οῦ (ὁ) [ᾰ]
      1 disciple, AR. Nub. 140, 142, etc. ;
      2 qui apprend, étudiant, en gén. PLAT. Rsp. 599, 618.

Étym. μανθάνω.

οῦ, ὁ, learner, pupil, τῆς Ἑλλάδος Hdt. 4.77, Mosch. 3.95, etc. ; of dancing, SIG 1094.6 (Eleusis, iv BC); freq. in Att. of the pupils of philosophers and rhetoricians, οὐ θέμις πλὴν τοῖς μ. λέγειν Ar. Nu. 140; οἱ Πρωταγόρου μ. Pl. Prt. 315a, al. ; ἐμοὺς μαθητάς Id. Ap. 33a; c. gen. rei, τούτου τοῦ μαθήματος μ. a studento fit, Id. R. 618c; μ. ἰατρικῆς a student of medicine, ib. 599c; μ. περί τινος Id. La. 186e; apprentice, POxy. 725.15 (ii AD).

ὁ, der Lernende, Schüler, Her. 4.77 u. Folgde ; Ggstz διδάσκαλος, Plat. Euthyphr. 5a, u. εὑρετής, Lach. 186e ; vgl. noch ἕνα τῶν μαθητῶν περὶ ὀρθότητος ὀνομάτων ἐμὲ γράφου, Crat. 428b.

μαθητής, -οῦ, ὁ (μανθάνω),
[in LXX only as seel. (A) in Jer.13:21 20:11 26(46):9 * ;]
a disciple: opp. to διδάσκαλος, Mat.10:24, Luk.6:40; Ἰωάννου, Mat.9:14, Luk.7:18, Jhn.3:25; τ. Φαρισσίων, Mat.22:16, Mrk.2:18, Luk.5:33; Μωυσέως, Jhn.9:28; Ἰησοῦ, Luk.6:17 7:11 19:37, Jhn.6:66 7:3 19:38; esp. the twelve, Mat.10:1 11:1, Mrk.7:17, Luk.8:9, Jo 2:2, al.; later, of Christians generally, Act.6:1, 2 7 9:19, al.; τ. κυρίου, Act.9:1.
(AS)