ατος (τὸ) :
      1 souillure provenant d’un meurtre, ESCHL. Sept. 682, etc. ; SOPH. O.R. 97, etc. ; EUR. Or. 517, etc. ; ANT. 129, 11 ; 139, 7 ; au plur. DÉM. 1374, 11 ;
      2 personne souillée d’un meurtre (cf. lat. piaculum) ESCHL. Ag. 1645, Ch. 1028.

Étym. μιαίνω.

ατος, τό, (< μιαίνω) stain, defilement, esp. by murder or other crime, taint of guilt, A. Eu. 169 (lyr.), 281, etc. ; οὐκ ἔστι γῆρας τοῦδε τοῦ μ. Id. Th. 682; μ. φεύγων αἵματος E. Hipp. 35; μ. τῶν φυτευσάντων λαβεῖν S. OT 1012; οὐ προσῆκον μίασμα εἰς οἴκους εἰσάγεσθαι Antipho 4.1.3; μ. τινὸς ἐπεξέρχεσθαι Id. 4.3.6; τὸ μ. εἰς αὑτὸν δέχεσθαι Pl. Lg. 871b; in pl., A. Ag. 1420, Ch. 1017; αἱμάτων μιάσμασι χρανθεῖσα γαῖα Id. Supp. 265, etc.
that which defiles, pollution, of persons, χώρας μ. καὶ θεῶν ἐγχωρίων Id. Ag. 1645; πατροκτόνον μ. καὶ θεῶν στύγος, of Clytaemnestra, Id. Ch. 1028; μ. χώρας ἐλαύνειν S. OT 97; ὡς μ. τοῦδ’ ἡμὶν ὄντος ib. 241; in Prose more generally, πνεῦμα μεμιασμένον νοσηροῖσι μιάσμασι Hp. Flat. 5.

τό, die Besudelung, Verunreinigung, bes. übertr., Befleckung durch Mord u. andere Verbrechen ; μιασμάτων ἄποινα, Aesch. Ag. 1394 ; μιάσματι μυχὸν ἔχρανας, Eum. 162 ; μητροκτόνον μίασμαδ' ἔκπλυτον πέλει, 271 ; αἱμάτων μιάσμασι χρανθεῖσα, Suppl. 262 ; μίασμα τοῦ τεθνηκότος, die Befleckung des Gemordeten, was des Gemordeten wegen der Reinigung bedarf, Soph. O.R. 313 ; daher παίσαντές τε καὶ πληγέντες αὐτόχειρι σὺν μιάσματι, Ant. 172, der Wechselmord ; μίασμα φεύγων αἵματος, Eur. Hipp. 35 ; εἰς μίασμ' ἐλήλυθας, 946 ; φοβηθησόμεθα, μήτι μίασμα ᾖ πρὸς ἱερόν, Plat. Rep. V.470a ; Euthyphr. 4c ; Antiph. 2 α 3 u. sonst ; Pol. 37.3.6 ; auch von Menschen gesagt, wie piaculum, γυνὴ χώρας μίασμα καὶ θεῶν, Aesch. Ag. 1619, vgl. Ch. 1024 ; Soph. O.R. 97 ; ὡς μιάσματος τοῦδ' ἧμιν ὄντος, 241.

μίασμα, -τος, τό
(< μιαίνω),
chiefly in trag. and late writers;
[in LXX: Lev.7:8, 18, (פִּגּוּל), Jer.32:34 (שִׁקּוּץ), Eze.33:31 (בֶּצַע), Jdth.9:2, 4 13:16, 1Ma.13:50 * ;]
a stain, defilement: pl., 2Pe.2:20.†
(AS)