ή, όν :
      1 pass. qui mérite des reproches, blâmable, HDT. 7, 48 ; THC. 3, 57, etc. ; XÉN. Cyr. 2, 1, 11, etc. ; PLAT. Leg. 716 b, Theæt. 187 c ;
      2 act. qui fait des reproches, SOPH. Tr. 446.

• Cp. -ότερος, THC. 2, 61.

➳ Fém. -ός, SOPH. l. c.

Étym. vb. de μέμφομαι.

ή, όν, blameworthy, E. Hel. 462, Phld. Oec. p. 70 J. ; Comp. μεμπτότερος Th. 2.61; mostly with a neg., Pi. Fr. 220, S. OC 1036, Th. 3.57, etc. ; οὐ μ. not contemptible, Id. 6.13, Pl. Tht. 187c; in a question, Hdt. 7.48. Adv., οὐδὲ τῶν ξένων μεμπτῶς μαχεσαμένων Plu. Cleom. 28. Act., throwing blame upon, τινι S. Tr. 446, where μεμπτός is fem.

adj. verb. zu μέμφομαι, getadelt, zu tadeln, tadelhaft ; Her. 7.48 ; Xen. Mem. 3.5.3 ; μισθός, zu verachten, Plat. Theaet. 187c ; aber auch trans., εἴ τι τὠμῷ τ' ἀνδρὶ τῇ νόσῳ ληφθέντι μεμπτός εἰμι, Soph. Trach. 446, = μεμφοίμην.
• Adv., Plut. Cleom. 28 οὐ μεμπτῶς ἀγωνίζεσθαι.