μή·τις, μήτις, μήτι, gén. μήτινος [ῐν]
   I de peur que qqn ou qqe ch. construit comme μή, HOM. ATT. ;
   II neutre adv. μήτι :
      1 avec un impér. ou un des modes employés avec la valeur d’un impér. (sbj. ou inf.) pour commander ou inviter, IL. 1, 550 ; 5, 130, etc. ;
      2 avec un opt. pour exprimer un souhait, SOPH. Tr. 383 ;
      3 après les verbes exprimant la crainte ou l’incertitude, IL. 11, 470 ; OD. 2, 77, etc. ;
      4 dans les interrog. indir. au sens de : « est-ce que par hasard… ? » ESCHL. Pr. 959 ;
      5 suivi d’une particule au sens de loin de, loin que : μή τί γε, DÉM. 562, 26 ; μή τι δή, POL. 12, 9, 6 ; μή τί γε δή, DÉM. 24, 23.

Étym. μή, τίς.

or μή τις, ὁ, ἡ, neut. μήτι, gen. μήτινος ; (< τις) old Gr. and Cret. for μηδείς, Il. 12.272, al., Schwyzer 175 (Gortyn), Leg. Gort. 5.13, al. ; Cret. dat. sg. μηδιμί IG2². 1130.4; — hence μήτι or μή τι, Adv., with imper., and inf. used imperatively, Il. 1.550, 5.130, etc. ; with opt. to express a wish, ὄλοιντο μή τι πάντες S. Tr. 383. after Verbs of fear or doubt, Il. 11.470, Od. 2.67, etc. in direct questions, μή τί σοι δοκῶ ταρβεῖν ; do I… ? (i.e. I do not), A. Pr. 959, cf. 249, LXX Ge. 20.9, Ev. Marc. 4.21. μή τί γε let alone, much less, οὐδὲ στρατιώτης οὗτός γε οὐδενός ἐστιν ἄξιος, μή τί γε τῶν ἄλλων ἡγεμών D. 21.148, cf. 19.137; later, not to mention, οὐκ οἴδατε ὅτι ἀγγέλους κρινοῦμεν· μήτι γε βιωτικά 1 Ep. Cor. 6.3; with a word between, ὡς… δώσοντι δίκην, μή τι ποιήσαντί γε D. 8.27; also μή τι δή Plb. 12.8.6; μή τί γε δή, οὐκ ἔνι οὐδὲ τοῖς φίλοις…, μή τί γε δὴ τοῖς θεοῖς D. 2.23; also μητιγοῦν Ael. VH 12.9; μή τι δή γε Phld. Rh. 1.261 S., al.

μήτι, gen. μήτινος (s. μή), daß nicht Einer, damit Keiner, wie μή beim Verbot u. beim negativen Wunsch, nach Absichtspartikeln u. den Verbis des Fürchtens u. in Conditionalsätzen ; μήτις ἔτι πρόφρων ἔστω, Od. 2.230 ; μήτις ἀκουσάτω, 16.301 ; μήτις μοι νεμεσήσεται (ich fürchte), daß nur keiner mich tadle, Il. 17.93, öfter ; τοὺς δ' ἕν τι ποιεῖν, τοὺς δὲ μήτι δρᾶν λέγων, Aesch. Suppl. 546 ; ὅπως με μήτις ὄψεται βροτῶν, Soph. Trach. 797, vgl. 573 ; wird auch oft getrennt geschrieben, wo dann auch wohl ein Wort dazwischen treten kann. – Bes. häufig ist μήτι adverbial, nicht in Etwas, d.i. ja nicht etwa, keinesweges ; ὁππότε κεν ἐξαλαπάξαι ἐθέλω – μήτι διατρίβειν τὸν ἐμὸν χόλον, inf. für den imperat., Il. 4.42, wie 5.130 ; οὐδὲ γὰρ αὐτῷ ὕπνος ἐπὶ βλεφάροισιν ἐφίζανε, μήτι πάθοιεν, daß sie ja nicht Etwas erlitten, 10.26, öfter ; μήτι μακιστῆρα μῦθον, ἀλλὰ σύντομον λέγων εἰπέ, Aesch. Pers. 684 ; Folgde : auch in der Frage, μή τι, direkt u. indirekt, ob etwa, s. μή. – Später auch μή τί γε u. μή τι δή γε, geschweige denn, viel weniger ; ὑπὸ τῶν παίδων παροξυνομένους, μή τι δὴ ὑπό γε τῶν φίλων, Plat. epist. IV.321a, vgl. Demod. 383d ; οὐκ ἔνι αὐτῷ ἀργοῦντι οὐδὲ τοῖς φίλοις ἐπιτάττειν ὑπὲρ ἑαυτοῦ τι ποιεῖν, μή τί γε τοῖς θεοῖς, nicht einmal den Freunden, geschweige den Göttern, Dem. 2.23, öfter ; so auch Plut. educ.lib. 20, οὐδὲ τοῖς δούλοις παρρησίαν ἄγουσιν ἐπιτιμᾶν, μή τί γε δὴ τοῖς υἱοῖς, wo μή τοι f.l. ist.

μή-τις
Rec. for μή τις
(see: μή יׇקְמְעָם, I, III, and cf. Thayer, see: μήτις)
μή-τις
Rec. for μή τις
(see: μή יׇקְמְעָם, I, III, and cf. Thayer, see: μήτις)
(AS)