ου [ᾰᾰῑ] adj. m. bienheureux, fortuné :
      1 en parl. de pers., particul. d’une personne morte récemment, ESCHL. Pers. 633 ; PLUT. M. 120 c, etc. ; ATH. 113 e, etc. ; se joint au nom d’un mort dont on parle avec respect : ὁ μακαρίτης, etc. LUC. D. mer. 6, 1, etc. le bienheureux tel ;
      2 en parl. de choses : μ. βίος, AR. Pl. 555, vie heureuse.

Étym. μάκαρ.

ου, Dor. μακαρίτας, ὁ, like μάκαρ III, one blessed, i.e.
dead, esp. of one lately dead, A. Pers. 633 (lyr.), Ar. Fr. 488.10, Men. 1032, PCair. Zen. 447.1 (iii BC); freq. in late writers, Plu. 2.120b, Ath. 3.113e; ὁ μ. σου πατήρ your late father, Luc. DMeretr. 6.1, etc. ; — fem. μακαρῖτις, ιδος, Theoc. 2.70, Herod. 6.55; ἡ μ. μου γυνή Luc. Philops. 27. as Adj., μ. βίος, with a play on 1, Ar. Pl. 555.

ὁ, der Selige, d.i. der Verstorbene, Aesch. Pers. 625 ; aber nur von kürzlich Verstorbenen, Bentl. Phalar. p. 9 ; Theocr. 2.70 u. bes. bei Sp., wie Luc., ὁ μακαρίτης σου πατήρ, D.Mer. 6, u. K.S., vgl. noch Ath. III.113e, μακαρίους οὖν αὐτούς, μᾶλλον δὲ μακαρίτας εἶναί φημι, wo es offenbar eine Steigerung, glücklich, selig ist. – Adj., = μακάριος, z.B. βίος, Ar. Plut. 555 u. Sp.