impers. v. μεταμέλω.

impf. μετέμελε ; fut. -μελήσει ; aor. μετεμέλησε ; (< μέλω); impers., it repents me, rues me; — Constr. ; c. dat. pers. et gen. rei, ὑμῖν μεταμελησάτω τῶν πεπραγμένων Lys. 30.30, cf. Pl. Phdr. 231a, X. Cyr. 8.3.32. more freq. c. dat. rei in part. agreeing with the dat. pers., μετεμέλησέ οἱ τὸν Ἑλλήσποντον μαστιγώσαντι it repented him of having scourged it, Hdt. 7.54, cf. 1.130, 3.140, Antipho 5.91; οὔτε μοι μεταμέλει οὕτως ἀπολογησαμένῳ I do not regret having thus defended myself, Pl. Ap. 38e; also μ. μοι ὅτι… X. Cyr. 5.3.6. abs., μ. τινί it repents one, Ar. Pl. 358, Antipho 5.94, Lys. 16.2; also without a dat., ξυνέβη ὑμῖν πεισθῆναι μὲν ἀκεραίοις μεταμέλειν δὲ κακουμένοις to repent when in distress, Th. 2.61; μεταλαμβάνειν ταὐτὰ καὶ μεταμέλειν ἐν ταῖς πράξεσιν Pl. Prt. 356d. part. neut. μεταμέλον abs., since it repented him, τῶν ἀνηλωμένων αὐτοῖς μ. Isoc. 18.60, cf. Pl. Phd. 114a. seldom with nom., cause repentance or sorrow, τῷ Ἀρίστωνι τὸ εἰρημένον μετέμελε Hdt. 6.63; τοῖσι… ἡγεομένοισι τὰ πεπρηγμένα μετέμελε οὐδέν Id. 9.1; ὡς αὐτοῖσι μεταμέλῃ πόνος A. Eu. 771 (nowh. else in Trag.); οἶμαι δέ σοι ταῦτα μεταμελήσειν Ar. Nu. 1114. — Cf. μεταμέλομαι.