μειδάω-ῶ (seul. ao.1 poét. μείδησα) sourire, IL. 1, 595, etc. ; OD. 4, 609, etc. ; HH. Cer. 204 ; HÉS. Sc. 115 ; σαρδάνιον, OD. 20, 301, avoir un sourire sardonique, moqueur ; κάρχαρον, BABR. 94, 6, sourire méchamment ou grincer des dents.

Étym. cf. μειδιάω.

smile, Ep. Verb, only 3 sg. aor. μείδησε Il. 1.595, 5.426, Od. 4.609, Hes. Sc. 115, etc. ; part. μειδήσας, σασα Il. 1.596, etc. ; inf. μειδῆσαι h.Cer. 204; μείδησε σαρδάνιον (v. Σαρδάνιος) Od. 20.301; opp. γελᾶν, laugh aloud, μειδῆσαι γελάσαι τε h.Cer. l.c. ; κάρχαρόν τι μειδήσας grinning so as to show his teeth, Babr. 94.6; — pres. is supplied by μειδιάω, used by Hom. only in Ep. part. μειδιόων Il. 7.212, 23.786; -ιόωσα 21.491; later 3 sg. μειδιάει h.Hom. 10.3, μειδιᾷ Theoc. 30.5; part. μειδιάων h.Hom. 7.14, μειδιῶσα Ar. Th. 513; inf. μειδιᾶν Pl. Prm. 130a; impf. ἐμειδία Luc. DMeretr. 3.2; Ep. μειδιάασκε PLit. Lond. 41, Q.S. 9.117; aor.1 ἐμειδίασα Plu. 2.172b, Luc. DDeor. 20.11; inf. μειδιᾶσαι Apollod. 1.5.3; part. μειδιάσας Pl. Phd. 86d; Aeol. fem. -ιάσαισα Sappho 1.14. (Cf. Skt. smáyati, Lett. smaidīt ΄smile΄, etc.)

= μειδιάω, lächeln, Hom. Il. 5.426 u. sonst, immer im aor. I., wie Hes. Sc. 115 ; σαρδάνιον μειδῆσαι, Od. 20.301, s. σαρδάνιος ; – κάρχαρον μειδῆσαι, grinsend, höhnisch lächeln, Babr. 94.6 ; sp.D., auch von leblosen Dingen, lächelnd, freundlich aussehen, vgl. μειδιάω. Von γελάω wird es so unterschieden, daß dieses das laute, schallende Lachen ist, μειδάω das lautlose, sanfte Lächeln, weshalb man es auch von μὴ αὐδᾶν ableiten wollte ; eine Steigerung ist angedeutet H.h. Cer. 204 in der Vrbdg μειδῆσαι γελάσαι τε. Vom praes. scheinen sich keine Formen zu finden, daher Einige μειδέω als praes. annahmen.