ακος (ἡ) [ᾰκ]
   I act. propr. « celle qui mâche », d’où :
      1 bouche, OD. 4, 287 ; 23, 76 ; ANTH. 5, 285 ;
      2 sorte de sauterelle vorace, SOPH. fr. 642 ; NIC. Th. 802 ;
   II pass. pâtée que les oiseaux donnent à leurs petits, IL. 9, 324 ; THCR. Idyl. 14, 39.

Étym. p.-ê. pré-grec.

ακος, ἡ (Lyc. 687), (< μασάομαι) that with which one chews, mouth, jaws, ἐπὶ μάστακα χερσὶ πίεζε he stopped his mouth with his hands, Od. 4.287; με… ἑλὼν ἐπὶ μάστακα χερσίν seizing me by the mouth, 23.76, cf. Alcm. 144; ἀμαυρᾶς μάστακος προσφθέγμασι Lyc. l.c. ; μάστακι ποππύζων AP 5.284.6 (Agath.), cf. 293.16 (Id.). v. μύσταξ. = μάσημα, mouthful, morsel, ὡς δ’ ὄρνις ἀπτῆσι νεοσσοῖσι προφέρῃσι μάστακ΄, ἐπεί κε λάβῃσι Il. 9.324, cf. Eust. 753.62; μάστακα δοῖσα τέκνοισιν Theoc. 14.39; of the olive, Call. Iamb. 1.271; others expl. in Il. l.c. as dat. μάστακι in its beak, Apollon.Soph. Lex. s.v. μάσταξ, Plu. 2.494d.
locust, S. Fr. 716, Nic. Th. 802, Clitarch. Gloss. ap. EM 216.9. (Cf. μέστακα.)

ακος, ἡ, der Mund (mit dem man kaut, μασάομαι), VLL erkl. στόμα ; Ὀδυσεὺς ἐπὶ μάστακα χερσὶ πίεζεν, Od. 4.287, hielt den Mund zu, ἑλὼν ἐπὶ μάστακα χερσίν, 23.76. – Auch ein Mundvoll Speise, vom Vogel, der seinen Jungen Nahrung im Schnabel zuträgt, ὡς δ' ὄρνις ἀπτῆσι νεοσσοῖσι προφέρῃσιν μάστακ' ἐπεί κε λάβῃσιν, Il. 9.324 ; od. nach anderen alten Erkl. μάστακι, mit dem Schnabel, vgl. Spitzner zur Stelle, u. Theocr. 14.39, der offenbar Hom. nachahmte ; Hesych. erkl. τὴν μεμασσημένην τροφήν. –In der Bdtg Mund auch bei sp.D., Agath. 6.8 (V.285, 294).
Bei den Späteren die Oberlippe u. der auf derselben wachsende Schnurrbart od. Schnauzbart, dorisch μύσταξ. – Auch eine Heuschreckenart, weil sie Alles verzehrt, Soph. frg. 642 bei Phot., Nic. Th. 802.