'μεγαλοφρονέω-ῶ, [ᾰ] propr. avoir des sentiments élevés ; en mauv. part : être fier, orgueilleux, s’enorgueillir : ἐφ' ἑαυτῷ, XÉN. Hell. 6, 2, 39, être fier de soi ; τινι, DH. 8, 83, s’enorgueillir de qqe ch. ;

Moy. être arrogant, PLAT. Rsp. 528 b.

Étym. μεγαλόφρων.

'

to be high-minded, μ. ἐφ’ ἑαυτῷ to be confident in oneself, X. HG 6.2.39; πρὸς τὰς ἀνάγκας LXX 4 Ma. 6.24; to be generous, D.C. 43.21, al. ; — Med., display high spirit, περὶ τῆς ἡγεμονίας J. AJ 19.3.1. in bad sense, to be arrogant, Plu. Dio 40, al. ; — in Med., Pl. R. 528c; ἐπί τινι D.C. 43.14; τινι Philostr. VA 8.5; πρός τινα… ὡς… ib. 1.39.

groß gesinnt sein, hohen Sinn haben, gew. tadelnd, stolz, übermütig sein ; ἐφ' ἑαυτῷ, Xen. Hell. 6.2.39 ; Pol. 35.3.4 ; τινί, Dion.Hal. 8.83 ; Luc. bis accus. 28 u. a.Sp. Auch med., οὐκ ἂν πείθοιντο οἱ περὶ ταῦτα ζητητικοὶ μεγαλοφρονούμενοι, Plat. Rep. VII.528b ; Sp., wie D.Cass.

to be high-minded , μ. ἐφ᾽ ἑαυτῷ to be confident in oneself, (Xenophon Historicus):—;Mid., in bad sense, to be arrogant , (Plato Philosophus)
from μεγαλόφρων (ML)