ος, ον [ῠ]
   I act. qui a le pouvoir ou la vertu de délier, d’où :
      1 qui affranchit : τινος, ESCHL. Eum. 298 ; κακῶν, SOPH. El. 1490 ; θανάτου, EUR. Alc. 224, de qqe ch., des maux, de la mort ; abs. libérateur, sauveur (dieu, remède, moyen, etc.) ESCHL. Sept. 175, Suppl. 268, Eum. 646, etc. ;
      2 qui rachète, qui sert à expier : λυτήριον φόνοιο, A.RH. 4, 704 (petit porc) offert en expiation d’un meurtre ;
   II pass. que l’on peut délier, à quoi l’on peut remédier : λυτήριον λύπημα, SOPH. Tr. 554, chagrin auquel on peut remédier.

➳ Fém. -ία, ORPH. H. 35, 7.

Étym. λύω.

ον, loosing, delivering, δαίμονες A. Th. 175 (lyr.); λ. ἄκη, μηχανή, Id. Supp. 268, Eu. 646; πλοῦτον δωμάτων λυτήριον Id. Ch. 820 (lyr.); λ. σημεῖον a symptom of healing, Hp. Prog. 24; c. gen., ὅπως γένοιτο τῶνδ’ ἐμοὶ λ. my deliverer from…, A. Eu. 298; λυτηρίους εὐχὰς δειμάτων S. El. 635; τόδ’ ἂν κακῶν μόνον γένοιτο… λ. ib. 1490, cf. 447; τὸ μεθύειν πημονῆς λ. Id. Fr. 758; also λ. ἐκ θανάτου E. Alc. 224 (lyr.); λυτήριον λώφημα is prob. in S. Tr. 554 (λ. λύπημα codd.). Subst. λυτήριον, τό, = λύτρον, τὸ λ. δαπανᾶν the atonement or reward for all costs, Pi. P. 5.106; φόνοιο expiatory offering, A.R. 4.704.

gew. 2 Endgn, lösend, befreiend ; δαίμονες, Aesch. Spt. 158 ; ὅπως γένοιτο τῶνδ' ἐμοὶ λυτήριος, daß er mich hiervon befreit, Eum. 288 ; τούτων ἄκη τομαῖα καὶ λυτήρια Suppl. 265 ; λυτηρίους εὐχὰς δειμάτων Soph. El. 625 ; vgl. ὡς ἐμοὶ τόδ' ἂν κακῶν γένοιτο λυτήριον, möchte mich vom Leide befreien, 1490 ; λυτήρια φόνου, Entsühnung vom Morde, 439 ; λυτήριος ἐκ θανάτου Eur. Alc. 224 ; Sp.