ματάω-ῶ (f. ματήσω, ao. ἐμάτησα, pf. inus.) [μᾰ] être vain, sans effet, perdre sa peine ou son temps, IL. 5, 233 ; 16, 474 ; 23, 510 ; ESCHL. Pr. 57 ; ὁδῷ, ESCHL. Sept. 37, faire un chemin inutile ; τινος, OPP. H. 3, 103, faire un vain effort, échouer en qqe ch.

Étym. μάτην.

(< μάτην); — poet. Verb, to be idle, dally, ἀπέκοψε παρήορον οὐδὲ μάτησε Il. 16.474, cf. 23.510; μὴ τὼ μὲν (sc. ἵππω) δείσαντε ματήσετον 5.233; οὐ ματᾷ τοὔργον the work lags not, goes on apace, A. Pr. 57; ματᾶν ὁδῷ to loiter by the way, Id. Th. 37; ἰδώμεθ΄, εἴ τι τοῦδε φροιμίου ματᾷ is in vain, is fruitless, Id. Eu. 142; of persons, fail of a thing, τινος Oppian. H. 3.102.

(μάτην), untätig sein, die Zeit unbenutzt verstreichen lassen, zaudern, säumen ; ἵππω δείσαντε ματήσετον, Il. 3.233 ; ἀπέκοψε παρῄορον οὐδ' ἐμάτησεν, ohne zu säumen, 16.474 ; οὐδὲ μάτησεν, ἀλλ' ἐσσυμένως λάβ' ἄεθλον, 23.510 ; Aesch. περαίνεται δὴ κοὐ ματᾷ τοὐργον, das Geschäft zögert nicht, duldet keine Zögerung, Prom. 57, vgl. Eum. 137 ; aber μὴ ματᾶν ὁδῷ = mit dem Wege Nichts ausrichten, ihn vergeblich machen, Spt. 37 ; dah. geradezu verfehlen, wie ἁμαρτάνω, mit dem gen. konstruiert, βουλῆς ἐμάτησε, Opp. Hal. 3.102.