετέμελε τὸ εἰρημένον, Her. 6.63 ; und mit dem gen. der Sache, ὡς ἐκείνοις μὲν τότε μεταμέλει ὧν ἂν εὖ ποιήσωσιν, Plat. Phaedr. 231a ; Xen. Cyr. 5.1.22 ; Sp., οὐ μεταμέλει μοι τῆς αἱρέσεως, Luc. Hermot. 21. – Zum dat. der Person tritt ein partic., welches den Gegenstand der Reue ausdrückt, μετεμέλησέ σφι ταῦτα ποιήσασι, sie bereuten dies getan zu haben, Her. 1.130 ; μετεμέλησέ οἱ τὸν Ἑλλήσποντον μαστιγώσαντι, 7.54, es reute ihn den Hellespont gepeitscht zu haben ; οὔτε νῦν μοι μεταμέλει οὕτως ἀπολογησαμένῳ, Plat. Apol. 38e ; das partic. neutr., μεταμέλον αὐτοῖς, da sie es bereuten, Phaed. 113e, wie Isocr. 18.60, τῶν μὲν ἀνηλωμένων μεταμέλον αὐτοῖς.
Med. μεταμέλομαι, fut. μεταμελήσομαι, Reue haben, teils absolut, Xen. Cyr. 4.6.5, εἰς τὸ μεταμελησόμενον προϊέναι Mem. 2.6.23, die Reue, teils c. partic., μετεμέλοντο οὐκ ἀναστάντες, sie bereuten nicht aufgestanden zu sein, Thuc. 7.50, vgl. 4.27 ; τινί und ἐπί τινι, Plut. Timol. 6 u. öfter ; περί τινος, Phalar. – Wie das act. konstruiert, μεταμέλεσθαι πολλάκις αὐτοῖς, Plat. Dem. 382d. – Uebh. = seinen Vorsatz, seine Meinung ändern, Pol. 4.50.6, 25.5.11.