ά, όν, triste, d’où :
      1 misérable, pauvre, chétif, en parl. de choses : γαῖα, OD. 13, 243, sol chétif (cf. p. opp. le lat. lætus) ; λ. τροφαί, TH. C.P. 2, 4, 6, maigre nourriture ; μισθάριον, DL. 10, 4, méchant salaire ;
      2 qui cause du chagrin, pénible, ESCHL. Eum. 174 ; EUR. Med. 302 ;
      3 digne de pitié, pénible (vie, condition, etc.) : λυπρὰ πράττειν, PLUT. Cim. 1, être dans une condition pénible.

Étym. λύπη.

ά, όν, (λυπέω, cf. λυπηρός) distressful, wretched, poor, esp. of land, γαῖα Od. 13.243, cf. Hdt. 9.122, Arist. HA 556a4; of plants, Thphr. CP 2.4.5; λ. τροφαί ib. 6; of base coin, dub.l. in Id. Char. 4.11; μισθάριον D.L. 10.4. = λυπηρός, of persons, causing pain, offensive, ἐμοί γε λυπρός A. Eu. 174 (lyr.); λ. φανῇ E. Med. 301. of states and conditions, painful, distressing, A. Pers. 1034 (lyr.), E. Alc. 370, etc. ; τὸ τούτων λ. Id. Supp. 38; f.l. in A. Ch. 835 (lyr.). Adv. -ρῶς, ἔφερεν aegre ferebat, E. Supp. 898; λ. πράττειν Plu. Dio 58; also λυπρὰ πράττειν Id. Cim. 1.

eigtl. = λυπηρός, betrübend, kränkend, τὸ τούτων λυπρὸν ἐξελεῖν χθονός, Eur. Suppl. 38. – Vom Boden, unergiebig, unfruchtbar, armselig, Od. 13.243, Her. 9.122, Arist. H.A. 5.28 ; χώρα, Pol. 13.9.1, u. a.Sp. – Uebh. elend, bitter, traurig ; ὀργαί, Aesch. Ch. 822 ; τινί, Eum. 166 ; χρόνος, ἡμέρα, Eur. Herc.Fur. 94, Hec. 364 ; πένθος, Alc. 371, öfter ; auch im
• adv., λυπρῶς φέρειν, Suppl. 898, einzeln bei Sp.; λυπρὰ καὶ μὴ πρέποντα πάσχειν, Plut. Pel. 28, λυπρῶς πράττειν, Dion. 58.