'[ῡ]
   I (act. seul. ao. ἐλύμηνα forme réc.) endommager, souiller, LIB. 4, p. 350, 19 ; au pass. être maltraité : δεδεμένος καὶ λυμαινόμενος, ANT. 136, 43, lié et maltraité ; cf. ESCHL. Ch. 290, etc. ; se gâter, ἃ οὔτε κατασήπεται οὔτε λυμαίνεται, XÉN. Cyr. 8, 2, 22, ce qui ne se pourrit ni ne se corrompt ;
   II Moy. λυμαίνομαι (fut. λυμανοῦμαι, ao. ἐλυμηνάμην) :
   I endommager, d’où :
      1 souiller, gâter, corrompre : νόσος λ. τὸ σῶμα, HPC. 307, 28, la maladie détériore le corps ; fig. τὰ λέχη, EUR. Bacch. 354, souiller la couche ; λ. νόμους, LYS. 185, 40, violer les lois ;
      2 ruiner, détruire : ὅσα μετ' ἐλπίδων λυμαίνεται, THC. 5, 103, tout ce qui est détruit avec nos espérances ;
      3 maltraiter, traiter indignement, acc. : λύμῃσι ἀνηκέστοισι λυμαίνεσθαί τινα, HDT. 6, 12, infliger à qqn le plus indigne traitement ; cf. HDT. 5, 33 ; 8, 28 ; dat. λ. νεκρῷ, HDT. 1, 214, faire subir à un mort d’indignes traitements ; cf. ISOCR. 397 b ; DÉM. 326 fin, etc. ; avec un adj. neutre : πάντα λυμαίνεσθαι, HDT. 3, 16, infliger tous les mauvais traitements possibles ; avec double rég. : τινὶ τάδε λ. EUR. Bacch. 632, infliger à qqn de tels traitements ; particul. avec double acc. : λύμην τινὰ λυμαίνεσθαι, EUR. Hel. 1099 ; cf. AR. Av. 100 ;
   II purifier, laver, nettoyer, HPC. Diæt. 1, 13.

Étym. λύμη.

'

[ῡ], reinigen, erst Sp., wie Liban. Or. IV.350.19, τὰ λυμήναντα τοῖς πράγμασιν. Gew. med. λυμαίνομαι,
1) sich reinigen, Hesych., vgl. ἀπολυμαίνομαι.
2) Einen schimpflich, schändlich, wie einen Verworfenen (λῦμα) behandeln, verhöhnen, mißhandeln, u. gew. übh. schaden, beschädigen, verletzen, zerstören ; c. acc., ὀργῇ χάριν δοὺς ἥ σ' ἀεὶ λυμαίνεται, der Zorn, der dir immer schadet, Soph. O.C. 859 ; ὃς λέχη λυμαίνεται, Eur. Bacch. 354 ; ἅλις λύμης ἣν ἐλυμήνω πάρος, Hel. 1105 ; τοιαῦτα Σοφοκλῆς λυμαίνεται ἐμέ, so beschimpft er mich, Ar. Av. 100 ; γλῶτταν, Eq. 1281 ; oft bei Her., λύμῃσι λυμαίνεσθαι, 6.12, τἄλλα πάντα, 3.16, τὴν ἵππον ἀνηκέστως, 8.28 ; Thuc. 5.103 ; Lys. 13.64 (Plat. hat das Wort nicht); λελυμασμένος καὶ ἐφθαρκὼς τὴν πόλεως εὐδαιμονίαν, Din. 1.64 ; ὡς λελυμασμένοι εἰσὶ τὰ δῶρα, Dem. 59.89 ; ᾧ λυμαινόμεθα τὴν πρᾶξιν, Xen. An. 1.3.16 ; γαστέρα, Mem. 1.3.6, öfter ; ὅσα λυμανεῖται πάντα, neben χεῖρον ἔχειν τὰ κοινὰ ποιήσει, Dem. 24.1, wie ἐλυμήνατο τὰ πράγματα 19.17 ; Sp., wie Pol. τὴν χάριτά τινος, 18.26.4, καὶ φθείρειν, 14.15.8. – Auch pass., περὶ αὐτοῦ δεδεμένου καὶ λυμαινομένου, Antiph. 5.63, u. Aesch. χαλκηλάτῳ πλάστιγγι λυμανθὲν δέμας, Ch. 288 ; οὔτε κατασήπεται, οὔτε λυμαίνεται, Xen. Cyr. 8.2.22 ; ὑπὸ τοιούτων λυμαίνεσθαι, Lys. 28.14 ; λελύμασμαι ist pass. Paus. 10.15.3, s. oben. – Auch mit dem dat., τοῖς μειρακίοις, Ar. Nub. 916, wo der Schol. diese Konstruktion vorzieht ; νεκρῷ, Her. 9.79 ; Xen. Hell. 2.3.26, 7.5.18 ; τοῖς κοινοῖς, Isocr. 3.18.