(seul. part. prés. fém.) être privé de, gén. ARAT. 657.

Étym. cf. ἀμείρομαι.

(seul. prés.) désirer, gén. NIC. Th. 402.

Étym. cf. ἱμείρομαι.

seul. aux temps suiv. :
   I prés. μείρομαι (d’où impér. μείρεο) :
      1 obtenir par le sort, obtenir en partage, acc. IL. 9, 616 ;
      2 se partager : τι, ARAT. 1054, qqe ch. ;
   II pf. actif :
      1 ἔμμορα (seul. 2 sg. ἔμμορες, et 3 sg. ἔμμορε) avoir obtenu par le sort, d’où au sens du prés. avoir en partage, gén. IL. 1, 278, etc. ; HÉS. O. 347, etc. ; postér. gén. A.RH. 3, 208 ; NIC. Al. 488 ;
      2 pf. formé postérieur. μεμόρηκα, m. sign. qu’ἔμμορα, avec l’acc. NIC. Al. 213 ;
   III pf. pass. :
      1 3 sg. εἵμαρται (d’où pl.q.pf. 3 sg. εἵμαρτο, IL. 21, 281 ; OD. 5, 312 ; DÉM. 293, 10, etc.) il a été attribué par le sort, d’où il a été ordonné par le destin, c’est l’arrêt du destin que, avec la prop. inf. IL. OD. ll. cc. ; PLAT. Rsp. 566 a, etc. ; DÉM. l. c. ; part. εἱμαρμένος, η, ον, ESCHL. Ag. 913 ; SOPH. Tr. 169 ; PLAT. Prot. 320 d, fixé par le destin ; εἱμαρμένον ἐστί, PLAT. Menex. 243 e, c. εἵμαρται ; ἡ εἱμαρμένη (s.-e. μοῖρα) PLAT. Phæd. 115 a, Gorg. 512 e ; DÉM. 296, 19, etc. le sort fixé par le destin, le destin ;
      2 pf. dor. 3 sg. μεμόρακται (c. de *μοράζω) T. LOCR. 59 a, cela participe de ;
      3 pf. formé postér. μέμορμαι, part. μεμορμένος, A.RH. 3, 1130 ; PLUT. Mar. 39, m. sign. qu’ εἵμαρμαι et εἱμαρμένος (v. ci-dessus) ;
      4 pf. μεμόρημαι, d’où 3 sg. dor. μεμόραται, A.RH. 1, 646 ; part. μεμορημένος, ANTH. 7, 466 ; NIC. Al. 229 ; pl.q.pf. μεμόρητο, A.RH. 1, 973, m. sign. qu’ εἵμαρμαι et εἱμαρμένος.

Étym. R. indo-europ. *smer-, se rappeler, se soucier ; μείρομαι = proto-grec *smér-jo-mai, ἔμμορε (éol.) = *sé-smor-e, εἵμαρται = *sé-smr̥-toi ; cf. μέρος, μερίς ; μόρος, μοῖρα ; lat. mereō « recevoir comme part ».

= ἱμείρομαι, c. gen., Nic. Th. 402, Inscr.Perg. 203.

Hes. Op. 578 (ἀπο-), imper. μείρεο Il. 9.616; elsewh. in Hom. and Hes. only 3 sg. ἔμμορε (which is prob. aor. (v. infr. II) and was so understood by later Ep. Poets, who have 2 sg. ἔμμορες A.R. 3.4; 3 pl. ἔμμορον cited by EM 335.24, ἐξέμμορον Nic. Th. 791; but pf. 3 pl. ἐμμόραντι· τετεύχασι Hsch.); we also have (as if from μορέω) fut. μορήσω EM 335.23; pf. μεμόρηκα Nic. Al. 213; for pass. forms v. infr. III :
receive as one΄s portion, with collat. notion of its being one΄s due; c. acc., καὶ ἥμισυ μείρεο τιμῆς take half the honour as thy due, Il. l.c. ; later, divide, ἀροτήσιον ὥρην τριπλόα μείρονται Arat. 1054. in form ἔμμορε (ἔμμορες, etc.), obtain one΄s share of, c. gen., οὔ ποθ’ ὁμοίης ἔμμορε τιμῆς Il. 1.278; πάντα δέδασται, ἕκαστος δ’ ἔμμορε τιμῆς 15.189, cf. Od. 11.338; θεῶν ἒξ ἔμμορε τιμῆς 5.335; ἔμμορέ τοι τιμῆς ὅς τ’ ἔμμορε γείτονος ἐσθλοῦ Hes. Op. 347; ἐν δὲ διχοστασίῃ καὶ ὁ πάγκακος ἔμμορε τιμῆς Call. Fr. anon. 373; later c. acc., A.R. 3.208, Nic. Al. 488. c. part., like τυγχάνω, happen to be, νόημα… μεμόρηκε… ἐσφαλμένον ib. 213. pf. Pass. εἵμαρται, inf. εἱμάρθαι B. 13.1, App. BC 2.4; impers., it is allotted, decreed by fate, εὖ εἱμάρθαι παρὰ δαίμονος B. l.c. ; usu. c. acc. et inf., Pl. R. 566a, Phdr. 255b; freq. in plpf. εἵμαρτο it was decreed, νῦν δέ με λευγαλέῳ θανάτῳ εἵμαρτο ἁλῶναι Il. 21.281; ἐκ γὰρ τῆς εἵμαρτο… τέκνα γενέσθαι Hes. Th. 894; εἰ… οὕτως εἵμαρτο πρᾶξαι D. 18.195, etc. ; freq. also in part., θεῶν εἱμαρμένα δῶρα Thgn. 1033; τὰ δ’ ἄλλα… σὺν θεοῖς εἱμαρμένα A. Ag. 913; τοιαῦτα… πρὸς θεῶν εἱμ. S. Tr. 169; χρόνος εἱμαρμένος Pl. Prt. 320d, cf. Phd. 113a; εἴπερ εἱμαρμένον εἴη Id. Mx. 243e; ἡ εἱμαρμένη (sc. μοῖρα) destiny, Id. Phd. 115a, Grg. 512e, D. 18.205, etc. ; later forms μέμορται Phot., Suid. ; inf. μέμορθαι Aeol. acc. to Sch. Il. 10.67, EM 312.46; part. μεμορμένος, θάνατος, οἶκος, A.R. 3.1130, Epigr.Gr. 414.7 (Egypt); ἠρίον Alex. Aet. 3.33; πότμος Lyc. 430; κῆρες AP 7.700 (Diod.); τὸ μ. Plu. Mar. 39, Agath. 1.1 (v.l. μεμαρμένον); Aeol. ἐμμόρμενον Alc. Supp. 14.7; Dor. ἐμβραμένα; βεβραμένων· εἱμαρμένων, Hsch. ; μεμόρηται Man. 6.13; μεμορημένος AP 7.466 (Leon.); but μεμορημένον in Nic. Al. 229 is from μορέω; Dor. 3 sg. μεμόρακται (as if from μοράζω) it receives a portion of, τινος Ti.Locr. 95a. μείρομαι as Pass., to be divided from, τινος Arat. 657.

perf. ἔμμορα, bei Hom. u. Hes. nur in der 3. Pers. sing. ἔμμορε, welche Form Il. 1.278 auch als aor. erkl. wird, ohne Grund, vgl. Il. 15.189, Od. 5.335, 11.338 ; Hes. O. 349, Th. 414, 426 ; sp.D. haben aber danach gebildet ἐξέμμορον, Nic. Th. 791 ; ἔμμορες, Ap.Rh. 3.4 ; – μεμόρηκα u. perf. pass. s. nachher;
als seinen Anteil empfangen, gew. mit der Nebenbdtg des Gebührenden, ἥμισυ μείρεο τιμῆς, empfange als deinen gebührenden Anteil die Hälfte der Ehre, Il. 9.616 ; Sp. auch = durchs Los verteilen, nach dem Lose unter sich verteilen, u. übh. teilen, τριπλόα μείρονται ἀροτήσιον ὥρην, Arat. 1053. – Dah. im perf. (durchs Los) einer Sache teilhaft sein, οὔποθ' ὁμοίης ἔμμοοε τιμῆς σκηπτοῦχος βασιλεύς, Il. 1.278. sp.D. auch mit dem accus., Ap.Rh. 3.208, 4.1749 ; Nic. Al. 488, der es auch wie τυγχάνω mit dem part. vrbdt, νόημα μεμόρηκε κακῇ ἐσφαλμένον ἄτῃ, Al. 213 ; in Beziehung auf die Verteilung der Welt sagt Poseidon ἕκαστος δ' ἔμμορε τιμῆς, Il. 15.189 ; Hesych. erkl. die dor. Form ἐμμόραντι durch τετεύχασι. – Das perf. pass. nur in der 3. Pers. sing. εἵμαρται, wie plusqpt. εἵμαρτο, u. im part. εἱμαρμένος, bes. im fem., es ist durch das Los zugeteilt, durch das Schicksal bestimmt, νῦν δέ με λευγαλέῳ θανάτῳ εἵμαρτο ἁλῶναι, Il. 21.281, wie Od. 24.34, u. so mit folgdm acc. c. inf., 5.312 ; Hes. Th. 894 ; εἱμαρμένα δῶρα θεῶν, Theogn. 1027 ; vgl. Aesch. Ag. 887 ; u. τοιαῦτ' ἔφραζε πρὸς θεῶν εἱμαρμένα τῶν Ἡρακλείων ἐκτελευτᾶσθαι πόνων, Soph. Tr. 168, das von den Göttern Bestimmte, von den Arbeiten des Herakles ; bei Plat. steht in dor. Form γᾶς μεμόρακται πυρός τε, Tim.Locr. 95a ; gew. οὐχ εἵμαρται κακὸν κακῷ φίλον εἶναι Phaedr. 255b, ἀνάγκη δὴ καὶ εἵμαρται ἢ ἀπολωλέναι Rep. VIII.566d ; u. am häufigsten im partic., ἐπειδὴ δὲ καὶ τούτοις χρόνος ἦλθεν εἱμαρμένος γενέσεως Prot. 320d ; ἤδη καὶ ἡ εἱμαρμένη ἡμέρα παρῆν 321c ; εἴπερ εἱμαρμένον εἴη ἀνθρώποις στασιάσαι Menex. 243e ; καί τινας εἱμαρμένους χρόνους μείνασαι Phaed. 113a ; ἡ εἱμαρμένη, das Schicksal, Verhängnis, ὅταν ἡ εἱμ. καλῇ 115a, κατὰ τὴν τῆς εἱμαρμένης τάξιν καὶ νόμον Legg. X.904c ; ὅτι τὴν εἱμαρμένην οὐδ' ἂν εἷς ἐκφύγοι Gorg. 512e, öfter ; τὸν τῆς εἱμαρμένης καὶ τὸν αὐτόματον θάνατον περιμένει, Dem. 18.205 ; einzeln bei Sp. Dazu adj. verb. εἱμαρτός, s. oben. – sp.D. haben auch μέμορμαι, im part. μεμορμέναι Κῆρες, Diod. 8 (VII.700); Lycophr. 430 ; Antip.Thess. 66 (VII.286); πάρος θάνατόν γε μεμορμένον ἀμφικαλύψαι, Ap.Rh. 3.1130 ; Alex.Aet. 5.38 ; EM. 312.46, wie Schol. Il. 10.67, erwähnen den äol. inf. μέμορθαι, wie Phot. erkl. μέμορται durch μεμοίραται. Auch μεμορημένος, Antip.Thess. 66 (VII.286); μεμόρηται, c. partic., Ap.Rh. 1.646, 973 ; πυρὸς μεμορημένος αὐγαῖς, ausgesetzt, Nic. Al. 229.
Bei Hesych. steht noch die Glosse ἔμορτεν, ἰσήμορτεν, ἀπέθανεν.
Bei Arat. 655 ist μειρομένη γονάτων = ἀμειρομένη, getrennt von, beraubt.

τινος = ἱμείρομαι, Nic. Ther. 402.