*μάω (seul. pf. au sens d’un prés. *μέμαα) :
      1 être passionné, ardent, IL. 10, 339 ; 11, 239, etc. ; avec un adv. πρόσσω, IL. 11, 615 ; ἀντικρύ, IL. 13, 137, etc. s’élancer avec ardeur en avant, en face ; ἐγχείῃσι, IL. 2, 818, s’élancer avec les lances ;
      2 désirer vivement, être impatient de, gén. IL. 5, 732 ; 13, 197, etc. ; avec un inf. prés. IL. 9, 641 ; 10, 208, etc. ; avec un inf. ao. IL. 10, 433, etc. ; avec un inf. fut. IL. 2, 543 ; OD. 24, 395 ; abs. IL. 10, 236 ;

Moy. μάομαι-ῶμαι rechercher, désirer, souhaiter, acc. ou inf. THGN. 771 ; ESCHL. Ch. 45, 441 ; SOPH. Tr. 1136, O.C. 836.

➳ Pf. act. seul. plur. μέμαμεν, IL. 9, 641 ; μέματε, IL. 7, 160 ; μεμάασι, IL. 10, 208, 236, etc. ; 2 duel μέματον, IL. 8, 413 ; impér. 3 sg. μεμάτω, IL. 20, 355 ; part. μεμαώς [ᾰ] IL. 10, 339 ; HÉS. Sc. 414 ; [ᾱ] IL. 16, 754 ; gén. μεμαῶτος [ᾰ] IL. 8, 118, PD. N. 1, 43 ; mais acc. μεμαότα [μᾱ] THCR. Idyl. 25, 105 et pl. μεμαότες [ᾱ] IL. 2, 818 (pour la formation de ce part. cf. βεϐαώς, γεγαώς) ; pl.q.pf. 3 pl. μέμασαν, IL. 13, 337. Moy. impér. 2 sg. μῶσο, EPICH. fr. 121 Ahrens ; opt. 3 sg. μῷτο, DIOTOG. PYTH. (STOB. Fl. 5, 69) ; inf. μῶσθαι, THGN. l. c. ; part. μώμενος, SOPH. l. c. ; fém. dor. μωμένα, ESCHL. ll. cc.

*μάω, antasten, körperlich u. geistig:
a) praes. μῶμαι, begehren, suchen, τάδε γε μώμενος, so Etwas unternehmend, Soph. O.C. 840, nach Bruncks Verbesserung, wie Trach. 1136 ; μωμένα, Aesch. Ch. 40.434 ; inf. auch in μῶσθαι zsgzn, Theogn. 769 ; vgl. Plat. Crat. 406a τὰς μούσας ἀπὸ τοῦ μῶσθαι τὸ ὄνομα τοῦτο ἐπωνόμασαν, vom Nachsinnen (vgl. μήδομαι); imper. μώεο, Epicharm. bei Xen. Mem. 2.1.20, als lautete das Präsens μώομαι ; μώμεθα erkl. Hesych. ζητοῦμεν.
b) fut. μάσομαι, aor. ἐμασάμην (zum praes. μαίομαι, – vgl. δαίω – δάσασθαι), betasten, berühren, suchen, nur in Kompp., denn auch Od. 11.591, τῶν ὁπότ' ἰθύσει' ὁ γέρων ἐπὶ χερσὶ μάσασθαι, ist als tmesis für ἐπιμάσασθαι zu betrachten. Das fut. μήσομαι u. den aor. ἐμησάμην s. unter μήδομαι.
c) perf. mit Präsensbedeutung μέμαα, μεμαώς, μεμαῶτος usw. mit den synkopierten Formen μέμαμεν, μέματε, μέμασαν, imperat. μεμάτω, Il. 4.304, 20.355. Von dem Partizip, das gewöhnlich in den viersilbigen Casus sein ω behält, findet sich auch der dual. μεμᾱότε, Il. 13.197, u. μεμᾱότες, 2.818, was Ap.Rh. 2.1200 nachahmt, κῶας ἄγειν κριοῖο μεμᾶότας, auch μεμᾱώς steht Il. 16.754. – Die Form μέμαε bei Theocr. 25.64 ist zweifelhaft für μέμονε. Uebrigens vgl. μέμονα, zu dem es Einige als synkopierte Form ziehen, u. μαιμάω ; – wonach trachten, heftig verlangen, begehren ; absol., πῆ μέματον ; wo strebt ihr hin, wo wollt ihr Beide so eifrig hin, Il. 8.413, 14.298, πρόσσω μεμαυῖαι, vorwärts strebend, eilend, 11.615, μεμαότες ἐγχείῃσι, mit dem Speere vorwärts eilend, anstürmend, 2.818 ; ἐπί τινι, gegen Einen, 21.174, 22.326 ; bes. im partic., Il. 4.40, 5.135 ; ἦρχε – ἀντικρὺ μεμαώς, gerade entgegenstrebend, 13.137 ; – gewöhnlich c. inf., μέμασαν δ' ὑσμῖνι μάχεσθαι, 2.863 ; auch mit näherer Bezeichnung, ἐν δ' ἄρα θυμῷ ἀμφότεροι μέμασαν πολεμίζειν, sie verlangten in ihrem Herzen, 7.3, 13.337 ; ἀμφελίξασθαι μεμαῶτες, Pind. N. 1.43. – Auch c. gen., ἀλκῆς μεμαώς, der an die Abwehr denkt, nach der Schlacht begierig ist, Il. 5.732, 17.181, vgl. ἀλκῆς δ' οὔ μ' ἐπέεσσιν ἀποτρέψεις μεμαῶτα, 20.256 ; so auch ἔριδος, 5.752 ; vgl. δόρποιο μεμαότες Qu.Sm. 5.334 ; – μέμαμεν δέ τοι ἔξοχον ἄλλων κήδιστοί τ' ἔμεναι, wir denken, haben im Sinne, uns so zu zeigen, Il. 9.641, vgl. 10.208, 236, 433.