α, ον [ῐχ]
   I fait de miel, préparé avec du miel, SOPH. O.C. 159 ;
   II doux comme le miel, d’où :
      1 agréable, charmant, délicieux, OD. 8, 172 ; HÉS. Th. 92 ;
      2 qui adoucit, calme, apaise, ép. de certaines divinités (Zeus, THC. 1, 126 ; XÉN. An. 7, 8, 4 ; ARSTT. Mund. 7 ; Dionysos, PLUT. M. 994 a ; Kypris, ANTH. 5, 226) ; μειλιχίοισιν ἔπεσσι, IL. 10, 542 ; ἐπέεσσι, IL. 12, 267 ; OD. 6, 142 ; 9, 493 ; ou abs. μειλιχίοισι, IL. 4, 256 ; 6, 214, avec des paroles douces, bienveillantes ou suppliantes ; μειλίχια ἱερά, PLUT. M. 417 c, sacrifices expiatoires ; subst. τὰ μειλίχια, PLUT. Thes. 12, sacrifices expiatoires ; adv., μειλίχιον, MOSCH. 2, 97, avec de douces paroles ;
      3 qui accueille les sacrifices expiatoires, ép. de Zeus, PAUS. 2, 20, 1, etc.

➳ Fém. -ος, PLUT. M. 370 d.

Étym. v. μείλιχος.

α, ον, also ος, ον Plu. 2.370d, cf. Hsch. : — gentle, soothing, Hom. mostly of speech, μειλιχίοις ἐπέεσσι Il. 12.267, al. ; μ. μῦθος Od. 6.148, cf. B. 10.90; without Subst., προσαυδᾶν μειλιχίοισι with gentle words, Il. 4.256, 6.214; οἱ δέ τ’ ἐς αὐτὸν τερπόμενοι λεύσσουσιν — ὁ δ’ ἀσφαλέως ἀγορεύει — αἰδοῖ μειλιχίῃ Od. 8.172; θεὸν ὣς ἱλάσκονται αἰδοῖ μειλιχίῃ Hes. Th. 92. Adv. -ίως A.R. 2.467, etc. ; neut. as Adv., μειλίχιον μυκήσατο Mosch. 2.97. later of persons, mild, gracious, Ζεὺς M. the protector of those who invoked him with propitiatory offerings, at Athens, IG1². 866 (written Μιλίχιος), Th. 1.126, X. An. 7.8.4; at Orchomenus in Boeotia, IG 7.3169 (written Μιλίχιος BCH 50.422 (Thespiae)); in Argolis, Paus. 2.20.1, etc. ; of other divinities, as Dionysus, Plu. 2.994a, etc. ; Κύπρις AP 5.225 (Paul. Sil.); Cret., Theraean Μηλίχιος GDI 5046 (Hierapytna), al., IG 12(3).406, 1316; early Ion. Μειλίχιος written Μελ- ib. 12(5).727 (Andros); Arc. written Μελίχιος ib. 5(2).90 (Tegea, perh. iv BC). μειλίχια (sc. ἱερά) propitiatory offerings, Plu. 2.417c; so perh. μ. ποτά S. OC 159 (lyr., but expld. by Sch. as referring to honey mixed in the drink-offerings).

(μειλίσσω, vgl. μείλιχος), besänftigend, schmeichelnd, liebkosend, anmutig, αἰδοῖ μειλιχίῃ, mit anmutiger Scheu, Od. 8.172 ; Hes. Th. 92 ; gew. bei Hom. von Worten, μειλίχιον μῦθον φέρε Καδμείοισι, Il. 10.288, u. häufig μειλιχίοις μύθοις, ἔπεσι, u. ohne ein subst., προσαυδᾶν μειλιχίοισιν, mit liebkosenden Schmeichelworten anreden, 4.256, 6.214, wie Pind. μειλιχίοις λόγοις, P. 4.128, 240 ; im Ggstz von στερεοῖς ἐπέεσσι νείκεον, Il. 12.267 ; Soph. braucht es von Quellen, κρατὴρ μειλιχίων ποτῶν ῥεύματι συντρέχει, O.C. 157 ; – Ζεὺς μειλίχιος, der Beschützer derer, die ihn mit Sühnopfern (μειλίχια ἱερά, Plut. def. Or. 14 Thes. 12) anrufen u. versöhnen ; ihm wurden in Athen jährlich die Διάσια gefeiert, Thuc. 1.126 ; vgl. Xen. An. 7.8.4 ; Paus. 2.20.1 ; auch Dionysus heißt so, Plut. Anton. 24 ; vgl. Ath. III.78c.
• Adv., Ap.Rh. 2.467.